De parkwachter in Jason Lytle

Volgend jaar zal het tien jaar geleden zijn dat Grandaddy met The sophtware slump een moderne indieclassic op de mensheid losliet. Sindsdien veranderde er veel voor de band rond Jason Lytle. Te veel. In 2007 kwam het met name tot een split. Lytle zei echter als solo- artiest door te gaan en debuteert nu met Yours truly, the commuter.

Het verhaal van Grandaddy was er nooit een van dure zonnebrillen en MTV Awards. Integendeel, het stelletje misfits uit Modesto, Californië gruwde van "het wereldje" en hield zich het liefst ver van alle pers vandaan. Het is dan ook met een dubbel gevoel dat Jason Lytle nu opnieuw voor het voetlicht treedt, maar zonder het juk van de groepsnaam Grandaddy op zijn schouders, valt het hem wel minder zwaar dan voorheen.

"Het was tijd voor iets anders," vertelt Lytle. "Grandaddy was zoiets als de scouts geworden: je doet alles samen in je clubje, maar na een tijd raak je dat beu. Ik voelde me ook niet goed meer in de rol van frontman. Er werd naar mij gekeken, ik moest knopen doorhakken. I never wanted to be the manager of McDonald's, you know?"

Lytle verlangde naar rust en ruilde Californië in voor een stadje in het landelijke Montana. Daar begon hij ongestoord aan nieuwe nummers te werken. "Ik moest weg uit Californië. Er hingen te veel bad vibes in de lucht, zo kon ik niet langer functioneren. Niet als mens en niet als muzikant. In Montana lijd ik een heel ander leven. Ik ben heel veel buiten, maak wandelingen in de bergen, ver van mensen en lawaai. Ik word er weer geïnspireerd om aan nummers te werken. De motivatie is er opnieuw."

Die nieuwe nummers zijn nu verzameld op Yours truly, the commuter, de eerste vrucht van Lytles solocarrière. Muzikaal ligt de plaat in het verlengde van Grandaddy, met spacy synths over zweverige popmelodieën, maar Lytle zat tijdens de opnames ook opnieuw meer aan zijn piano.

"Voor het eerst sinds lang was ik nog eens echt gelukkig tijdens de opname van een plaat. Dat ik geen compromissen moest maken zal daar ook wel voor iets hebben tussen gezeten. Mijn muzikale mogelijkheden zijn behoorlijk beperkt en daardoor kon ik bij Grandaddy niet altijd mijn stempel drukken. Ik speel wel wat piano, maar mijn gitaarspel is redelijk belabberd en dan heb je natuurlijk niet zo heel veel te zeggen. Op de nieuwe plaat heb ik het daarom ook redelijk conventioneel gehouden, maar dan wel op de manier waarop ik het wilde. Gewoon twaalf popsongs zonder al te veel franjes. Op de volgende doe ik iets totaal anders. Beloofd."

Wordt Lytle muzikaal nog beïnvloed sinds hij met Grandaddy zelf een referentie werd? Lytle: "Natuurlijk, ik luister naar heel wat inspirerende muziek. Ook naar nieuwe, jonge bands. Animal Collective, MGMT, de nieuwe plaat van Metric. Ik hou van de clash van verschillende stijlen die je in hun muziek hoort. Veel elektronische invloeden. Grandaddy kon je ook nooit louter een gitaarband noemen, dat vonden we belangrijk."

Lytle stond altijd geboekstaafd als iemand die makkelijk afstand zou kunnen doen van het toeren en van het muzikantenbestaan tout court. Toch is uitgerekend hij nu terug met een nieuwe plaat en onderneemt hij opnieuw tournees door Europa en Noord-Amerika.

"Weet je, ik heb niet gestudeerd. Ik was voorbestemd om in een fabriek te gaan werken of om met een truck te rijden. Muziek was een manier om aan een dergelijk leven te ontsnappen, maar natuurlijk heeft ook dat leven zijn mindere kanten. Nog steeds zou ik mijn carrière in de muziek durven inruilen voor een baan als, bijvoorbeeld, parkwachter. Ik hou evenveel of misschien wel meer van de natuur als ik hou van muziek maken."

:: Jason Lytle
wanneer: 23 mei 2009 om 20.00 uur, €13/16 (Bota'Carte: €10)
waar: Botanique, Koningsstraat 236, Sint-Joost-ten-Node, 02-218.37.32, info@botanique.be , www.botanique.be