Stornoway: spelen om te delen

Ollie Steadman grinnikt wanneer we hem herinneren aan zijn kennismaking met de vrienden-muzikanten waarmee hij nu al jaren het kloppende hart van het Britse indiefolkgezelschap Stornoway vormt.

Voor de zekerheid nam hij destijds toch maar een schroevendraaier mee naar de auditie. "Ik was toen nog heel jong, een broekje van zeventien, en de muzikanten achter het zoekertje waren 25. Ik dacht: 'Ik ken die jongens niet', en vond dat ik maar beter voorbereid kon zijn op het ergste." (Lacht)

Zijn toekomstige collega's bleken echter brave Oxford-studenten. En Steadman, een Zuid-Afrikaan die tijdens zijn tienerjaren met zijn familie naar Engeland was verhuisd, was bovendien de enige bassist die kwam opdagen. Later zou hij ook zijn drie jaar jongere broer nog mee aan boord hijsen.

In 2009 trad de groep als eerste band ooit zonder platencontract op bij Jools Holland. Een jaar later verscheen debuut Beachcomber's windowsill. De melodieuze, krakkemikkig opgenomen indiefolk sloeg meteen aan.

Met het enthousiaste Tales from Terra Firma, ambitieuzer ingeblikt in de home studio van Steadman, breiden ze hun horizon verder uit met meer okselfrisse refreinen, zwierige ritmes en verbindende teksten.

Waar ligt dat Terra Firma ergens?
Ollie Steadman: Die oude Latijnse term verwijst naar een plek in Italië waar de boten aanmeerden na een lange reis. Terra firma betekent 'vasteland', of 'het droge', of gewoon 'thuis'. Tales from Terra Firma zijn de verhalen die op zo'n pleisterplaats samenkomen. Als groep blijven we ook stilstaan bij de dingen die Brian (Briggs, zanger en tekstschrijver, tp) en ons zijn overkomen sinds we elkaar ontmoetten en vrienden werden. Het zijn verhalen bij iconische gebeurtenissen uit het leven: begrafenissen, huwelijkspartijen, geboortes van kinderen. Iedereen moet er zich mee kunnen vereenzelvigen. Daarom houden we de melodieën bewust toegankelijk. Zo gaat openingstrack "You take me as I am" over een trouwpartij aan de schilderachtige Welshe kustlijn waarbij heel de groep aanwezig was. Zulke gemeenschappelijke ervaringen versterken niet alleen het groepsgevoel, maar ook de band met ons publiek, want we spelen in de eerste plaats om te delen.

De meeste nummers zijn opgenomen in je nieuwe home studio?
Steadman: Klopt, behalve "Farewell Appalachia!" en "The ones we hurt the most". Die werden ingeblikt in het oudste gebouw in Oxford, een duizend jaar oud kerkje. Het ligt pal in het centrum, maar iedereen passeert het zonder er oog voor te hebben. De akoestiek was er voortreffelijk. Toen we Beachcomber's Windowsill maakten, was muziek nog een hobby, en dat was er ook aan te horen. Nu hebben we echt de tijd genomen om alles zo professioneel mogelijk op te nemen. Alleen al alles klaarzetten voor "Farewell Appalachia!" nam een halve dag in beslag, terwijl een track als "We are the battery human" van ons debuut nog opgenomen was in Brians slaapkamer zonder microfoon.

Samen met je broer heb je ook nog een zijproject dat focust op jullie roots?
Steadman: Ja, we noemen ons Count Drachma en zingen in het Zoeloe. Voor ons was het heel bizar om pas als tieners in aanraking te komen met bladmuziek, gitaren en The Beatles. In Zuid-Afrika was muziek een sociaal gebeuren en drumden we allemaal. (Lacht) De verhuis veranderde de manier waarop we muziekmaakten. Maar met Count Drachma maken we opnieuw ruimte om af en toe naar de bron terug te keren.

Stornoway
wanneer: 13 april 2013 om 19.30 uur
tickets: €16/19
----------