Sunday Bell Ringers kleuren Autumn Falls-festival

Het knapste Belgische album van de herfst mag je op naam schrijven van de Brusselse band Sunday Bell Ringers. Ze staan dan ook volkomen terecht op de affiche van het Autumn Falls festival, dat eind november het vallen van de hoofdstedelijke bladeren en de eerste koude begeleidt met een scheut warme melancholie.

Fast forward naar het nostalgische titelnummer 'Sunday Bell Ringers', het rebelse popstatement dat de release begeleidt. In het boek van Ian McEwan, waar zanger-toetsenist Joeri Cnapelinckx de mosterd haalde voor de groepsnaam, zijn de Sunday Bell Ringers belhamels die zich op vrije zomerse zondagen amuseren met belletje trek en ander onschuldig kwajongensvertier. In de op maat gemaakte videoclip marcheren majorettes in floue kleuren doorheen een jaren 1970-decor uit la Flandre profonde. "Daardoor kreeg ik het gevoel dat alles plots op zijn plaats viel," zegt Cnapelinckx, die net een tournee achter de rug heeft met Tommigun en zelf pas verhuisd is van Brussel naar het landelijke Merchtem. Maar zijn muzikale deugnieterij, die postrock, indiepop en folktronica met veel zin voor detail boetseert tot een avontuurlijk universum, prikkelt als nooit tevoren.

Sunday Bell Ringers is ternauwernood verrezen uit de as van Kawada, waarmee je nooit echt bent doorgebroken.
Joeri Cnapelinckx: Ja, en daarom was het lastig om de groep bijeen te houden. Ik raakte gedemotiveerd omdat veel muzikanten uit de vorige bezetting plots bij andere groepjes gingen spelen die wel doorbraken. Multi-instrumentalist Tijs Delbeke speelde even bij dEUS en zit nu onder andere bij Dez Mona. Christophe Claeys ging bij Amatorski en Balthazar drummen. En onze vroegere bassist Stijn Tondeleir is nog steeds actief bij The Bony King of Nowhere. Iedereen stroomde door, en wij bleven achter. Op een bepaald moment voelde ik me een bureau voor doorbrekend talent en stond ik op het punt om de stekker uit de groep te halen.

Maar een naamsverandering en een muzikale koerswijziging bleken de redding, zowel psychologisch als muzikaal.
Cnapelinckx: Inderdaad. We zijn afgestapt van het meer poppy Kawada-verhaal. We wilden een album maken dat een mix was van pop en experiment. De breekbare popnummers die ik nog had liggen, zoals 'Like home' (waarop Inne Eysermans van Amatorski meezingt, tp), wilde ik niet laten vallen, maar ik wilde ook verder blijven experimenteren met geluid, zoals op 'In the belly of a whale'. Het mocht veel verschillende kanten opgaan, maar productioneel moest er toch een eenheid zijn. In het begin zag ik het album als één straat met allemaal verschillende huizen, waarin we dan een kijkje gingen nemen.

Hoe passen de 'Angry rabbits' in dit verhaal?
Cnapelinckx: Het is een metafoor. Ik vind het lastig om de concrete inhoud van mijn nummers bloot te geven. Dan verdwijnt de magie. Anna Vercammen, de zangeres waarmee ik samenwerk in De Anale Fase, zegt dat ik nogal comateuze teksten schrijf. Maar zij schrijft poëzie, ik hou het bewust abstract omdat ik geen dichter ben. Er hangt wel een grappig verhaal vast aan 'Angry rabbits'. Mijn vrouw (Eva Vermeiren, tevens saxofoniste van de groep, tp) zal het niet graag lezen, maar ze heeft ondertussen al vier konijnen doodgereden vlak bij onze nieuwe woonst aan het Buggenhoutbos in Peizegem, een deelgemeente van Merchtem. En elke keer opnieuw is het een drama. (Lacht)

De wraak van de kwaaie konijnen zal kortom zoet zijn. In hoeverre zijn jullie als groep sterk genoeg om weerwerk te bieden?
Cnapelinckx: Interessante vraag: zijn er nog wel groepen? Net zoals bij veel van onze generatiegenoten is onze muziek ontstaan uit een individualistische kijk op muziek. Muziek maken lijkt minder dan ooit een groepsgebeuren. Bands met onvervangbare leden zijn zeldzaam geworden. Ja, er is Radiohead. Maar ik vind het wel nobel om ernaar te streven, en met deze bezetting zie ik het meer dan ooit zitten.De nieuwe generatie Belgische bandjes krijgt weleens de kritiek dat ze vooral herkauwen en amper vernieuwen. Jullie lijken een van de uitzonderingen.

Cnapelinckx: De grootste uitdaging is om niet in herhaling te vallen. Vroeger werd ik constant vergeleken met Stef Kamil Carlens. Dat irriteerde me. Als ik de nieuwe plaat beluister, dan hoor ik de invloed van enkele IJslandse groepen doorschemeren. Die zul je op de volgende plaat dus niet meer tegenkomen. Op het moment dat ik muzikale overeenkomsten detecteer, dan ren ik het liefst de andere richting uit. Ik zei tegen Pim de Wolf, die de plaat heeft gemixt, dat ik Sea change van Beck zo'n goeie plaat vond. Maar dan heeft hij me eens een oude plaat van Serge Gainsbourg (Histoire de Melody Nelson) laten horen en de magie was meteen weer weg. Ik hou niet van copy paste.

Autumn Falls-festival
waar: Ancienne Belgique + Bonnefooi + Botanique + Koninklijk Circus + Magasin 4 + Maison des Musique + Mr. Wrong + VK* (adressen & programma op de website)

---------------------
Sunday Bell Ringers (+ Okkervil River, Gross Matic)
wanneer: 25 november 2011 om 20.00 uur
tickets: 10 / 13 / 16 euro
waar: Botanique