Tim Easton: 'Als je Woody Guthrie wilt zijn, moet je de hort op'

Akron, Ohio was jaren gekend om zijn autobandenindustrie, maar sinds die er op zijn gat ligt, is het vooral de muziek die er opborrelt die tot de verbeelding spreekt.

Chrissie Hynde werd er geboren, The Black Keys boksten er de blues uit de plaatselijke klei, en ook Tim Easton liet er zijn folksongs rijpen. De man met de Gibson-gitaar sleutelt al goed vijftien jaar geruisloos aan een carrière in de Amerikaanse rootsmuziek.

Het afgelopen zomer uitgebrachte Not cool moet zowat zijn zevende plaat zijn. Via zijn alter ego Dark Watson kregen we zijn telefoonnummer te pakken. "Aha! Die naam verwijst naar Doc Watson, inderdaad, de befaamde guitar picker die vorig jaar overleed," vertelt de singer-songwriter vanuit North Carolina. "Ik ben er, zeg maar, de donkere versie van. Mijn moeder werkte in de bib en bracht altijd platen van hem mee. Ik heb hem één keer ontmoet, geweldige vent. Wars van alle rock-n-roll. Ik ben ook fan van The Stones hoor, die net zo goed aan Amerikaanse muziek waren verslingerd. Maar Doc Watson vormde een goed tegengewicht."

Not cool grijpt terug naar het geluid van de Sun Studio in Memphis. Dat is voor jou ongewoon.
Tim Easton: Inderdaad, mensen kennen eerder mijn rootsy folkkant. Maar ik wilde al lang zon plaat maken, en nu pas voelde ik me er rijp genoeg voor. Op een avond wandelde ik een bar binnen in Nashville waar een vintage country- en rock-n-rollbandje stond te spelen. Ik sprak hen meteen aan om een plaat te maken. Not cool heb ik in vijf dagen ingeblikt, heel gefocust.

Je verwijst naar Elmore James in Little doggie (1962). Heb je een speciale band met hem?
Easton: Zijn slideguitar is zo lazy, heerlijk. Ik hoorde zijn naam voor het eerst op een Beatles-plaat. John Lennon zet zijn solo in op For you blue, en George Harrison grapt er Elmore James got nothing on this, baby tussen. Jaren later ben ik zijn naam opnieuw tegengekomen toen ik in de blues begon te graven. Dit is mijn eerbetoon.

Wat deed je in Nashville?
Easton: Ik heb er altijd willen wonen, maar het heeft een tijdje geduurd voor ik er raakte. Ik hokte tot voor kort in de woestijn, maar dat was geen ideale plek om mijn dochter groot te brengen. Ik ben een beetje een drifter, ik heb overal ter wereld geleefd. Rond mijn tiende was Japan mijn thuis, mijn vader had er een baan voor Goodyear. Ik heb in LA en New York gewoond, en een jaar in Londen en Parijs. Als je songs wilt leren schrijven, als je Woody Guthrie wilt zijn, dan moet je de hort op. Europa heb ik leren kennen al buskend. In die oude steden is de akoestiek beter dan in de VS, waar het stratenplan moest gehoorzamen aan koning auto. Ah, the road. Ik kan er uren over praten.

Die hebben we helaas niet, Tim.
Easton: Nee. (Lacht) Ik heb zelfs een boek geschreven over mijn avonturen. De weg is de beste leerschool. Iedereen gaat na zijn studies werken, ik ben de wereld rondgetrokken. Dat was mijn grote geluk. Het maakte mij een wakkere wereldburger, een andere Amerikaan ook.

Wat is het verhaal achter Not cool?
Easton: Tegenwoordig vinden mensen iets te pas en te onpas not cool. Ik dol daar graag mee.

Op de hoes staan een jongen en een meisje op hun paasbest.
Easton: Dat ben ik met een vriendinnetje, op een schoolbal ergens in de jaren 1980. Als je goed kijkt, zie je dat ik een blauw oog heb. Een pestkop van op school had me net daarvoor een mep verkocht. Het verhaal daarachter hou ik voor mezelf, maar ik kan je wel vertellen dat ik niet de coolste jongen van de klas was.

start: 20u

adres: Toogenblik, Kortenbachstraat 11, Haren, 0497-16.16.32