Weerbarstige schoonheid in La Chocolaterie

Af en toe stroomt er uit de underground een groep door naar een breder publiek. Het Amerikaanse duo No Age stamt uit de DIY-scene van LA rond de club The Smell, en maakte met Weirdo rippers, Nouns en Everything in between drie prachtplaten waarop noise, punk en pop openbarsten in weerbarstige schoonheid à la Sonic Youth.

Gitarist Randy Randall en drummer/zanger Dean Spunt werden sindsdien overstelpt met rave reviews en hebben ondertussen zelfs een Grammy-nominatie op zak, maar houden er nog steeds van om op de meest ongewone plekken op te treden, van zweterige kelders tot het MoMA.

In Brussel spelen jullie in La Chocolaterie, een oude chocoladefabriek. Spek naar jullie bek?
Dean Spunt: Zulke locaties zijn superbelangrijk voor ons, want dat houdt het spannend. In Londen spelen we in een museum, in Parijs doen we twee huisconcerten. Nu zitten we vooral in clubs, maar dat is nog altijd nieuw voor ons. Vroeger traden we voortdurend op in huizen, een show bij iemand thuis is nog altijd met niets te vergelijken.

Jullie komen uit de underground, maar oogstten veel lof van gerenommeerde (online)magazines als Pitchfork. Doet dat je wat?
Spunt: Dat is leuk, maar eigenlijk kan me dat weinig schelen. Pitchfork is erg informatief en de mensen die er werken zijn zeer bekwaam, maar echt belang kan ik er niet aan hechten. Ik maak muziek voor mezelf en mijn vrienden, en voor alle mensen die er iets aan hebben.

Jullie hebben twee jaar geleden met de fotograaf Ed Templeton een sneaker ontworpen. Hoe essentieel zijn die dingen buiten de muziek?
Spunt: We pakken dat gewoon aan, zonder nadenken. Kunst manifesteert zich op verschillende manieren. Sommigen schrijven boeken, anderen ontwerpen schoenen. Ik hou van mensen ontmoeten en dingen maken. Je moet geen professional zijn, gewoon dingen doen.

Ed Templeton is een ex-skater, net als jullie. Heeft dat jullie op een bepaalde manier gevormd?
Spunt: Mensen willen niet dat je op straat komt met je plank, ze willen je verbannen naar de skateparken maar die zijn zo gaaf niet. Er is niets leukers dan een coole plek op straat vinden om te skaten. Maar dat is illegaal. Dat maakt je een outsider, waardoor je dingen van op een afstand ziet. Hetzelfde geldt voor punkrock. Alleen, als we een open ruimte zien, denken we nu niet meer daar kunnen we skaten, maar daar kunnen we spelen. (Lacht)

'Every artist needs a tragedy' heet de eerste song op jullie debuut. Zie je jezelf als een artiest?
Spunt: (Lacht) Ach, ik wilde gewoon duidelijk maken dat iets negatiefs ook positief kan zijn. Elke kunstenaar heeft zoiets wel meegemaakt, dat je mooie dingen kunt puren uit iets verschrikkelijks. Mijn kindertijd was pretty fucked up, ik kom uit een gebroken gezin. Maar dat was positief. Het is wat gebeurd is, het maakt me tot wat ik ben.

Je bent een veganist. Doet je dat leven op een bewustere manier?
Spunt: Ik ben dat nu al dertien jaar. Ik denk eraan bij elke hap. Het is gezonder voor mij, ik doe geen dieren pijn en het is beter voor het milieu. Het is mijn kleine manier om terug te keren naar moeder natuur. En het houdt mijn karma schoon.

No Age (+ Casse Brique, Believo!)
5/4, 19.30
€10/13

LA CHOCOLATERIE
rue Van Malderstraat 27
1080 Molenbeek
02-414.29.07
www.vkconcerts.be, www.la-chocolaterie.be