Tine Reymer: 'Alleen de essentie mocht overblijven'

Bijna tien jaar na haar album met Billie King heeft Tine Reymer eindelijk haar eerste soloplaat klaar. "Ik heb het veel te lang gemist."

Net als we ons interview met de Antwerpse zangeres en muzikante afsluiten, stuift dochter Charlie het huis in. Negen is ze, en glimmend van trots begint ze moeder (en vader, acteur Peter Van den Begin) honderduit te vertellen over haar eerste boekenspreekbeurt op school. Lotta uit de Kabaalstraat van Astrid Lindgren, vernemen we. Ook de drie jaar jongere Thelma is getuige van het huiselijke tafereel. "Het was de bedoeling dat we na ons debuut in 2006 nog een tweede plaat zouden maken met Billie King, mijn vorige band," had de zangeres ons even voordien nog verteld, "maar in plaats daarvan heb ik een tweede dochter gemaakt. Heerlijk niet?" Wel, niet altijd dus. "Toen ik door het moederschap amper nog aan mezelf toekwam en helemaal niets meer creëerde, heb ik me een tijd heel slecht gevoeld."

Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan, en met enige vertraging is er dan toch een nieuw album, waarop de zangeres meteen ook maar haar ziel blootlegt. "Neem 'Drown in dirt', dat misschien klinkt als een vrolijke popsong, maar het gaat over je zo down voelen dat je je werkelijk moet voortslepen tussen al je twijfels." Gelukkig maar dat het meisje dat na haar studies aan Studio Herman Teirlinck midden jaren 1990 debuteerde bij het rockbandje Flowers for Breakfast, Vlaanderen rondtoerde met de Kakkewieten en El Tattoo del Tigre, en ondertussen carrière maakte voor theater, film en tv, de goesting om muziek te maken nooit heeft verloren. "Integendeel, ze is alleen maar toegenomen. Ik heb het veel te lang gemist. Deze plaat voelt aan als een bevrijding."

In het begin was het wel weer even wennen. "Ik vergelijk optreden met skiën. Als je vijf jaar niet skiet, vraag je je ook af: hoe ga ik ooit van die berg geraken? Maar na twee afdalingen weet je het weer. Het jonge naïeve veulen van twintig jaar geleden is wel niet meer. Ik ben minder impulsief. En mijn stem is gegroeid, emotioneel en fysiek: ik zing met gemak lager én hoger dan vroeger." Dat hoor je ook op Thrill my soul, een eerlijke singer-songwritersplaat waarvan alle pose is afgeschraapt. "Het mocht niet omfloerst zijn. Alleen de essentie mocht overblijven." De sobere countryballade 'Under my house' doet denken aan de Country Ladies-tournee en snijdt een blik pure melancholie open. "De Amerikaanse traditie is niet de mijne, maar voelt toch heel vertrouwd aan. Misschien was ik in een vorig leven wel een cowgirl op klompen…"

"De abstracte tekst van 'Under my house', van collega Koen De Graeve, is de enige die ik niet zelf geschreven heb, maar ik heb me hem wel eigen gemaakt. Voor mij gaat hij over een vrouw die zich terugtrekt uit de samenleving, nood heeft aan verstilling en onder haar huis gaat liggen om tot rust te komen. Als ze die heeft gevonden, kruipt ze weer naar boven." De analogie is treffend, alleen trok Reymer zich even terug in een huurappartement in Oostende, waar de plaat met haar kapitalen op de hoes tot stand kwam. "Thrill my soul is gekneed door het leven zelf. Er sterft een geliefde (haar broer, elf jaar geleden, tp), er worden kinderen geboren, je groeit als mens… We maken allemaal deel uit van dezelfde hoop mieren die voortdurend botsen en daarna toch maar voortkruipen." Als weemoed, nostalgie en melancholie gemoedstoestanden zijn die je niet vreemd zijn, is zo'n plaat het logische gevolg.

Reymer

data: 1/4

waar: Ancienne Belgique, Brussel-Stad