Triggerfinger vult drie maal na elkaar de AB

Voor All this dancin' around, hun derde cd, ging Triggerfinger een maand kamperen in de Sound City Studios, een plek waar de rockgeschiedenis van de muren druipt - Nevermind werd er onder meer ingeblikt. Het trio werkte er samen met Greg Gordon, die onder andere Wolfmother en The Black Box Revelation van een vette rocksound voorzag.

Gordon wist de vervaarlijke livesound van het driekoppige rockmonster eindelijk tussen de vier muren van de studio te vatten. Ruben Blocks gitaarlicks likken als lange tongen van een demonisch vagevuur, terwijl hij zijn stem dreigend laat grommen of sexy huilen. De bas van Paul Van Bruystegem, alias Monsieur Paul, beukt en stompt, en drummer Mario Goossens ramt je de botten uit het lijf.

Maar het kan ook gedoseerd, en dat maakt All this dancin' around dynamischer dan zijn twee voorgangers. 'All night long' grijpt je bij de strot met niet meer dan een paar akkoorden, het rammelen met een ketting en het gehuil van Block.

"We hebben alle drie onze sporen al verdiend in verschillende projecten en groepen, maar als je ons bij elkaar zet gebeurt er iets: waanzin," zegt Ruben Block enthousiast. "Het knopje dat je niet mag indrukken!" (Lacht) Er wordt vaak over de chemie binnen een groep gesproken, maar bij Triggerfinger zit die écht goed. Zelden een band gezien met zoveel goesting.

Jullie zijn naar LA getrokken om er te werken met Greg Gordon. Wat kunnen Belgen leren van zo'n Amerikaan?
Ruben Block: Visie. Dat wil niet zeggen dat je in België geen capabele mensen hebt, maar als het op dat soort rock-'n-roll aankomt, kun je zijn aanpak niet evenaren. Het is een instinctieve oermanier om met muziek om te gaan. Let's just listen to what the song tells us, dat was zijn filosofie.

Mario Goossens: In België wordt er snel in een bepaalde richting gedacht. Gordon stond open voor elk idee, maar hij durfde ook beslissingen te nemen.

Block: Een goede producer en een legendarische studio betekenen natuurlijk nog niet dat je een goede plaat zult maken. Het moet ook klikken. Op die eerste twee albums lukte het nog niet helemaal, maar nu waren we er gewoon klaar voor om dat hele proces uit handen de geven.

Er wordt vaak over jullie gezegd dat jullie een 'livegroep' zijn. Hoe vind je de juiste vibe tussen de vier muren van een studio?
Goossens: We zijn vertrokken met een supergoede preproductie. We moesten ginder niet meer nadenken over wie, wat en hoe. Het enige waarmee je bezig moest zijn was spelen. En dan krijg je als vanzelf een goede vibe.

Paul Van Bruystegem: Eigenlijk was die Sound City maar een oud rommelkot, maar als muzikant voelde je je er meteen goed.

Block: Het was ook een kwestie van ballast wegsnijden en enkel dat over te houden wat het nummer doet spreken. Bij de vorige platen was het creatieproces veel meer versnipperd. Twee weken opnemen, twee maand vrij, en dan weer opnemen. Nu zijn wij in het begin van het jaar met de preproductie begonnen, beginnen repeteren, vier dagen per week van tien tot zes. Dan kom je in een creatieve rush. Normaal kan ik de opnames heel goed van mij afzetten en mij met bijvoorbeeld de administratie bezighouden. Nu lukte dat niet meer.

Jullie klinken vaak erg woest, maar 'All night long' grijpt ook 'klein' naar de keel.
Block: Dat is een van de twee songs die we helemaal live hebben opgenomen. Het is een nummer van Curtis Reginald Lewis dat ik ken in een versie van Ray Charles. Mario rammelt met een ketting, Paul speelt basdrum met een keukenrol en ik zing door een oude telefoon die in een gitaarversterker steekt. In 'I'm coming for you' klop ik trouwens de twee benen van een aluminium ladder tegen elkaar. Als je geen computer gebruikt, scherpt dat je creativiteit. Deze plaat hebben we echt gemaakt.

