Saxofonist Kenny Garrett te gast op Brosellafestival

De Amerikaanse saxofonist Kenny Garrett musiceerde aan de zijde van onder meer Miles Davis, Art Blakey en Brad Mehldau. Hij kreeg een reeks prestigieuze titels en prijzen waaronder een aantal Grammy’s. Zijn succesformule: “Behoud steeds de essentie, schenk aandacht aan de groove en het spirituele en blijf jezelf”. Hij is zaterdag 12 juli te gast op het Brosellafestival.

Hij was pas achttien en mocht meteen op tournee met het Duke Ellington Orchestra. Kort daarop was hij lid van het Mel Lewis Orchestra. Op zijn curriculum vitae prijken vooral ook de namen van Miles Davis, Freddie Hubbard en Herbie Hancock. Hij maakte tevens deel uit van de legendarische Five Peace Band samen met Chick Corea, John McLaughlin, Christian McBride en Vinnie Colaiuta maar was eveneens te horen op Guru’s Jazzmatazz.

Kortom, Kenny Garrett leerde het vak bij artiesten die een belangrijk deel van de jazzgeschiedenis schreven maar was er ook bij toen jazz nieuwe richtingen insloeg. Ondertussen is hij op zijn beurt een voorbeeld voor de generaties na hem. Met eigenzinnige cd’s als ‘Seeds From The Underground’ en ‘Pushing The World Away’ bewees Garrett recent nog dat hij die sleutelrol ter harte neemt.

Door uw samenwerking met belangrijke artiesten uit verschillende generaties vervult u zowaar een scharnierpositie tussen de jazz van vroeger en de nieuwste evoluties. Hoe volgt u de continue ontwikkelingen op?
Garrett: Dikwijls is dat door tips die ik krijg van mensen rondom mij. Daarnaast probeer ik ook regelmatig naar cluboptredens te gaan. En als ik de tijd heb tijdens festivals blijf ik wel eens rondhangen om te luisteren naar andere groepen en artiesten. De podiumprésence blijft voor mij toch nog altijd een van de belangrijkste factoren om het potentieel van iemand in te schatten.

Welk was de belangrijkste les die u leerde van uw oudere voorgangers?
Garrett: Behoud steeds de essentie, schenk aandacht aan de groove en het spirituele deel van de muziek en bovenal, blijf jezelf.

U bent iemand die veel belang hecht aan de kwaliteit van de klank. Hoe staat u tegenover het feit dat men tegenwoordig muziek meestal enkel nog beluistert in de minst optimale omstandigheden?
Garrett: Het is een onderwerp dat mij nauw aan het hart ligt. Dat jongeren geen cd’s of platen meer kopen maar enkel nog downloaden en op die manier luisteren, is een teken des tijds. Het is ontegensprekelijk een totaal andere ervaring. Ze willen ook alles meteen. Ik ben van een generatie die nog hoesteksten leest en het verhaal achter de muziek wil kennen. Is dat beter of slechter? Het is een evolutie die je niet kan tegenhouden maar ik verkies toch nog steeds mijn manier.

Met ‘Pushing The World Away’ breng je een eerbetoon aan grote namen als Chick Corea, Chucho Valdez en Sonny Rollins. In Amerika hechten jazzmuzikanten dikwijls meer belang aan het verleden dan in Europa waar andere perspectieven gelden. Hoe ervaar jij dat?
Garrett: Dat jullie daar net wat anders tegenaan kijken, is normaal aangezien jazz hier ontstond. Erkenning van de oudere generaties blijft echter belangrijk. Iemand als Rollins die nog steeds speelt, kan je toch niet zomaar over het hoofd zien. Zo vind ik het nog altijd verrijkend en inspirerend als ik Chick kan bellen en muzikale ideeën uitwissel met hem. Het leven gaat zo vlug voorbij. Zeg hen daarom nu nog wat ze betekenen.

Op uw website staat te lezen “Don’t look for me to sound like my previous record. I am shifting, following what my spirit feels”.
Garrett: Ik wil dat alles wat ik doe inspirerend blijft voor mezelf maar ook voor de anderen, anders heeft het geen zin.

U bracht uw eerste plaat dertig jaar geleden uit. Tevreden met wat u tot nu toe bereikte?
Garrett: Gek dat je net nu die vraag stelt. Tijdens een recente fotosessie hadden ze in de studio “at random” mijn vroegere cd’s opgezet. Dat was eigenlijk een ideale terugblik met daartussen een aantal verrassingen. Zo geef ik toe dat ik van een aantal nummers de titel niet meer wist. Maar ik ben blij waar ik sta. Momenteel ben ik op een punt gekomen dat ik al mijn ideeën kan uitwerken op de manier die ik wil en in de context die daarvoor geschikt is. Daarmee bedoel ik vooral dat ik de juiste muzikanten rondom mij heb. Vroeger moest ik mijn ideeën kwijt in verschillende groepen. Nu kan ik gerust jazz, funk, Afrikaanse ritmen en Caraïbische invloeden met elkaar vermengen zonder dat er vragen bij gesteld worden.

12 & 13/7, 15.00, gratis

Groentheater, Ossegempark, Laken