Concert: Carlo Nardozza

De jonge trompettist Carlo Nardozza komt volgende week zijn nieuwste cd 'Winterslag' voorstellen in de Jazzstation. Hij putte hiervoor inspiratie uit het decor van zijn jeugd: de multiculturele samenleving van de Limburgse mijnregio. Een gesprek over Dizzy Gillespie, John Zorn, Nirvana, Bach en natuurlijk zijn Italiaanse roots.

De reden waarom Carlo voor trompet koos is tekenend voor zijn levensvisie, die gekruid is met de nodige humor en zelfrelativering. "In onze buurt woonde een Afrikaanse trompettist die uit zijn instrument de meest fantastische klanken kon toveren. Dat maakte indruk op een jongetje van zes. In die periode zag ik eveneens Dizzy Gillespie op tv. Dat mannetje met die trompet fascineerde me ongelooflijk. Dat was een cartoon op zich. Die beelden lieten me nooit los. Vandaar dus de trompet."

Gillespie mag dan wel mee de keuze van zijn instrument bepaald hebben, in Carlo's muziek vinden we geen expliciete referenties naar Dizzy terug. "Inderdaad, ook al heb ik zijn werk bestudeerd. Je kan moeilijk om hem heen, net zomin als dat het geval is voor Freddy Hubbard, Lee Morgan en Miles Davis. De uitdaging is natuurlijk dat je iemand slechts tot op bepaalde hoogte mag kopiëren. David Leibman verwoordde het ooit nogal extreem: "If he farts, you fart". Je moet dus ook de kleine fouten in het begin erbij nemen. Op een bepaald moment moet je echter je eigen stijl ontwikkelen. Het gevaar dat ik iemand volledig ga kopiëren is miniem omdat ik nooit lang een bepaald muzikant bestudeer. Alles verloopt in perioden bij mij. Bovendien beluister ik naast hardbop en bebop vooral ook veel pop en rock. Nirvana en Rage Against The Machine zitten daar ook tussen. Soms gebeurt het dat ik plots de behoefte heb om klassiek te bestuderen en dan grijp ik naar Bach."

'Winterslag' weerspiegelt Carlo's jeugdjaren. Zo zijn de sporadische accordeonklanken een rechtstreekse referentie naar de tijd toen hij met zijn broer en zijn vader-accordeonist onder de naam The Dozzy bals opluisterde. Flarden filmmuziek duiken eveneens op, Ennio Morricone in het bijzonder. "Mijn vader had een uitgebreide collectie soundtracks, niet verwonderlijk dus." Bovenal zijn er natuurlijk zijn Italiaanse roots. Een titel als 'Birth Of The Italobel" spreekt boekdelen. "Mijn vader was mijnwerker. Ik ben daar helemaal niet beschaamd over. Aangezien ik midden die multiculturele gemeenschap opgroeide, is het normaal dat dit alles op een of andere manier in mijn muziek opduikt. Als artiest reproduceer je wat je ooit geabsorbeerd hebt." Dat geldt ook voor de lichte Balkaninvloeden die doorsijpelen. "Ik speelde een aantal jaren bij een wereldmuziekgroepje. Toen luisterde ik veel naar John Zorn, Masada en het klezmer-repertoire."

'Winterslag' kan gerust beschouwd worden als een suite. De groep kreeg hiervoor trouwens de prijs van de beste compositie tijdens het prestigieuze concours in Avignon. Toch relativeert Carlo zijn rol als componist. "Ik vind mezelf geen echte componist, bij mij is het eerder een toevallige gebeurtenis. Ik kan me bijvoorbeeld niet inbeelden dat ik een soundtrack zou moeten schrijven tegen een bepaalde deadline. Voor 'Winterslag' was het zeker niet zo dat ik op een bepaald moment een wit licht zag en alles in een keer neerpende. Het waren schetsen die al een hele tijd in mijn hoofd rondspookten en waarvan ik op een bepaald moment inzag dat het allemaal stukken van dezelfde puzzel vormden. Ik heb een vakje met ideeën op mijn computer en regelmatig ga ik daar in neuzen. Soms besterf ik het van het lachen als ik zie wat ik voordien noteerde, soms verwerk ik het tot een compositie."

:: Carlo Nardozza - 28.1.2009 20.30 - JazzStation Leuvensesteenweg 193A, 1210 Sint-Joost-ten-Node - 02-733.13.78, jazzstation@skynet.be
Tickets: 4/6 euro