Ze zijn geen Whispering Sons, geen Mumford & Sons, zelfs geen Sons Dievanongs, maar gewoon... SONS. Zo uitdrukkelijk de kapitalen in hun bandnaam, zo uitbundig bulderen de gitaren van deze Waaslandse wolven. “We gaan blazen tot die hiphoppers hunder klak afvliegt.”
Perhaps rock music needs to die for a while, so that something powerful and subversive and truly monumental can rise up out of it,” opperde Nick Cave twee weken terug. We hebben het becijferd: het was de 736e keer dat rock-’n-roll werd doodverklaard. Zelfs The Doors toeterden het vijftig jaar geleden al. Is rock nu echt helemaal kassiewijle? Welnee. Hij zit gewoon even in de ondergrond. Waar hij pakweg in de jaren 1980 ook zat, toen schoudervullingpop regeerde. Maar wie zijn spade bovenhaalt, vindt ongetwijfeld lekkers van Ty Segall en Oh Sees, of dichter aan het oppervlak, The War On Drugs, Courtney Barnett en straks weer The Black Keys. Eerst is het aan SONS. Vorig jaar kaapten de vier midtwintigers De Nieuwe Lichting bij Studio Brussel, nog geen jaar later mogen we aanschuiven voor hun debuut Family dinner.
Even voor de duidelijkheid: jullie koketteren niet met jazz, jongleren met hiphopbeats noch blitse elektronica, maar maken wel iets wat oudere jongeren kennen als... rock-’n-roll. Met gitaren!
Robin Borghgraef: Schandalig, zeg! (Lacht) Als jonge gast ben ik de skatescene ingerold. Eightieshardcore was ons ding – Minor Threat, Bad Brains, dat soort bands. En we luisterden allemaal ook naar klassieke groepen als Led Zeppelin en Black Sabbath. Die gitaren zijn blijven hangen.
Jens De Ruyte: Een paar jaar terug had je echt superveel rockbands in Melsele, er was een echte scene. (Lacht) Elke week was er wel een festivalletje of een rockrally in een jeugdhuis. (Blaast) Nu wordt er alleen maar gefuifd.
Zijn het jullie ouders die hun sons die verduivelde instrumenten in handen hebben gestopt?
Borghgraef: Nee, ze zijn niet zo muzikaal. (Lacht) Ik wilde trouwens eerst drummer worden, maar die lessen zaten vol.
De Ruyte: Ik zag ooit op een tuinfeest een kerel ‘By the way’ van de Red Hot Chili Peppers coveren op een akoestische gitaar. Ik was zwaar onder de indruk. Ik ben meteen naar de Christiaensen gerend voor een speelgoedgitaar, zo’n plastic ding. Klonk niet zo goed. (Lacht) Ik ben gelukkig snel overgeschakeld op een akoestisch exemplaar. Ik heb wel twee snaren moeten verkopen, want niemand wilde bas spelen bij SONS.
Is jullie arm nog blauw?
Borghgraef: Euh... hoe bedoel je?
Van erin te knijpen nadat jullie vorig jaar eerst De Nieuwe Lichting wonnen en vervolgens het hoofdpodium van Rock Werchter haalden.
Borghgraef: Ah, dát. (Lacht) Had er mij iemand een jaar eerder verteld dat we op hetzelfde podium zouden staan als Jack White en Pearl Jam, had ik hem inderdaad wandelen gestuurd. En nu stond ons materiaal daar in een hoekje te blinken tussen een berg kisten van Pearl Jam en zwaaiden we naar Jack White tijdens het lunchen. Dat was zot, ja.
De Ruyte: Wij kwamen toe met ons camionetje van een schildersbedrijf, tussen al die imposante nightliners. “Jongens, wat komen jullie hier doen?” “Euh, wij spelen op de Main.”
De ideale SONS: Robin Borghgraef, Arno De Ruyte, Thomas Pultyn en Jens De Ruyte nemen je mee naar hun familiediner
De dag ervoor hadden de Rode Duivels de Gele Kanaries een pandoering verkocht op het WK voetbal. Voelde je die roes nog?
