Elliott Murphy: Murph the surf

Met zijn nieuwste cd overtreft Elliott Murphy zichzelf. "Coming home again" staat boordevol nummers in zijn eigen typische stijl. Zaterdag komt hij dit materiaal voorstellen in de Ancienne Belgique tijdens een heuse verjaardagsshow die gegarandeerd weer uitdraait op een marathonhappening.

We ontmoetten Elliott Murphy een paar weken geleden voor een gesprek naar aanleiding van de nieuwe cd. Toch wilden we het eerst nog even hebben over zijn vorig werkstuk, Murphy gets Muddy. Hierop verdiept hij zich in de blueserfenis met Muddy Waters als centraal personage. "Het was voor mij een terugkeer naar de magie van de muziek die ik beluisterde als tiener. Ik liep al jaren rond met dat idee maar nu vond ik de tijd rijp om het ook concreet uit te werken. De reden waarom het werk van Muddy zo centraal staat, is omdat ik hem ooit ontmoet heb. Hij liet een imponerende indruk op mij na. De man vertoonde een soort aura, net als een boeddha van de blues. Hoe ouder je wordt, hoe meer respect je krijgt voor artiesten die van geen ophouden weten. Muddy was zo iemand, net als BB King dat nu is. In mijn jonge jaren waren mijn idolen eerder mensen als Rimbaud, Jim Morrison en Brian Jones van wie de vlam uitdoofde toen ze nog heel jong waren." De zingende dandy-poëet slaagde er op deze cd in om op superbe wijze Robert Johnsons klassieker 'Terraplane blues' om te buigen tot een typische Elliott Murphy-song. "Zuiver kopiëren of imiteren was nooit de intentie, zelfs niet als eerbetoon. Ik zou trouwens nooit het werk van die oude bluesmannen kunnen naspelen. Mijn bedoeling was de essentie uit die nummers te halen en ze mij op een of andere manier toe te eigenen. Het nadeel van deze werkwijze is dat de echte bluesaficionado's het niet puur genoeg vinden."

Over zondaars, hoeren, junkies en verliezers
Naast covers van bluesstandards staan er op Murphy gets Muddy ook een aantal nieuwe Murphy-nummers, stuk voor stuk getekend door een donkere ondertoon, net als het materiaal op Coming home again. Het lijkt wel of de zanger-componist op een punt in zijn leven gekomen is waar hij op zwaarmoedig wijze de rekening maakt. "Dat is een normale evolutie als je ouder wordt, zeker als je autobiografisch schrijft. Toen ik twintig was, dacht ik alles te weten. Nu ben ik zevenenvijftig en besef ik dat ik nog veel te leren heb. Dat is een frustrerend gevoel. Continu stel ik mezelf en mijn muziek in vraag en tracht ik uit te vissen waar ik sta en wie ik ben."

Van iemand die zo redeneert, zou je denken dat hij voortdurend ronddoolt als een hobo. Elliott Murphy heeft echter al jaren een vaste stek in Parijs. "Toch kun je niet zeggen dat ik echt honkvast ben. Je mag niet vergeten dat ik ongeveer honderd concerten per jaar geef, verspreid over heel Europa. Ik ben voortdurend onderweg van de ene plaats naar de andere."

Wie aandachtig de teksten op Coming home again beluistert, kan enkel vaststellen dat het om authentieke dagboekverhalen gaat. "Alles is inderdaad zeer persoonlijk getint. De openingstrack 'Pneumonia alley' schreef ik toen mijn moeder een longontsteking had. 'Jesse' gaat over een ex-drummer van mij die overleed. In andere songs etaleer ik dan weer mijn houding tegenover de rest van de wereld." En natuurlijk is er de traditionele cast van typische Murphy-karakters zoals de whores, de sinners en de junkies. "Dat heb je goed opgemerkt. Net zoals Flaubert heb ik een aantal eigen klassieke thema's. Dramatiek trekt me erg aan. Daarom schreef ik ooit "You only lose from the losers". Ik blijf ook F. Scott FitzGerald steeds indachtig. Hij poneerde dat "Life is hopeless and yet you keep going forward". Een andere uitsrpaak waar ik steeds aan terugdenk, is "Life is what happens when you are busy making other plans."

:: Elliott Murphy. Ancienne belgique, Anspachlaan 110, 1000 Brussel, 02-548.24.24, info@abconcerts.be
datum: 17.3.2007 om 20.00 uur
tickets: €16/19