The Bear that Wasn't: breekbare fluistermuziek op ABBota

Alleen op zijn gitaar of met zijn nieuw samengestelde band brengt Nils Verresen, alias The Bear that Wasn't, breekbare Engelstalige fluistermuziek om bij weg te soezen. Tijdens ABBota stelt hij zijn eerste album And so it is morning dew voor.

Nils Verresen fietst momenteel zonder een cent op zak België af. Iedere avond slaapt hij in een ander huis, bij andere mensen, met andere verhalen. In ruil voor hun gastvrijheid geeft hij een klein optreden.

"Het is leuk om iets terug te doen," zegt Veressen. "Mensen stellen hun huizen voor mij open dus vind ik het normaal dat ik iets in ruil geef. Ik krijg weleens geld aangeboden, maar dat weiger ik. Soms stoppen ze stiekem wat centen in mijn tas, daar koop ik dan enkele noodzakelijke dingen mee, zoals een nieuwe fietsband."

Verresen deed met The Bear that Wasn't in 2008 mee aan Humo's Rock Rally, maar stootte net niet door naar de finale. Humo toonde vertrouwen in Verresen en schreef dat als ze elf bands mochten doorlaten, hij met de zijne nummer elf zou zijn geweest. "Ik heb daar niet als serieuze muzikant aan meegedaan, ik was er nog niet klaar voor. Het is belachelijk Miss België-achtig, maar ik heb mezelf niet ingeschreven. Toen werd ik plots geselecteerd. Tot mijn grote verbazing zat ik in de halve finale, en mocht ik optreden in de Vooruit in Gent. Ik heb veel aan Humo te danken."

Mooie kindjes, lelijke kindjes
The Bear that Wasn't brengt binnenkort zijn eerste album uit: And so it is morning dew. De songs zijn allemaal even aangrijpend en meeslepend, maar enkele springen eruit. Zoals 'They are the Donutpeople', dat bij Verressen tegenstrijdige gevoelens opwekt.

Verresen: "Ik vind het het beste liedje, terwijl iedereen het het slechtste vindt. Net omdat iedereen dat zo slecht vindt, vind ik het mooi. Liedjes zijn zoals kindjes: je hebt het voor het mooiste kindje, ik heb het voor het lelijkste liedje. Na een tijdje leer je houden van dat lied. Maar ik heb er een haat-liefdeverhouding mee, ik zou het nooit van het album gooien. Ik hou wel van nummers waar een hoek af is."

Zijn muziek wordt beschreven als fragiel en menselijk, dat heeft zijn voor- en nadelen. "Ik probeer mijn liedjes live ook zo te brengen, maar dat is niet makkelijk. Ik heb nu al schrik voor festivals, want die vereisen een andere aanpak dan de huiskamers en kleine zalen waar ik nu speel. Met zo'n verstilde muziek kun je een publiek in de openlucht moeilijk meekrijgen."

Verresen vindt inspiratie bij singer-songwriters als wijlen Elliott Smith en multitasker Sufjan Stevens. Hij hecht vooral veel belang aan teksten. "Ik vind de boodschap belangrijk. Ik kan niet luisteren naar een plaat zonder tekst. Bright Eyes, bijvoorbeeld, dat ging er eerst niet in, ik vond dat gewoon lawaai, maar na verloop van tijd leer je dat wel appreciëren."

Muziek was voor Verresen nooit een bewuste keuze. "Ik had die liedjes al geschreven maar wou rondtrekken. Ik dacht dat als ik ooit een plaat zou willen maken, het nu moest zijn. Dus dat heb ik dan gedaan, maar stel je daar niet te veel bij voor. Als ik eindig met dozen vol cd's in mijn kelder, dan is dat zo. Het heeft wel wat geld gekost, maar ik ben niet geruïneerd."

Op zijn debuut gebruikt Verresen geluidjes van oude video's om de songs aan elkaar te lijmen. "Het geeft een persoonlijke toets aan het album. Het is totaal van de pot gerukt, maar het is leuk."

•• The Bear that Wasn't, 27.2.2010, 20.00 uur, Botanique

:: ABBota
* 26 februari 2010 om 19.00 uur in de Ancienne Belgique, Anspachlaan 110, Brussel - 02-548.24.24 - UITVERKOCHT
* 27 februari 2010 om 20.00 uur in de Botanique, Koningsstraat 236, Sint-Joost-ten-Node - 02-218.37.32 - 15/18 euro (combi: 18/21 euro)