Girls met jongensdromen

Twee kerels uit San Francisco die zichzelf Girls dopen en hun debuutalbum… Album. Grapjurken, denkt u, maar dat hebt u mooi mis. De psychedelische retropop die Christopher Owens uit zijn hart stort bulkt van de hartverscheurende ontboezemingen over stukgelopen relaties, gefnuikte dromen en andere demonen.

Christopher Owens oogt vermoeid wanneer we hem de hand drukken in het café van de Botanique. Met zijn blonde sluikhaar en houthakkershemd ziet hij eruit als een breekbare grungegod. Als dat maar goed komt.

"Ik ben als kind al een keertje in België geweest," zegt hij terwijl hij over de druilerige kruidtuin uitkijkt. Owens werd geboren in Florida, maar woonde er maar één jaar. Daarna werd hij met zijn ouders meegesleurd in The Children of God, een rigoureuze sekte met losse seksuele mores.

Holy Shit!
Met zijn moeder (zijn vader verliet de sekte na de dood van Owens broer) en zussen trok hij door Azië en Europa. "Vergelijk het met opgroeien in een Al Qaeda-kamp, maar met seks in plaats van geweld. (lachje) We leefden er volledig afgesloten van de buitenwereld, kregen geen toegang tot cultuur, mochten met niemand spreken die niet aangesloten was bij de groep, zelfs familie niet. Ze deden je geloven dat jij als enige naar de hemel zou gaan bij de Apocalyps. En wij moesten de onbezoedelde kinderen van God zijn."

Op zijn zestiende verliet hij de beweging, en ging bij zijn oudere zus in Texas wonen. "Dat was echt crazy. Je bent een tiener, en plots ga je van absolute afscherming naar oneindig veel vrijheid. Ik zocht meteen een job, had voor het eerst geld. Ik kon cd's kopen, films zien... Ik was extreem gelukkig, maar het was natuurlijk ook gevaarlijk."

Owens vond zielsverwanten in de punkscene, ging aan de pillen, deed uiteenlopende jobs, werd een paar jaar het hulpje van de miljonair-kunstenaar Stanley Marsh III en trok vervolgens op zijn 25e naar Californië in de hoop er schilder te worden. In LA ontmoette hij de muzikanten van Holy Shit!, een nieuwe wereld ging voor hem open.

Niet Dylan
Bij The Children of God werd er veel tijd gemaakt voor christelijk geïnspireerde gezangen. Owens begon gitaar te spelen, en werd verplicht te gaan busken om geld te scoren voor de sekte, die niet geloofde in jobs. Pas twee jaar geleden, op zijn 29e, ontdekte hij dat hij talent had om ook zelf nummers te schrijven. Wat volgde was één grote gulp van emoties, die hij samen met bassist/producer Chet "JR" White op band pleurde.

"Typisch voor iemand die met opgekropte gevoelens zit en dan een uitlaatklep vindt," verklaart Owens. "Je keert jezelf binnenstebuiten. Op dat moment had ik veel kopzorgen, die liedjes kwamen net op tijd. Mensen spreken me vaak aan over de rauwheid van de teksten. Ik verhul niets, alles wat je hoort is waar. Ik ben Bob Dylan niet, ik hou niet van metaforen. Tenminste nu toch nog niet. Dit waren mijn eerste songs, ik wilde ze simpel houden."

"Er zit een gevoel van grote verwachtingen in mijn muziek. Sommige mensen zijn misschien wel gelukkig, maar velen vinden nergens voldoening in. Als kind heb je de hele wereld voor je en zit je vol dromen. Als je ouder wordt realiseer je je dat het leven een echte worsteling is. Maar ik maak niet louter donkere shit hoor. Ik geef altijd een positieve boodschap mee."

Wel Warhol
Net als de teksten klinkt de muziek die Girls produceren erg rauw, met een sound die The Beach Boys en Phil Spector verzoent met Elvis Costello en Spiritualized. Owens: "We hebben niet bewust voor dat ongepolijste gekozen. Eigenlijk mikten we heel hoog met ons geluid, maar de realiteit is dat we niet veel middelen hadden om ons album te maken. We kunnen wel overweg met onze eigen instrumenten, gitaar en bas, maar de rest is maar behelpen. De meeste songs zijn opgenomen in onze repetitieruimte en in onze slaapkamer."

"We zien onszelf niet als een band, maar gewoon als twee mensen die muziek opnemen. Als je het zo bekijkt, heb je totale muzikale vrijheid. Als je eenmaal een groep hebt, moet je je bezighouden met je looks, je attitude enzovoort. Die vergelijking met Costello vind ik trouwens bizar. Mijn stem lijkt misschien een beetje op die van hem, maar ik ben helemaal geen fan. Het enige liedje dat ik van hem ken is 'Alison'. Michael Jackson heeft een veel grotere invloed op mij gehad."

"De naam van het album is inderdaad pretentieloos. We vonden geen geschikte titel, dus noemden we het gewoon wat het is, een album met liedjes. Het is een warholiaanse manier om iets te benoemen, denk ik. Misschien moet ik maar eens interviews beginnen doen zoals hij. Ja. Nee. Ja. Nee." (lacht)

:: Girls
wanneer: 6.3.2010 om 20.00 uur — €12/15/18
waar: Botanique, Koningsstraat 236, Sint-Joost-ten-Node, 02-218.37.32, info@botanique.be, www.botanique.be