The Faint: puntjes op de i

Ze begonnen als punkminnende skaters met trek in zware gitaren, maar ondertussen tovert The Faint al tien jaar bochtige popsongs uit keyboards en synths. Het nieuwe Fasciinatiion staat helemaal in het teken van onze vooruitgang. Of is het een achteruitgang? Opper-Faint Todd Fink wikt en weegt.

"We hebben gemerkt dat we elke keer een jaar meer nodig hebben om een plaat te maken," zegt zanger-toetsenist Todd Fink. Het kwintet uit Omaha deed er na Wet from birth vier jaar over om Fasciinatiion eruit te pleuren, en bouwt zo verder aan de brug naar de jaren 1980-pop van Devo en Gary Numan. "We hebben veel getoerd en dan komen we niet aan schrijven toe. Ondertussen hebben we ook een eigen studio gebouwd, al is dat maar een zwak excuus. Zelfs toen de studio eindelijk af was moesten nog heel wat nieuwe songs geschreven worden. Na een tournee beginnen we steeds met een leeg blad. Het duurt wel even voor je vijf verschillende individuen, elk met hun eigen artistieke overtuiging, op één lijn krijgt."

Jullie hebben niet alleen een eigen studio gebouwd, maar ook nog eens eigenhandig alles opgenomen, geproducet en uitgebracht op jullie nieuwe, eigen label. Geen schrik voor navelstaarderij en uitgestelde deadlines?
Todd Fink: Je bent natuurlijk het meest zeker van je eigen mening. (lacht) We willen songs maken waar we jaren later ook nog tevreden over zijn. Tenslotte moeten wíj ze spelen he. Voor het eerst in tien jaar hebben we een manager, een vriend. Hij mag zeggen wanneer we iets moeten doen. Deadlines zijn niet echt een probleem voor ons. En die studio is super handig, nu kunnen we een song opnemen wanneer we willen.

Jullie nieuwe plaat is gelardeerd met maatschappelijk geïnspireerde teksten in songs als 'Get seduced' en 'Battle hymn for children'. Dat hoor je niet vaak bij elektronische acts.
Fink: Ik ben nogal geïnteresseerd in passive humanity. Kijken naar mensen en hoe ze aan hun mening komen. Vragen stellen over de toekomst, wat er al gebeurd is en hoe onze planeet zal evolueren. En wat we geleerd hebben van het verleden.

"I saw the future, the geeks were right" zing je in 'The geeks were right'. Dat klinkt niet zo positief.
Fink: Het was niet bedoeling om er iets zwartgalligs van te maken. Ik wil gewoon de vraag stellen hoe de toekomst eruit zal zien - goed of slecht. Als mensen honderd jaar geleden in de toekomst konden kijken, zou het beeld van onze huidige maatschappij waarin criminaliteit en geweld welig tieren hen wellicht afschrikken. Of net niet.

Verwijs je met 'Machine in the ghost' naar het boek 'Ghost in the machine' van Arthur Koestler?
Fink: Ik heb dat boek niet gelezen, maar ik vraag me in dat nummer af hoe de ziel, als die bestaat, in relatie staat met het 'externe' wezen waarin ze huist.

Waarom beslisten jullie eigenlijk tien jaar geleden om jullie gitaren in te ruilen voor synths?
Fink: Het nieuwe was eraf. En we begonnen te veel te klinken als onze favoriete Sonic Youth-platen. Om onszelf uit balans te brengen stortten we ons op keyboards, ook al hielden we helemaal niet van elektronische muziek of techno. Aphex Twin was wel cool, maar dat leek ons ondoenbaar om na te spelen.

Conor Oberst van Bright Eyes was heel in het begin lid van de band, toen die nog Norman Bailer heette. Klopt het dat hij op een veto botste toen hij terug bij de band wilde komen?
Fink: (lachje) Dat gaat wel ver terug hoor. Hij was de expert toen we de band oprichtten, hij had al een paar platen uit op cassette. Maar hij bleek al snel andere dingen te willen doen. We zijn nog steeds vrienden.

Wat zit er eigenlijk achter die vreemde spelling van jullie nieuwe plaat? Wilden jullie de puntjes op de i zetten?
Fink: (lacht) Zou kunnen, maar de waarheid is veel saaier. Het toetsenbord van mijn laptop is nogal versleten en de i-toets blijft wel eens hangen.

:: The Faint
wanneer: 2 september om 20.00 uur
waar: Botanique, Koningsstraat 236, Sint-Joost-ten-Node - 02-218.37.32 - info@botanique.be
tickets: 13/16 euro (Bota'Carte: 10 euro)