Blij met de kunstroof 'Olympia'

"Triest om te zeggen, maar ik heb stiekem altijd gehoopt op een grote kunstroof," zegt Janpiet Callens, gerenommeerd kunstspeurder en door de verzekering aangesteld in deze zaak.

Twee ongemaskerde kunstrovers (van wie één Aziaat) maakten zich donderdag in het René Magritte Museum in de Esse­ghemstraat 135 in Jette meester van het doek Olympia uit 1948. Het intimistische privému­seum, sinds 1999 in het voormalige woonhuis van René en Georgette Magritte, is goed bekend bij Japanse toeristen, grote bewonderaars van Magrittes oeuvre.

Het gestolen werk dateert uit de Volle Zon-periode van de kunstenaar en stelt zijn naakte vrouw Georgette voor met een schelp op haar buik. De pers goochelde de voorbije dagen met waardecijfers: van 750.000 euro tot 4 miljoen. Hoeveel het doek vandaag waard is, werd nog niet bekendgemaakt; de hype die de komst van het nieuwe Magritte Museum (ingebed in de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten) heeft betekend op de kunstmarkt, zal dit doek zeker niet onderquoteren. Belangrijker is echter om het doek ongeschonden terug te vinden. Janpiet Callens, kunstspeurder bij de federale politie in ruste, houdt er nu in Brussel een consultancybureau op na en is door de verzekeringsmaatschappij ingeschakeld. "Gelukkig beschikt de maatschappij over een gedetailleerde omschrijving van het werk. Geen veilingmeester die het in zijn verkoopcatalogus zal willen opnemen. Het artefact heeft een grote historische waarde, het behoort tot ons kunstpatrimo­nium en moet getoond kunnen worden aan volgende generaties. Het probleem is echter dat de politie haar afdeling kunstcriminaliteit verwaarloost. De prioriteiten zijn verlegd naar carjacking, overvallen, drugshandel en dergelijke. Er wordt tienmaal meer politie ingezet voor een tip over een container vol gestolen gsm's dan voor een tip over kunstroof. En nochtans, wat is morgen nog de waarde van gsm's in vergelijking met een Magritte?"

Waarom werd het werk gestolen, of in wiens opdracht werd het ontvreemd? Het gerechtelijk onderzoek is begonnen: sporen zoeken, getuigen opsporen en ondervragen, een buurtonderzoek instellen, de auto opsnorren waarmee de dieven aan de haal gingen. Callens: "Kunstdiefstal op bestelling komt het meest voor. Wat uit een kerk verdwijnt, kan op de zwarte markt opduiken. Maar wat uit een mu­seum gestolen wordt, belandt bijna altijd in een privécollectie. Een eigenaar wil altijd maar één ding: het werk terugvinden; de dader vinden is bijzaak."

Komt daarbij de onbegrijpelijke arrogantie van de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België, die volgend kort perscommuniqué rondstuurden: "Wij betreuren het ten zeerste dat er bij de opening van het Magrittehuis op 24 september een werk van René Magritte op gewelddadige wijze werd ontvreemd. Dit museum, dat gesitueerd is in een Brusselse randgemeente, maakt geen deel uit van de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België die het Musée Magritte Museum huisvesten." Voor alle duidelijkheid: met het Magrittehuis bedoelen ze het René Magritte Museum, dat zo niet genoemd mag worden; met een Brusselse randgemeente bedoelen ze Jette, en 'geen diefstal bij ons' insinueert dat een miljoenenschade door vochtontregeling in de reserves minder erg is dan een diefstal die nog kan worden opgelost.