Borghgraef: We hadden verwacht dat er na dat ongelofelijke feestje nog veel mensen in hun tentje zouden liggen zo vroeg op de dag, maar dat was gelukkig niet het geval.
De Ruyte: Het publiek stond tot voorbij de geluidstoren, zelfs de Schuer vond dat veel.
Intussen hebben jullie jullie debuutalbum ingeblikt met de ‘Lord of the Strings’. Dat is verrassend.
Borghgraef: Reinhard Vanbergen, bedoel je? We wilden onze blik verbreden, zonder in te grijpen in de structuur van de songs. Dankzij hem hebben we ook andere instrumenten geprobeerd, zoals een sitar. Op een bepaald moment kwam hij ook met een bestekbak aandraven, als extra percussie-element. Die zin voor experiment was heel leerrijk.
De Ruyte: Tijdens de preproductie nam Reinhard veel notities, maar hij zei weinig. “Oké, goed. Next.” (Lacht) Maar bij het opnemen kwam hij helemaal los.
Heeft hij jullie Black Sabbath-filosofie – “luid, hard, zwaarder dan de rest, en niet altijd nuchter” – bijgesteld?
De Ruyte: Nee. Reinhard was net heel enthousiast over onze ruwheid. Hij is helemaal thuis in zachtere nummers, maar hij houdt van punk.
Borghgraef: Op de plaat wilden we wat meer variëren en experimenteren, niet altijd rechtdoor gaan. Maar live zullen we dat ongetwijfeld blijven doen.
‘Skin’ en ‘Sneaky snake’ zijn heel psychedelisch. Hebben jullie aan de paddo’s gezeten?
De Ruyte: Neuh. Vroeger konden we echt nachtenlang repeteren. Daar kwam dan zoiets uit. De roes van de nacht zeker? (Lacht)
Over welke ontlading hebben jullie het in ‘I need a gun’?
De Ruyte: Dat liedje gaat over een brute avond, een feestnacht die we bewust uit de hand laten lopen. Er mag geen weg rond zijn, je dwingt de avond op de knieën, revolver tegen de slaap. Het zal zo gaan, het zal hard zijn en leuk.
Borghgraef: “Even if there’s no question, the answer is yes,” zingen we. Gewoon knikken en all the way gaan. Dat is onze ingesteldheid.
Even if there’s no question, the answer is yes,” zingen we. Gewoon knikken en all the way gaan. Dat is onze ingesteldheid
Schets dan eens zo’n memorabele avond?
De Ruyte: Euh, die verhalen gaan we houden voor een aftermovie à la Mötley Crüe. (Lacht)
Jullie album heet Family dinner. Fraaie soundtrack voor een familie-uitje.
Borghgraef: Dat contrast vonden we net geestig. Het gelijknamige liedje verhaalt over iemand die zich niet zo goed voelt in zijn familie. Hij draagt een geheim met zich mee. Wij houden het graag donker en mysterieus, terwijl onze familiefeesten héél gewoon en typisch Vlaams zijn.
Zatte nonkels en dat soort dingen?
Borghgraef: Iedereen heeft wel zo’n gekke nonkel. En als je die niet hebt...
De Ruyte: ... moet je hem zelf worden. (Lacht)
Welke special guest mag er mee aanschuiven?
De Ruyte: (Denkt niet zo heel erg lang na) Wendy Van Wanten!
Oké... waarom?
De Ruyte: Dat is een stomme vraag, toch?
Nog een stomme vraag om het af te leren dan: wordt 2019 het jaar van de gitaar?
Borghgraef: Absoluut.
De Ruyte: En anders vechten wij er wel voor, tot de laatste seconde van het jaar! Niks tegen hiphoppers, maar op elk optreden zullen we blazen tot hunder klak afvliegt.
> SONS. 3 & 20/5 (voorprogramma dEUS), 20.00, Ancienne Belgique
Lees meer over: Muziek
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.