Wanda Jackson: 'Elvis was helemaal geen rebel'

In de jaren vijftig overtuigde een zekere Elvis countryzangeres Wanda Jackson om rock-’n-roll te gaan zingen. Twee generaties later duikt ze de studio in met Jack White en deelt ze het podium met Adele én The Seatsniffers. ‘Mensen houden opnieuw van het origineel.’

74 wordt Wanda Jackson deze week, en daar hoort vanzelfsprekend een feestje bij waarop haar grootste hit, de rockabilly-evergreen 'Let's Have A Party', niet mag ontbreken.

Eerder dit jaar zat ze nog in het voorprogramma van Adele, de succesvolste zangeres van het moment. Meer zelfs: Adele zei dat zonder Wanda's 'Funnel of love' er nooit een 'Rolling in the deep' zou zijn geweest. Een geweldig compliment. "Ik herken het er niet echt in", klinkt ze nog bescheiden wanneer we haar opbellen in thuisbasis Oklahoma. "Maar als het haar echt geïnspireerd heeft, dan ben ik daar heel blij om, want ik vind het een steengoed nummer."

De manier waarop een nieuwe generatie rocksterren Jackson adoreert, zegt misschien wel iets over een veranderende tijdsgeest, één waarin mensen verlangen naar iets anders dan de synthetische robotsounds die de hitparade de voorbije jaren domineerden. Naar iets authentiek en origineel. Precies, naar Wanda Jackson dus.

Tot voor kort zag het er nog naar uit dat ze de rest van haar leven country zou blijven zingen, maar nu is ze onmiskenbaar gerehabiliteerd als de Koningin van de Rockabilly. Dat ze als tiener niet enkel muziek met Elvis maakte, maar ook een tijdje zijn liefje was, vergroot alleen het ontzag.

Was het geen risico om na uw zeventigste levensjaar uw veilige countrycocon in te ruilen voor de studio van Jack White om er de coverplaat The party ain't over op te nemen?
Wanda Jackson: (Lacht) Misschien wel. In het begin had ik er wat schrik van. Maar Jack maakte me snel duidelijk dat hij mij of mijn stijl niet wilde veranderen. Hij wilde me alleen vers materiaal horen zingen en een up-to-date geluid aanmeten. Dat leek me een mooie uitdaging. Bovendien bleek hij een bijzonder relaxte kerel. Hij nam de tijd voor me. Als ik even wilde pauzeren en een coca-cola drinken, dan was dat geen enkel probleem.

Jack White zou uw kleinzoon kunnen zijn. Niets gemerkt van een generatieconflict?
Jackson: Nee hoor. Ik moest me wel aanpassen aan de songs. Ik heb haast altijd liedjes uit de jaren 1950 en '60 gezongen. Jack loodste me de 21ste eeuw binnen. Toch is het geen puur rockalbum geworden. Hij hield de arrangementen heel eenvoudig en licht. Er zitten ook nergens vervelende solo's in. Luisteraars kunnen makkelijk meezingen of -stampen. Zo klink ik authentiek en commercieel tegelijk! En dat is goed in deze tijd, want ik heb echt de indruk dat mensen opnieuw van het origineel houden. Je kan er ook niet echt een etiket op plakken: het gaat van 'Rum and Coca-Cola', een post-WO II-song, tot 'You know I'm no good' van Amy Winehouse.

Bij dat laatste nummer voelde u zich wel niet meteen op uw gemak?
Jackson: Nee. (Lacht) Het was iets te seksueel expliciet voor mij. Maar Jack was zo lief om het nummer speciaal voor mij te herschrijven… te verzachten. Ondertussen is het uitgegroeid tot een van mijn favorieten. Ik keek er echt naar uit om Amy eens te ontmoeten. Jammer dat dat niet meer zal lukken, maar ik zal haar song zeker blijven vertolken, als eerbetoon.

Het is niet de eerste keer dat u teksten aanpast.
Jackson: Nee, klopt! Toen ik begon als zangeres kon ik amper geschikt materiaal vinden. In de fifties schreven songwriters alleen liedjes met meisjes in gedachten. Ik moest dan het perspectief wijzigen. Maar dat lukte niet altijd. Zo had ik graag 'That's all right (mama)' van Elvis gezongen, maar die tekst kan je niet zomaar veranderen zonder aan de betekenis van het nummer te raken.

Hoe veranderde Elvis uw stijl?
Jackson: Hij moedigde me aan om rock-'n-roll uit te proberen. Dan zou ik meer platen verkopen, zei hij. In het begin twijfelde ik nog, maar later zou ik zijn gelijk bewijzen.

Ik denk dat wij ons vandaag nog nauwelijks kunnen voorstellen wat voor omwenteling rock-'n-roll destijds teweegbracht.
Jackson: De nagel op de kop: soms leek het wel oorlog. Mensen zagen Elvis ook als een rebel, maar dat was hij helemaal niet. Ik zag aan zijn gezicht dat het hem van streek bracht. Hij wilde gewoon zijn ding doen. Maar de maatschappij had tijd nodig om zich aan te passen aan onze jeugdige impulsen.

Een blanke zanger die op het podium met zijn heupen stond te schudden…
Jackson: …nee, daar was men nog niet klaar voor, laat staan dat men klaar was voor een blank tienermeisje dat rock-'n-roll zong. Het was een wilde tijd. Maar Elvis heeft de muziekindustrie helemaal door elkaar geschud. Tot hij naar het leger trok. Toen was het gedaan met de rock-'n-roll… maar later kwamen The Beatles en begon het helemaal opnieuw. En het is nooit meer gestopt.

uur: 20.00 uur
tickets: 22 / 25 euro
-------