Amparanoia: Fiësta met een boodschap

"Als het slecht gaat, moet je doorzetten," verklaart la señora Amparanoia de titel van haar vijfde album 'La vida te da'. "Het leven geeft: de glimlach van een onbekende, een ontmoeting met muzikanten, een losse zin in een gesprek. Je mag je kansen niet verkijken."

De flamboyante Amparo Sánchez - 36 en moeder van twee zonen - is zangeres van haar eigen Amparanoia, een los-vast collectief dat met de pianist en arrangeur Muñeco en de Cubaanse trompettist José Varona als vaste ankers al een jaar of tien met verve elk café of festival platspeelt. Hun geëngageerde fiëstamuziek combineert aanstekelijke mestizo met teksten over liefde, fanatisme, mensen zonder papieren, zapatisten, oorlog en racisme. Het leverde hen in 2005 een BBC World Music Award op. Sánchez woont net buiten Barcelona maar is afkomstig van Granada, waar ze in '88 werd uitgeroepen tot La Mejor Voz de Andalucía. "Als de mensen me vragen waar die bonte mix van ska, rumba, son en rock vandaan komt, geef ik mijn familie de schuld. (lacht) Mijn grootmoeder zong voortdurend. Mijn vader hield van flamenco, mijn ma van bolero en latin en mijn oudere broers draaiden Led Zeppelin en Bob Marley."

Ook Billie Holiday was belangrijk?
Amparo Sánchez: Ella Fitzgerald en Dinah Washington kende ik al. Maar toen ik haar hoorde, wist ik dat ik echt zangeres wilde worden. Ik was 16 en ik zong in bandjes voor mijn plezier. Maar zo'n stem, die dolor, dat gevoel laat je nooit meer los.

U zong in covergroepjes maar u bent uw eigen liedjes gaan schrijven.
Sánchez: Ik was altijd al graag met woorden bezig. Met zoeken hoe je iets het beste vertelt. In Granada werd ik gevraagd voor blues en jazz, maar ik wilde vrijer zijn. Ik ben naar Madrid getrokken en vond werk in de bars van Malasaña. Soms smokkelde ik een eigen nummer in de set - iets Cubaans, een ranchera, wat reggae. Na een tijd wilden de mensen alleen maar míjn songs. Manu Chao woonde ook in die wijk. "Je moet een plaat maken," zei hij. "Dit moet iedereen horen." Ik had schrik van de muziekbusiness maar hij heeft me voorgesteld aan de juiste mensen.

Speelden jullie veel samen?
Sánchez: In het eerste jaar van Am-paranoia kwam hij vaak meedoen. We hebben ook getoerd. En ik zong met hem thuis de schetsen van zijn 'Clandestino'. Het werd een wereldhit! (lacht) We vullen mekaar aan. Hij is mijn grote broer.

Op uw website staat: "Amparanoia es una manera de vivir."
Sánchez: Dit is geen nine-to-fivejob. We reizen de wereld rond. Thuis komen muzikanten over de vloer. We gaan de studio in. Dat is mijn hele leven. Ook de liedjes hebben te maken met dat leven. Alles loopt door elkaar.

U bent altijd bezig?
Sánchez: Met de kerst neem ik vrij met de familie. Verplichte vakantie! (lacht)

De nummers van La vida te da zijn in één take met alle muzikanten samen opgenomen. Waarom?
Sánchez: Omdat dat moeilijk is. (lacht) Dus moet je dat proberen. Het is niet één concentratie. Het is de concentratie van iedereen.

Deze keer heeft u vooral met akoestische instrumenten gewerkt.
Sánchez: Zo'n contrabas gromt toch prachtig? En percussie speel je met je handen. Dat is anders dan drums. Ook de liedjes zijn akoestisch. Je kan ze inkleuren met blazers maar ze klinken ook alleen op gitaar.

Amparanoia is uw project. Is het makkelijk baas zijn van een mannenclubje?
Sánchez: Dat valt wel mee. (lacht) Ik voel veel respect. Voor mij is het vooral belangrijk dat ik mezelf ben als vrouw. Vrouwen studeren en werken maar ze doen dat meestal voor een ander. Weinig vrouwen zijn baas of doen hun eigen ding. Zeker niet in Spanje. Maar een vrouw met eigen liedjes heeft dus ook wat te vertellen. Ik wil best een rolmodel zijn voor mijn collega's.

:: Amparanoia, 2 april om 20 u in Ancienne Belgique, 1000 Brussel, 02-548 24 24, 16 euro in VVK, 19 aan kassa.