Guillemots: waarom zeekoeten zingen

Guillemots heeft dat ticje dat Engelse groepen net dat beetje apart maakt - in dit geval een stevige obsessie voor onze gevederde vrienden. Plus ondertussen twee rijk gevarieerde, onvoorspelbaar klinkende albums.

De groepsnaam - waarbij ze qua spelling dEUS overtreffen door hem als gUiLLeMoTs te schrijven - verwijst naar zeevogels van de Uria-familie, bij ons beter bekend als zeekoeten. Deze soort bouwt nesten op klippen - de groep knipoogt daar listig naar in de albumtitel From the cliffs, een ep uit 2006. Op de obligate MySpace-stek geven ze "vooral vogelgeluiden" als invloed op, en de goede luisteraar hoort inderdaad op hun eerste lp Through the windowpane (2006) hier en daar opnames van vrolijk vogelgekwetter. Ook duikt de groep muzikaal op in een BBC-documentaire met de titel Why birds sing. We zullen de grapjes over zangzaad achterwege laten - dit stel weet precies waar het mee bezig is.

Natuurlijk is Guillemots niet uit de lucht komen vallen. Frontman Fyfe Dangerfield beslist eind jaren 1990 om zich in de muziek te werpen - ondanks zijn perfecte spionnennaam. Hij begint groep na groep, en kan op landelijk niveau links en rechts wat aan de bak komen. Het is pas na naar Londen te verhuizen dat de huidige bezetting in zijn plooi valt. De groep toert met Rufus Wainwright en slaagt erin een platendeal binnen te halen, en brengt stelselmatig singles en ep's uit. Het eerde vermelde From the cliffs krijgt lovende kritieken, vooral over de enorme variëteit aan instrumenten en sferen. Hoewel de groep slechts uit vier leden bestaat, lijkt het of er een zwerm muzikanten is gelost. Toetsen, blazers, strijkers... een soort Britse Flaming Lips of Mercury Rev, moet u maar denken.

Kippen
Krap vier maanden later tikt de volgende schijf al tegen het raam. Through the windowpane, het eerste officiële album, laat een verrassend volwassen groep horen - en krijgt een nominatie voor de felbegeerde Mercury Prize. Deze verkiezing is voor veel groepen de kans om, zeker in Engeland, in één klap door te breken - zie vorige winnaars als Franz Ferdinand, Badly Drawn Boy, Pulp of Portishead. Guillemots moeten nipt de klauwtjes leggen voor Artic Monkeys, maar de kritiek lust onze zeekoeten wel. Er wordt gerefereerd aan de stem van Jeff Buckley of David Gray, en muzikaal aan Nervous Cabaret, of de epiek van Coldplay en The Waterboys.

Ondertussen is er een nieuw ei uitgebroed: het album Red. De groepsleden klutsen hun achtergronden en invloeden vrolijk door elkaar en springen moeiteloos van stadiongeluid naar liefdesliedje, van elektrodreun tot psychedelische popsong. Fyfe Dangerfield, samen met de Braziliaanse gitarist MC Lord Magrao, de Canadees Aristazabal Hawkes en de Schotse percussionist Greig Stewart aka Rican Caol (de namen wilden we u niet onthouden) gebruiken weer elk instrument uit de winkel - en de muzikant die eraan vasthangt. Of kippen, zoals in opener 'Kriss kross'. Recensenten en fans blijken wat verdeeld over de ogenschijnlijk poppier richting, maar het is een onmiskenbare Guillemots-schijf. We zijn dan ook zeer benieuwd hoe deze band zijn muzikaal majestueuze pauwenstaartmuziek tijdens een concert denkt op te voeren, en of het nieuwe werk al genoeg uitgebroed is in vergelijking met het oude recht-door-het-hartrecept. O ja, na enig zoekwerk gokken we dat de groepsnaam als 'Killemuts' zou moet worden uitgesproken. Succes!

:: Guillemots
wanneer: 9 juni 2008 om 20.00 uur
waar: Botanique, Koningsstraat 236, Sint-Joost-ten-Node, 02-218.37.32, info@botanique.be
tickets: 13/16 euro (Bota'Carte: 10 euro)