Zola Jesus spoelt operascholing door met straffe gothpop

De kracht waarmee Nika Roza Danilova haar indringende stem rond doomy synths en kale drummachines wentelt is bij vlagen behoorlijk angstaanjagend. Maar alleen zo kan ze de vrijheid herwinnen die ze tijdens een verstikkende opera-opleiding verspeelde.

Nika Roza Danilova (22) is geen zangeres van dertien in een dozijn. Ze haat haar eigen stem. Die brengt te veel nare herinneringen naar boven. En ze staat niet graag op een podium. Komt omdat ze van nature asociaal is. Toch heeft deze jonge Amerikaanse met Russische roots een nieuwe cd ingezongen, haar derde al, "Conatus". Die is opgenomen onder haar alter ego Zola Jesus, waarmee ze gothpop kruist met dark wave.

Maar het is oppassen geblazen voor de fans van pakweg Within Temptation die nog nooit van Nine Inch Nails of Diamanda Galás gehoord hebben. Vrij uit het Latijn vertaalt de voormalige filosofiestudente de titel van haar nieuwe album als 'de onweerstaanbare drang om jezelf te pushen, vooruitgang te boeken en altijd te blijven groeien'. Haar publiek duidelijk maken dat alleen dat het leven de moeite waard maakt, daar wil ze wel even voor in de schijnwerpers gaan staan… als het echt moet.

Hoe is je relatie met je stem ondertussen?
Nika Roza Danilova: Ik haat ze nog altijd. Ik kreeg vanaf mijn tiende een opera-opleiding. Zingen ervoer ik lange tijd als mijn enige vrijheid, maar na een tijdje begon die klassieke training me te verstikken. Mijn stem veranderde: de onschuld en de uitdrukkingskracht raakte ik langzaamaan kwijt. Ik moest vooral correct zingen en daar ben ik op afgeknapt. Met Zola Jesus wil ik de relatie met mijn stem herstellen. Maar ze jaagt ook mij nog steeds de stuipen op het lijf. Ik hoor alleen de gebreken, en ik ben ontzettend bang om opera-achtig te klinken.

Waarom schreef je een nummer over hikikomori, een Japanse term voor mensen die zich bewust terugtrekken uit de samenleving?
Danilova: Omdat ik me herken in die antisociale types met weinig vrienden, die vaak binnenzitten om videospelletjes te spelen of films te bekijken. Als ik niet op tournee ben, ziet mijn leven er zo ook ongeveer uit. Ik voel me eigenlijk alleen echt als ik alleen ben. Mensen lijken wel obsessief sociaal geworden. Ze vergeten hun eigen leven te leiden. Dat zal mij niet overkomen.

Wat dan als je het podium opmoet?
Danilova: Optreden vind ik alles behalve comfortabel. Het voelt onnatuurlijk aan, want liedjes schrijven is persoonlijk en intiem. Ze delen met een publiek vind ik soms gewoon overbodig. Maar anderzijds kan ik door op te treden mijn overtuiging overbrengen. Het vergde al ontzettend veel moed om deze plaat te maken. Als ik een goeie respons krijg, wie weet kan ik dan nog wat moediger worden.

Onlangs bekende je fan te zijn van het nieuwe Britney Spears-album, maar tegelijk vond je het het meest afstompende wat je ooit gehoord hebt. Wat bedoelde je daarmee?
Danilova: 'Femme fatale' is de meest gesofisticeerde dancepopplaat die ik in lange tijd gehoord heb. Het is pure productie. Alles is verpakking, en er zit niets in. Die inhoudelijke leegte vind ik fascinerend. Het reflecteert de Amerikaanse popcultuur. Alles ziet er glanzend en perfect uit, maar het is niets. Mijn muziek is daar deels een kritiek op. Neem nu 'Seekir', ook een gesofisticeerde dancepopsong, maar met een boodschap en een hart dat de song samenhoudt. Britney zegt: "Wrijf die lichamen maar lekker tegen elkaar aan. Je hoeft over niets na te denken." Ik zeg: "Je mag gerust dansen, maar denk af en toe ook eens na." Maar als je zoiets zegt, dan gaat men je muziek al vlug 'donker' noemen. Terwijl vragen stellen, op zoek gaan naar antwoorden, de wereld om je heen proberen te begrijpen en daardoor ook jezelf beter begrijpen,…: voor mij voelt dat ongelooflijk licht aan.

start: 20.00 uur
tickets: 9 / 12 / 15 euro
---------------