Stacy Kent en de stijlvolle driehoeksverhouding

Het Franse chanson blijft een dankbare inspiratiebron voor jazzartiesten. In het spoor van onder meer Dee Dee Bridgewater en L’Ame des Poètes nam nu ook Stacey Kent een cd op met zo'n gemengd repertoire, onder de titel Raconte-moi... Bij haar leidt dat tot een stijlvolle driehoeksverhouding tussen poëzie, chanson en jazz.

De biografie van de Amerikaanse jazzvocaliste Stacey Kent lijkt wel een jazz standard uit The great American songbook, haar lievelingsmateriaal bij uitstek. Kent groeide op met de muziek van Joni Mitchell, Ella Fitzgerald en Broadway-musicals. Tijdens haar studies literatuur in Londen ontmoette ze jazzsaxofonist Jim Tomlinson. Niet lang nadien werden de twee een paar, de literatuur verdween naar de achtergrond en jazz kwam in de plaats. Met succes, want haar debuut Close your eyes (1997) leidde overal tot lovende kritieken. Ook bij Blue Note schatte men haar potentieel goed in. Ze boden haar een contract aan en in 2007 verscheen Breakfast on the morning tram. Vooral Frankrijk viel voor de charmes van de innemende jazzchanteuse. Ze kreeg er zelfs de onderscheiding van chevalier dans l'ordre des arts et des lettres. Dat ze zich na een aantal cd's met Amerikaanse jazz standards nu volledig onderdompelde in de chansoncultuur is dus niet echt verwonderlijk. Toch zit er meer achter.

Op je debuut voor Blue Note bracht u al een paar nummers van Gainsbourg. Nu is er een volledige cd met Frans materiaal, al woont u niet in Frankrijk. Vanwaar komt die band?
STACEY KENT:Ik woon inderdaad niet in Frankrijk maar in het Engelse Sussex waar de cd ook werd opgenomen. Toch ontstond het hele idee spontaan. Mijn grootvader woonde en studeerde namelijk jarenlang in Frankrijk. De liefde voor al wat Frans is, kreeg ik van jongs af mee. Die hele cultuur maakte deel uit van mijn jeugd. Vandaar Gainsbourg op Breakfast on the morning tram, en nu Raconte-moi… Daarbij vond ik het belangrijk om niet alleen het werk van grote chansonniers als Georges Moustaki, Henri Salvador of Michel Jonasz te brengen maar ook aandacht te schenken aan jonge componisten als Keren Ann, Benjamin Biolay en Emilie Satt.

Hoe ging je te werk bij de keuze want het aanbod is enorm?
KENT:Ik lette vooral op de poëtische draagkracht van de liedjes. Daarbij opende zich een hele wereld voor mij. Er ging vrij veel research aan vooraf en het werd uiteindelijk mijn meest persoonlijke plaat. Ergens is dat grappig want de teksten zijn niet eens in mijn moedertaal. Het is bovendien een erg intimistische plaat geworden, omdat mijn relatie met die cultuur zo intiem is door de sterke band die ik had met mijn grootvader. Ik ging ook op zoek naar nummers die mijn persoonlijkheid weerspiegelden. Alle aspecten van de songs waren daarbij van belang: de arrangementen, de melodie, de harmonie en de inhoud natuurlijk. Ik kan je zeggen dat het een grote uitdaging én een plezier was om zulke liedjes te vinden. Mocht ik echt de nood voelen om zelf te schrijven, dan zou ik het doen, maar dat is tot nu toe niet het geval. Er is nog keuze genoeg.

Je studeerde in het verleden nochtans literatuur. Had je nooit de drang om zelf een nummer te schrijven?
KENT:Never say never, maar niet elke academicus schrijft een boek. Ik hou het bij vertolken omdat ik voel dat ik op die manier het best iets kan betekenen voor anderen. Naast mijn zangcarrière las ik boeken voor blinden in. Dat is net zoals zingen een manier van teksten vertolken voor anderen.

Zeer persoonlijke teksten opnemen in de intimiteit van een studio is één ding, ze brengen voor een publiek is toch wat anders.
KENT:Zeker en vast, maar voor mij blijft dat het beste deel. Ik hou van het uitwerken van een project om het dan op te nemen. Dat is een heel intens gegeven maar nadien is het afgelopen. Dan wil ik wil verder die emoties delen met een publiek. De songs die ik breng zijn metaforen voor universele verhalen over liefde. Daarbij is elk concert verschillend. Het blijven dezelfde woorden maar telkens komen er kleine nuances bij kijken: het publiek, de zaal, hoe de muzikanten zich voelen… Dat maakt het allemaal zo fascinerend.

Een zangeres moet kunnen steunen op een goede begeleidingsband. Jij hebt daarbij je man elke keer aan je zijde. Is dat een voor- of een nadeel?
KENT:Vele relaties hebben hun ups en downs. We beseffen dat we niet in een sprookje leven. Het blijft een uitdaging want je moet elkaar genoeg ruimte gunnen. Natuurlijk komen we niet altijd overeen maar tot nu toe was er nooit sprake van een echte clash. We raken er steeds weer uit omdat we respect hebben voor elkaar en realistisch zijn. Hij begrijpt mij niet alleen als vrouw maar ook als artiest. Zeer belangrijk zoals je zei, is de groep. We vormen gelukkig een goed team en beleven echt plezier aan wat we doen. De wereld zit vol goede muzikanten maar je moet net diegenen vinden met wie je op dezelfde golflengte kan jiven en grooven. De muzikanten met wie ik de opnames maakte, begeleiden mij ook live. Dat is een enorm voordeel. Ze maakten deel uit van het hele ontstaansproces van de cd en kennen het materiaal door en door. Zij weten dan ook hoe alles fris kan blijven klinken door voortdurend kleine verschuivingen in te lassen: een paar noten hier of een akkoord daar. Dat houdt er voor iedereen de spanning in. Het is net of je de nummers telkens weer nieuw leven inblaast.

Je bent iemand die duidelijk belang hecht aan stijl, zowel wat betreft je kledij als met betrekking tot de presentatie van je cd's.
KENT:Je moet doen wat bij jezelf natuurlijk aanvoelt. Als artiest is het volgens mij je taak iets te delen en je publiek een goed gevoel te geven maar dan op een natuurlijke wijze. Als het recht uit mijn hart komt, weet ik dat het goed zit. Dat wil niet zeggen dat iedereen houdt van wat ik doe. Sommigen verkiezen glitter en kostuums à la Las Vegas. Dat is mijn ding niet. Bij Blue Note hebben ze mij nooit in een bepaalde richting geduwd. Ze hadden mij bijvoorbeeld als opvolgster van Norah Jones kunnen lanceren. Gelukkig lieten ze me mijn ding doen.

wanneer: 10/12/2010 om 20.15
tickets: sold out