De noisevelden van Fuck Buttons

Sinds de winter van 2004 opereren de Britten Andrew Hung en Benjamin John Power als Fuck Buttons. De tandem maakt melancholische, noisy pop met scherpe tandjes. Donderdag stellen ze hun eerste worp Street horrrsing live voor in de AB. Portishead is grote fan. Zal de rest van de wereld volgen?

Fuck Buttons, de naam heeft iets ambigu's. Hij klinkt tegelijkertijd agressief, krols en kinderlijk plagerig. Ook de betekenis ervan kunnen we op diverse manieren interpreteren. De vlag dekt hier de lading: ook het geluid van Fuck Buttons is dubbelzinnig te noemen.

In feite waren Andrew Hung en Benjamin John Power, twee jonge dertigers uit Bristol, tot nog niet zo lang geleden nobele onbekenden. Hun aantreden op All Tomorrow's Parties vorig jaar bracht daar plotsklaps verandering in. Voor wie het in Keulen hoort donderen: sinds een vijftal jaar geldt All Tomorrow's Parties - ingewijden spreken van ATP - als hét alternatieve muziekevenement, ten minste voor de westerse wereld. De ATP's wisselen van locatie maar vinden vrijwel steeds plaats in bungalowparken, waar een gelimiteerd aantal festivalgangers ook overnacht. Ze worden samengesteld door de artiesten zelf, en staan onder het curatorschap van bands als Autechre, Tortoise, Sonic Youth of Mogwai en kunstenaars/tekenaars als Jake en Dinos Chapman of Matt Groening. Eind 2007 stelde Portishead een aflevering samen. Enter Fuck Buttons die een erg succesvolle set speelden. Sindsdien concerteert de band internationaal.

Missing link
Eindigt dit sprookje met 'nog lang en gelukkig'? In ieder geval ging het met Hung en Power muzikaal op korte tijd in stijgende lijn. Enkele jaren geleden begonnen ze met vrij rudimentaire noisebrokken, behoorlijk nihilistische stuff à la - what's in a name - Nihilist Spasm Band, zowat de grondleggers van het genre. Op zijn debuutplaat toont het duo zich veel genuanceerder: Hung en Power zijn niet langer bang van melodie en ritme.

Street horrrsing verscheen in november vorig jaar in thuisland Engeland. In België bereikte de plaat midden maart de winkelrekken. Hoewel het album slechts zes tracks telt, klokt het af op ruim vijftig minuten. Een gemiddeld nummer duurt dan ook acht minuten. Fuck Buttons gebruikt die tijd optimaal. Opener 'Sweet love for planet earth' vangt aan met zoete belletjes waaronder langzaam maar zeker dreigende noiseflappen schuiven, uitlopend in distorted gezang. De drones van Hung en Power zijn allesbehalve abstract of kil. Eerder roepen ze een verscheurende melancholie op, herinnerend aan de geluidsmuur van Mogwai. Dat is niet verwonderlijk: John Cummings van die band deed de productie, aan de zijde van Shellacs Bob Weston.

Verder bevat Street horrrsing een allegaartje van kruisingen en stijlen, van tribaal over minimalistisch tot golvende gitaarpatronen en zoemende synth-akkoorden. Kortom: Fuck Buttons gooit zich op als de missing link tussen de eerder dansante psychedelica van Black Dice, een humoristische noisegroep à la Wolf Eyes en de rozige noise-scapes van de Franse band M83. Maar dan op een poppy manier.

Donderdag warmt het Brusselse duo I Love Sarah de zaal op. Jani Jani en Rudy Perdu gooien in hun werk van alles door elkaar: muzak, noise en gabber vormen de hoekstenen van hun charmante debuut Hoekzetel Bruno. Ook dit tweetal is dus niet voor één gat te vangen.

:: Fuck Buttons
wanneer: 15 mei om 20.00 uur
waar: Ancienne Belgique, Anspachlaan 110, Brussel, 02-548.24.24, info@abconcerts.be
tickets: 12 euro