Paul, jij speelde al rock-'n-roll in het pre-Deus-tijdperk. Wat is er anders bij Triggerfinger?
Van Bruystegem: Trigger is veel serieuzer dan bijvoorbeeld The Wolfbanes. Dat was ook hard werken hoor, tussen de pinten door. Om af te kicken van drank en drugs zat ik na de release van de vorige plaat een tijdje niet meer in de band. Mijn vervanger, Renaud Mayeur van Hulk, heeft spelen bij Triggerfinger mooi verwoord: c'est moitier les vacances, et c'est moitier l'armée. (Lacht) Als het goed zit bij Triggerfinger kan geen coke rush er tegenop. Sinds ik niet meer drink, verlies ik mij zo hard tijdens optredens dat ik bijna omval wanneer ik mijn ogen open. Pure trance.

Er gaat iets dreigends uit van All this dancin' around, zowel in de harde als in de zachte songs.
Block: Ik zoek naar een soort spanning, zowel in de muziek als in teksten. Maar dat hoeft niet altijd door te oversturen. The Bad Seeds vind ik bijvoorbeeld veel dreigender dan Grinderman. Het moet niet heel expliciet zijn vind ik. Kijk naar de films van David Lynch. Die grijpen je bij de strot, ook al weet je niet precies waarom. Niet alles hoeft verklaard te worden.

Dit soort gespierde rock staat doorgaans stijf van de heartaches en de seks, maar 'All this dancin' around' en 'Tuxedo' gaan ook breder.
Block: Tja, ik vraag me soms af waar al die drukdoenerij naartoe gaat. 'All this dancin' around' is tegelijk een reflectie over wat ik tot nu toe heb geschreven. Ik vertrek vaak van iets autobiografisch, maar ik stap daar op tijd uit als dat de song niet beter maakt. Zolang je maar een soort katalysator bent die de dingen in gang zet. Ik ben wel hard in de teksten gevlogen deze keer.

En je hebt daarvoor opnieuw met BJ Scott gewerkt?
Block: Ja. Omdat zij Amerikaanse is en zangeres, maar ook omdat ze een net als ik een twisted mind is. Ze heeft redelijk donkere kamers daarboven (tikt op zijn slaap) en daar matchen wij wel. Ze moedigt mij aan om nog een paar deurtjes te openen. (Lacht)

Jullie vullen binnenkort drie keer na elkaar de AB. Straf.
Block: Dat is de max! Terwijl we eigenlijk nog altijd als underdog kunnen te werk gaan. Dat is de beste positie om in te zitten.

Goossens: Het afgelopen jaar hebben we niet meer in België gespeeld, een bewuste keuze. Zo konden we ons concentreren op het buitenland, Nederland, Duitsland, Zwitserland, Frankrijk, en werd de honger thuis aangewakkerd.

Profiteren jullie van de hang naar oude muziek die er nu is?
Block: Misschien. Er is een soort nieuwe blues, denk ik. Kijk naar Grinderman, The Black Box Revelation, Seasick Steve. Soms is die wat hipper, soms niet, maar uiteindelijk is de blues er altijd. Af en toe moeten een paar jongelingen of iets minder jonge jongelingen als wij dat weer even naar buiten brengen. De blues is een onuitputtelijk vat waanzin. En dat hoeft niet per se Poison Ivy te zijn of Howlin' Wolf. Elbow is ook blues voor mij.

In 'Let it ride' drop je die typische bluesterm 'back door man', die bij Led Zeppelin opduikt, en ook bij Howlin' Wolf.
Block: Howlin' Wolf is het summum, hij heeft een stem die klinkt als een gitaarversterker. Er is een filmpje waarin hij samen met The Rolling Stones 'Little red rooster' brengt. Mick Jagger en co staan er als propere Britse knullen bij terwijl Wolf wild staat te shaken. Ook al zijn het zwart-witbeelden, je ziet de miekes op de eerste rij blozen. (Lacht) Daar draait het om. Wanneer de miekes blozen ben je goed bezig!

wanneer: 3,4&5/12/2010 om 20.00
tickets: sold out!