Willy Moon: Frankenstein in maatpak

Vijftien was hij toen hij in Wellington een concert van The White Stripes zag. Vorig jaar vroeg Jack White hem of hij zijn futuristische rockabilly mocht uitbrengen en ging zijn 'Yeah yeah' via een iPod-campagne globaal. Here's Willy Moon.

Op zijn debuut Here's Willy Moon combineert de gestileerde zanger-gitarist het vintage geluid van de fifties met moderne productietechnieken. Net zoals zijn tienerheld Jack White verpakt hij authenticiteit in show. In maatpak ziet hij eruit als een dandy, maar nooit zal hij vergeten waar hij vandaan komt, Wellington, Nieuw-Zeeland met name. Op zijn achttiende nam William Sinclair er de belangrijkste beslissing van zijn leven: hij boekte een enkeltje richting Londen. Zijn voornaamste gezel: de Fender Stratocaster die hij van zijn ouders gekregen had nadat hij de gitaar van zijn vader had versleten. "Ik was een jaar of acht toen ik hem voor het eerst gitaar hoorde spelen. Hij registreerde alles op zo'n ouderwetse bandrecorder. Ooit liet hij me zijn opnames achterstevoren horen. Weird, man!"

Die oude fascinatie voor experiment lijk je ook op je debuut levendig te houden. "Mijn obsessies met het verleden zijn een spiegel voor de toekomst," zei je ooit.
Willy Moon: Ja, ik verpulver vertrouwde klanken en invloeden om ze daarna nieuw leven in te blazen. Ik wil het kind niet met het badwater weggooien, ik trek het liever andere kleren aan, hijs het in jet rocket boots en geef het een bionisch hart.

Klopt het dat je pas kennismaakte met die vroege rock-'n-roll in Europa?
Moon: Ja, als tiener luisterde ik vooral naar punkmuziek. Maar toen ik later Buddy Holly leerde kennen, klonk dat mij meer als punk in de oren dan mijn vroegere favorieten. Eigenlijk maak ik nu kleine Frankensteins van al die ouwe rockmotieven. Ik zie mijn album dan ook veeleer als een experiment. De kwetsbaarheid zit niet in het feit dat ik mezelf blootgeef, maar in de pogingen om die oude muziekstijlen een nieuwe ziel te geven.

Je waagt het zelfs om een plat gecoverde song als 'I put a spell on you' te reanimeren.
Moon: Ik werd omvergeblazen door Screamin' Jay Hawkins' versie van 'Heartattack and vine' van Tom Waits. Ik heb altijd een boon gehad voor vaudeville, voor muzikanten die ook circusperformers zouden kunnen zijn: Cab Calloway, David Bowie, Hawkins, Waits, Iggy Pop soms. Songs als 'I put a spell on you' en 'I'm shakin'' van Little Willie John lijken uit dezelfde plek te komen. Ze communiceren heel theatraal, letterlijk haast, iets heel primitiefs. De spanning tussen authenticiteit en het abstracte masker van de performer is me blijven intrigeren.

Is dat de reden waarom ook je maatpak belangrijk is?
Moon: Ja. Als je naar het theater gaat, dan ga je toch niet alleen voor het verhaal, maar ook voor hoe dat verhaal tot leven wordt gebracht door het decor, de acteurs en de kostuums? Jack White is het perfecte voorbeeld van iemand die iets dat tegelijk artificieel en gestileerd is met een authentieke stem brengt. Zijn straffe muziek en persoonlijkheid gingen steeds vergezeld van een sterk concept: broer versus zus, strakke kleuren… Ik denk dat hij ook van het circus houdt.

Jack White bracht ondertussen een single van je uit, maar het was uiteindelijk de publiciteitscampagne van de nieuwe iPod die je muziek op de wereldkaart zette.
Moon: Ja, veel surreëler kan het niet worden. Een experimentele song die ik in mijn flat DIY-gewijs opnam op een oude computer en met een primitieve microfoon, spoort honderden miljoenen mensen wereldwijd aan om de nieuwste Apple-technologie te kopen. (Lacht)

Willy Moon
wanneer: 12 april 2013 om 19.30 uur
tickets: €13/16
--------