Suicide, 23 minutes over Brussels. 'Muziek moet gevaarlijk zijn'

"Vroeger was alles beter," vindt Luc Janssen, "zelfs de toekomst." De radiomaker en presentator vertelt het met een knipoog, want nostalgie zegt hem niks. Toch stapt hij dit weekend Huis 23 binnen om er, op vraag van de Ancienne Belgique, herinneringen op te halen aan een concert van 35 jaar geleden.

Op 16 juni 1978 speelden de roemruchte New Yorkse elektropunks Alan Vega en Martin Rev, samen Suicide, een 'legendarisch' concert in de AB. Hun ongeziene, 23 minuten durende storm van minimale electro en onderkoelde vocals lokte hevige reacties uit bij het publiek. Onthutst over de manier waarop zijn voorprogramma werd onthaald, trok Elvis Costello, toen nog een angry young man, er zelf na een halfuurtje de stekker uit. Misnoegde toehoorders sloegen de boel aan gort, waarna de politie uitrukte met traangas om de orde te handhaven.

Was het echt zo heftig?
Luc Janssen: Toch wel. Het concert was gevaarlijk, en voor mij is dat de essentie van muziek. Nick Cave was ooit gevaarlijk, nu is hij een soort crooner. Het is bijzonder als je voelt dat er iets gebeurt, of kan gebeuren. Dat was zo met The Birthday Party in Plan K in Brussel, en ook met dit concert van Suicide. Wellicht vond de meerderheid van de mensen in de zaal dit een bak lawaai. In die tijd werd neergekeken op alles wat uit een doosje kwam.

Stond jij daar als fan?
Janssen: Zeker, al ging ik ook wel voor Costello. Ik was te jong om een hippie te zijn, en te oud om bij de punk te horen. Eigenlijk was ik in de eerste plaats geboeid door het performance-aspect van Suicide. Ik had dramaturgie gestudeerd en mijn eindwerk gemaakt over Marina Abramovic en aanverwanten. Ik had Laurie Anderson gezien op Documenta in Kassel in 1977 en zo ben ik bij No New York en de no wave-scene beland, waar naast Suicide ook James Chance en Lydia Lunch toe behoorden.

Wat voor iemand was die Alan Vega?
Janssen: Hij had de jonge Iggy Pop zich in glas zien rollen en in het publiek gooien, dat destructieve vond hij geweldig. Suicide had dan weer weinig met rock of pop te maken. Het interessantste was hoe ze met klank omgingen. Martin Rev jongleerde met noise en reverb, en eentonige drones die overal doorheen gingen. En ze zagen er natuurlijk ook spectaculair uit, Rev met zijn oversized skibril, en Vega met zijn dubbele portie ADHD naast hem.

Er is een bootleg van dat concert. Ooit gehoord?
Janssen: Ja, maar wat je daarop niet hoort is hun power. Punkconcerten waren vrij zacht. Het is pas later bij bands als Sonic Youth dat er zwaar lucht verplaatst is. Suicide ging qua volume zwaar in het rood, en dat maakte indruk.

Wat is de erfenis van Vega en Rev?
Janssen: Suicide heeft niet voor de elektronica betekend wat Kraftwerk heeft gedaan, maar hun muziek was bijzonder voor die tijd en staat als een huis. Ik ben Alan Vega blijven volgen, ook toen hij goeddeels door de New Yorkse kunstscene werd gerecycleerd. Ik heb hem nog aan het werk gezien samen met DAF in de Disco Rojo, waar nu de Fuse zit. Omdat hij begrepen had dat hij met zijn transistorradiootje het qua performance wat minder deed, had hij ook nog een danseres in bikini meegebracht. (Lacht)

Tot slot: ben je destijds mee op de vuist gegaan?
Janssen: Nee, ik ben een bangerik. (Lacht) Terwijl dat voor iemand die van performance houdt natuurlijk wel interessant had kunnen zijn.

Suicide, 23 minutes over Brussels
wanneer: 15 juni 2013, 19.30 uur
tickets: UITVERKOCHT
waar: HUIS 23, Steenstraat 23, Brussel, 02-548.24.24, www.abconcerts.be

--------------