Tom Pintens: ‘Mijn elektrische gitaren stonden te verkommeren’

Houdt Tom Pintens niet van akoestische gitaren en kleine, gloedvolle Vlaamse liedjes die zich ver houden van blues en rock? Jazeker, maar op zijn derde soloalbum zegt hij die werkwijze (voor even toch) vaarwel.

De oogst drijft op veel rockenergie en stevige grooves. De zanger is nu meer dan ooit een groep - met onder meer Bjorn Eriksson (ex-Zita Swoon, Admiral Freebee) op gitaar en beatboxer Stijn Cole op toetsen. Gitaren schuren, de energie spat van het canvas. Eriksson zorgt voor de blueslaag die Pintens, een klassieke muziekaficionado, ontbeert. Tom Pintens: "Ik heb een arsenaal aan gitaren, vooral uit mijn Zita Swoon-tijd. Maar die stonden een beetje te verkommeren. De goesting was groot om daar weer muziek mee te maken. En ik wil ook weleens buiten spelen, op festivals."

Perfect. De oogst klinkt erg vol en spontaan.
Tom Pintens: Ik heb steeds meer zin om iedereen zijn zin te laten doen. Vroeger maakte ik altijd maquettes van wie wat moest spelen, nogal bazig. Daar ben ik vanaf aan het raken. Ik denk dat dat de leeftijd is. Het heeft weinig zin om tegen Bjorn Eriksson te zeggen wat hij moet doen op gitaar, want hij weet veel meer van dat instrument dan ik.

Ben je minder de perfectionist dan vroeger?
Pintens: Dat weet ik niet. Qua nummers zeker niet, de melodie en structuur moeten af zijn. Maar ik hoef niet meer alles zelf in te vullen. Ik heb dat een tijd gedacht, dat als ik alles zelf zou doen, ik zeker tevreden zou zijn. Maar daar haal ik geen eer uit. Ik vind het veel leuker om iets schoons te maken samen met andere mensen.

Ellen Schoenaerts, inmiddels je ex-vriendin, bedenkt al drie albums lang verhalen bij je muziek. Ben jij geen tekstmens?
Pintens: Ik word dat meer en meer - teksten zijn broodnodig voor de muziek die ik maak, alleen, ik heb niet de behoefte om ze zelf te schrijven. Ik ben daar gewoon niet zo goed in. Dat besef stelt mij ook wel gerust, het feit dat ik iemand heb gevonden die dat wel heel goed doet.

Dit is een introverte plaat over relaties. Is het niet gek om zulke ontboezemingen te vertolken?
Pintens: Ik vind dat totaal niet vreemd, zelfs aangenaam. Dat geeft mij binding met het heden en het leven. Alsof je uit een dagboek van iemand anders zingt. Ik kom ook wel dingen te weten over mezelf. (Lacht)

'In de duinen' is een bewerking van 'Jongeling' van Remco Campert. Ben je een poëziefan?
Pintens: Niet echt, voor even vind ik het wel leuk. Maar een hele bundel kan ik niet uitlezen. Campert was een opdracht voor een poëziefestival in Nijmegen, waarbij verschillende muzikanten één gedicht mochten bewerken. Buiten een paar zinnen heb ik de hele tekst gebruikt. Het is een gedicht uit 1958, maar het zou nu kunnen zijn geschreven. Dat tijdloze vond ik er mooi aan.

Waarover heb je het in 'Filmen'?
Pintens: Iedereen heeft tegenwoordig wel zo'n telefoon waarmee je foto's kunt nemen of filmen. Maar je staat er maar weinig bij stil wat je nog capteert. Ik heb 12.000 foto's op mijn harde schijf staan, maar ik kijk daar zelden naar. Ik doe er dus ook aan mee. (Lacht)

wanneer: 20/4, 20.00
tickets; €12