Fré Werbrouck maakt voorstelling over openbaar water

Het zwembad is een publieke plaats waar van alles tegelijk gebeurt. Iedereen stelt zich in zijn bijna naaktheid kwetsbaar op, sommigen komen er om hun lichaam te tonen, anderen leren er hun angsten te overwinnen. De Brusselse choreografe Fré Werbrouck maakte er, samen met vier dansers en drie muzikanten, een voorstelling over.

De podiumtaal van de Brusselse maakster Fré Werbrouck ligt tussen dans en theater en mikt eerder op suggestie dan op het vertellen van verhalen. In haar voorstellingen, waaronder Lichen (2004), Izole (2005) en Vietnam for two fishes (2007), zijn herinnering en geheugen de rode draad, in het bijzonder de manieren waarop mensen hun persoonlijke geschiedenis vandaag meedragen. In Bains publics is dat niet anders. Fré Werbrouck: "Het zwembad is een extreem levendig gegeven, een sociale ontmoetingsplaats waar iedereen weleens komt. Het is een wat ongebruikelijkere plek dan een publiek park. Het heeft iets kils en er zijn strikte regels. We komen er samen zonder kleren, waardoor we ons kwetsbaar opstellen. Dat staat ons ook toe onze lichamen en die van de anderen te ontdekken. Maar hoewel het zwembad dus een gemeenschappelijke plaats is, spelen er zich erg uiteenlopende dingen af: ieder beleeft er een ander moment."

Adolescentie
Werbrouck baseerde zich voor Bains publics onder meer op een tekst van de Japanse schrijfster Yoko Ogawa waarin een vrouw verhaalt over haar zwembadervaringen uit haar kindertijd. Werbrouck: "Het is een ontroerende, ietwat wrede tekst, die vertelt over de eerste ervaringen met openbaar water - iets waar iedereen zich wellicht met kan identificeren. Wat me vooral interesseerde was de manier waarop een fysieke plaats uit het verleden een plek kan opeisen in het heden, in het dagelijkse handelen van een persoon. Het stuk is niet autobiografisch, maar ik heb zelf ook een bijzondere band met het zwembad: ik ging er jarenlang met mijn moeder - nog steeds een fervente zwemster - vier keer per week naartoe."

Hoewel Bains publics niet echt een verhaal vertelt, passeren verschillende emoties en betekenislagen in de voorstelling. Die 'kleine gebeurtenissen' worden gebracht door de dansers Sara Sampelayo Fernandez, Artemis Stavridi, Benjamin Kahn en Piergiorgio Milano. Alex Davidson ontwierp een specifieke geluidsomgeving die de muziek van Boris Gronemberger incorporeert. Catherine Brevers, die het licht verzorgde, zingt ook op de scène. Werbrouck: "Ik wilde een grote circulatie op de scène. Bains publics is net zoals kijken naar een plein in de stad: je hebt een algemene indruk maar er doen zich verschillende situaties voor. Die gaan van wreed tot dolkomisch. We gaan bijvoorbeeld in op de adolescentie, een belangrijke levensfase waarin we extra aandachtig zijn voor ons eigen lichaam. Net als in de realiteit zoeken de dansers naar zichzelf door te kijken naar andere lichamen. Er passeert in het stuk ook een film waarin ik mensen interview in badpak over hun persoonlijke ervaringen met het zwembad. Jonge en oude mensen vertellen anekdotes, van grappige tot pijnlijke."

:: Bains Publics - Fré Werkbrouck/Cie d'ici P.
9 > 11.6.2009, 20.30 uur, Théâtre Marni