Boek: Een oud geluid

“Je vervelen doe je maar als je veertien bent,” klinkt het in ‘Een oud geluid’, het titelgedicht van de Gedichtendagbundel 2011. De Nederlandse schrijver Remco Campert heeft, de tachtig gepasseerd, die luie luxe niet meer. Al lijkt hij daar, afgaand op het kleinood van tien gedichten, niet al te rouwig om.

Het oogt ontzagwekkend, zo'n '1929' achter je naam. Als aan die 81 lijfelijke jaren dan ook nog zestig schrijversjaren en ruim honderd dichtbundels, romans, verhalenbundels en verzamelde columns zijn verbonden mag je stilaan een oudgediende heten. Remco Campert, die op 7 april in Amsterdam ook nog eens een Gouden Ganzenveer mag gaan ophalen, blijft onverminderd aan de slag. Op uitnodiging van Stichting Poetry International en Stichting Lezen Vlaanderen schreef de Nederlandse auteur de Gedichtendagbundel 2011.

Een oud geluid, een klein maar fijn geprijsd boekje met tien gedichten, vertoont sporen van een ervaren schrijvershand. Van een schrijver ook die zich bewust is van zijn leeftijd. Het is moeilijk openingsregel "Wilt u nu afronden?" van 'Alleen nog dit' niet in dat licht te zien. Of de slotregel van 'Voorwaarde': "dag adem dag stilte voorgoed." Maar het is niet alleen de ouderdom die zich als grens manifesteert in Een oud geluid. 'Foto na de aanslag' zoomt in op een veiling bij Christie's, waar een foto die haast onvermijdelijk aan de gruwel van 9/11 doet denken, als een subliem statement een flinke som weet op te brengen.

In 'Poëzie' luidt het: "geld sluipt rond over de wereld / betaalt zichzelf met oorlog." Een oud geluid is bijtend, strijdbaar. Het leven is verrukkulluk heette een van Camperts vroege romans al even cynisch. "Of ik wel goed voor mezelf zorg / is haar vraag in het café / waar ik traag te drinken zit // ik knik heftig bevestigend / want dat moet je doen / als je oud bent." De woorden uit 'Forgotten field' komen van een man die zich nog moet schikken naar de leeftijd die anderen hem geven. Of net niet, Campert is en blijft altijd de man die niet graag achterom kijkt, die liever de blik naar de toekomst richt. Remco Campert moet immers nog schrijven, altijd schrijven aan een boek.