Vrouwen aan de top op vierde Winterjazz

Vrouwen aan de top tijdens de vierde editie van Winterjazz, het gezamenlijke festival van Théâtre Marni en Flagey. Naast Mélanie De Biasio, Anne Wolf en Tutu Puoane staat ook de Portugese Maria João op het programma. De Amerikaanse nieuwkomer Robin McKelle heeft dan weer de eer het festival te openen.

Robin McKelle is een recente aanwinst in het internationale jazzlandschap. Haar debuutplaat Introducing (2006) werd indertijd in Frankrijk uitgebracht via het gerenommeerde label O+ Music, maar bij ons was de cd moeilijk of haast niet te verkrijgen. Met de opvolger werd het een ander verhaal. Modern antique verscheen bij Blue Note (Frankrijk) en Robin McKelle trad op tijdens grote internationale festivals.

Recent kwam McKelles derde album uit, Mess around. Hierop kiest ze meer voor soul en vintage r&b maar nog steeds met een stevige portie jazz. Tijdens haar concert in Flagey zal ze zich echter focussen op Modern antique omdat Winterjazz tenslotte een jazzfestival is. Haar begeleiders zijn pianist Sam Barsh, bassist Derek Nievergelt en drummer Mark McLean.

Blijkbaar bent u een dame die van contrasten houdt. Niet alleen muzikaal vermengt u verschillende bronnen maar ook de hoesfoto's getuigen van een eclectische smaak.
Robin McKelle: Goed opgemerkt. Ik hou ervan om een evenwicht uit te bouwen tussen oud en nieuw. En wat vintage en antieke meubelen betreft, de interesse is er maar niet het geld. (Lacht) Het is wel zo dat ik graag omringd ben met mooie dingen en daar hoeft niet altijd een hoog prijskaartje aan vast te hangen. Ik vind het vooral belangrijk dat muziek en beelden een uniforme stijl weerspiegelen. Zo kun je makkelijker aan de dagelijkse realiteit ontsnappen. Ook de manier waarop ik me presenteer, hoort daarbij. Het is niet alleen een teken van zelfrespect maar ook van respect naar je publiek toe.

Naar welke artiesten kijkt u op?
McKelle: Er zijn er zoveel, maar vooral toch vooral die met een heel soulvolle stem: Aretha Franklin bovenal, maar natuurlijk ook Ella Fitzgerald, Sarah Vaughan, Nina Simone en Ray Charles. Hun muziek klinkt tijdloos. Ik hield het nooit bij een bepaald genre maar luisterde naar alles, van jazz en blues tot soul. Als artieste beperkt ik me evenmin tot een stijl. Ik wil de vrijheid hebben om te kunnen kiezen.

U citeert allemaal zwarte artiesten. Toeval?
McKelle: Oeps, inderdaad. Ik luister naar de stem en de rest maakt niet uit. Belangrijk is dat je enkel datgene brengt en doet wat je als echt en goed aanvoelt. Veel hangt natuurlijk af van je eigen opvoeding en cultuur. Dat verschil wordt tegenwoordig steeds kleiner omdat alles makkelijker bereikbaar is. Ik heb drie jaar les gegeven in Berklee (bekende muziekschool in Boston, gtb). Daar waren studenten die elke noot zongen zoals het moest maar ze hadden schrik om zichzelf te laten gaan. Dat is typerend voor de generatie nieuwe muzikanten en zangers: de angst om niet perfect te klinken terwijl het een natuurlijk proces moet zijn. Tegenwoordig primeert techniek. Iedereen kan een cd opnemen met een perfecte klank maar ze vergeten wat het is een artiest te zijn. Ik hoop dat deze trend stopt en dat we terugkeren naar de aanpak van vroeger, weg van het technologische. Je mag het publiek niet onderschatten. De mensen voelen het wanneer het te gekunsteld is.

Hoe ga je te werk bij de keuze van je covermateriaal?
McKelle: Er is een bepaalde connectie nodig. Zo zijn er songs waar ik altijd al gek op was of mee opgroeide. De woorden moeten ook een gevoel uitdrukken waar ik mij mee kan vereenzelvigen. Belangrijk hierbij is het onderscheid tussen een cd en een concert. Live is alles tijdsgebonden, het is een momentopname. Een cd duurt slechts ongeveer vijftig minuten maar kun je eender waar en wanneer beluisteren. Daarom moet die genoeg variatie bieden. En aangezien ik van verrassingen hou, is dat geen probleem.

Vandaar die verrassende bewerking van Steve Millers hit 'Abracadabra'?
McKelle: Mijn eerste plaat bevatte allemaal standards. Dat was wat ik toen wilde doen. Met Modern antique wil ik aantonen dat ik meer in petto heb. Het is een nieuw statement om niet vastgepind te blijven op het imago van een crooner gespecialiseerd in standards. 'Abracadabra' leek mij daarvoor het ideale nummer. Het is een gekende song maar ik breng die op een totaal eigen wijze. Bovendien is het de openingstrack, om het verrassingseffect zo maximaal mogelijk te maken.

Het vervolg is er ondertussen onder de titel Mess around. Ook hier staan weer verrassende covers op van onder meer 'Eleanor Rigby' (The Beatles) en 'I just want to make love to you' (Willie Dixon). Wordt hopelijk live verder gezet tijdens een volgende editie van Marni-Flagey jazzfestival.

------------------------------

Niet te missen tijdens Winterjazz

Zes jaar hebben we moeten wachten op het vervolg van Racines du ciel (2001) en Lobster caravan (2004). Met Pourquoi pas un scampi? levert het Rêve d'Éléphant Orchestra echter weer een imponerend schijfje af waarbij de meest onvoorspelbare links gelegd worden tussen de werelden van bigband, fanfare, rock en jazz. Met onder meer fluit, drums, tuba, trombone, bodhrán, darbuka en conga's is het instrumentarium nog steeds even ongewoon en verrassend als vroeger. Laurent Blondiau en Jean-Yves Evrard maakten ondertussen plaats voor Alain Vankenhove en Benoist Eil. Fans van Octurn en Radiohead dienen beslist een ticket voor dit concert te kopen.

Voor het luik 'Ciné-concert' van Winterjazz waagt Fabian Fiorini zich aan twee klassiekers van Buster Keaton. Hij doet dat samen met twee collega's-pianisten. Voor The general nodigt hij Erik Vermeulen uit en voor 'Sherlock Junior' krijgt hij het gezelschap van Jozef Dumoulin. Net als Buster Keaton zijn deze drie heren meesters van de precieze timing, zij het elk op hun eigen manier. We zijn benieuwd hoe ze hun techniek gaan koppelen aan de wervelende beeldenstormen van Keaton.

In de afdeling jong talent krijg je twee vrijdagmiddagen de kans om pianist Bram De Looze aan het werk te zien. Hij wordt twintig deze maand en de incrowd bestempelt hem nu al als de opvolger van Jef Neve. Bij het Youth Jazz Orchestra speelde hij zich meteen in de kijker. Met het LABtrio won hij de wedstrijd van de Jazz Marathon in 2009 en haalde hij vorig jaar de finale van de wedstrijd Jong Jazztalent in Gent. In Flagey kun je hem horen in duo met Nic Thys en een week later met zijn Momentum Jazz Quartet.

wanneer: 19 tot 31/01/2011
tickets: € 5.50 > 25 ( pass: € 25>35)