Laptopia: Nespresso Boutique

Elke week scant Michaël Bellon met zijn laptop een plek in Burssel die tot de verbeelding spreekt, en geeft hij aan wat er eventueel nog aan kan verbeteren. Hij strijkt deze week neer in de Nespresso Boutique, zij het met behoorlijk wat reserves.

LOUIZALAAN 1, WOENSDAG 21 OKTOBER, 15.20 UUR

Mijn vrouw, die voor het overige nochtans kritisch genoeg naar de wereld kijkt, heeft zich niet kunnen onttrekken aan de consensus die er kennelijk bestaat omtrent het appetijtelijke voorkomen van de oude, grijze acteur George Clooney. En waar grijzende slapen via een gebronsde kaaklijn overgaan in een zwarte hemdskraag, sneuvelen er al eens principes. Zo is koffie drinken onomstotelijk ongezond, en kritiekloos toegeven aan reclame laakbaar, tot er subliminale verbanden worden gelegd tussen het kuiltje in de kin van Clooney en het kuiltje dat de laatste druppel Nespresso maakt wanneer hij in slow motion in het melkschuim valt. Dan mag je ter vergeving van je zonden blijkbaar tijdelijke ontoerekeningsvatbaarheid inroepen.

Zo kwam het dat ik, als een dealer in de greep van de gebruikster, onlangs met behoorlijk wat reserves binnenglipte in de Nespresso Boutique. Die omhooggevallen koffieshop kan met ‘Louizalaan 1’ bogen op een exclusief adres dat perfect past bij het exclusieve karakter dat hij nastreeft. Want denk niet dat je zomaar Nespresso-capsules kan kopen bij de supermarkt om de hoek. Het kan online en het kan hier, in deze relatief kleine maar sufgedesignde ufo afkomstig van planeet Arabica. En dan nog alleen als je een Nespresso Clubkaart tussen je creditcards hebt zitten.

Eens binnen word je geacht je over te geven aan een soort experience - samen met al die andere klanten met zijden sjaaltjes rond hun nek en kartonnen tasjes aan gladde koordjes in hun handen. Daarvoor zet patenthouder Nestlé meer personeel per vierkante meter in dan je waar dan ook zal aantreffen. De dag dat het zwarte goud uitgeput raakt en al die mensen in hun zwarte pakken op straat worden gezet, zal ook een zwarte dag zijn voor de Brusselse werkgelegenheid.

Eén zo’n zwart pak staat vlak achter de toegangsdeur om te vragen wat precies jouw kop koffie is. Vervolgens stuurt hij je vriendelijk door. Ofwel naar de kleine balie waar je de onlinebestellingen kan afhalen. Ofwel naar de doe-het-zelfafdeling voor de gevorderden, die ietwat contradictorisch ook voorzien is van een personeelslid, waardoor het doe-het-zelven geen eenzame bezigheid meer hoeft te zijn. Ofwel naar de eerste verdieping waar je op basis van een volgnummersysteem aan zes bemande kassa’s het antwoord krijgt op al je aangebrande vragen.

Voor wie echt met een cafeïnetekort zit, is die eerste verdieping trouwens ook met de lift bereikbaar. Je kan er eveneens terecht aan twee bureautjes van de intieme soort, die je ook aantreft bij de opticien of de autohandelaar, voor een meer persoonlijke begeleiding. En dan is er natuurlijk ook nog de koffiebar waar een barista aan de knoppen zit van een batterij vernuftige machines om u de praktijk te demonstreren.

De lampjes aan het plafond hebben uiteraard de vorm van de beroemde capsules, waarvan de kleuren corresponderen met de verschillende variëteiten (Arpeggio, Livanto, Capriccio,…) en contrasteren met het zwart in het interieur. Die capsules zitten verpakt in fraaie, fallisch vormgegeven dozen, die gestapeld in efficiënte wandkasten automatisch een decoratieve meerwaarde creëren. Maar ook los zijn de glimmende capsules zo onweerstaanbaar dat je ze in strakke geometrische figuren gerangschikt als een kunstwerk voor het raam kan hangen. Dat de aluminium verpakkingen heel milieubelastend zijn, moet je erbij nemen. Ze kunnen na gebruik trouwens worden ingeleverd om gerecycleerd te worden. Alleen is het aan die stand heel wat minder druk, en staat daar geen personeelslid bij.

Uiteindelijk was het de aanblik van een banale kartonnen doos, die slordig opengescheurd in een hoek van de winkel stond, die mij uit mijn trance haalde en opnieuw liet doorsijpelen wat voor waanzin hier gepaard gaat met het brouwen van een bakje troost.

WAT KUNNEN WE DAARAAN DOEN? Ofwel leer ik inzien en aanvaarden dat je een edel product als koffie nooit te veel eer kan bewijzen, dat je met meesterlijke marketing consumptie ook tot conceptuele kunst kan verheffen, en dat het genieten van iets simpels als een espresso moet worden aangemoedigd.

Ofwel wrijft mijn vrouw zich het koffiedik uit de ogen en ruilt ze haar gelukzalige blik terug in voor een scherpe en kritische. Die George Clooney heeft om te beginnen al helemaal geen kuiltje in zijn kin.