Moriarty: Origineel ouderwets

Eind vorig jaar verscheen 'Gee whiz but this is a lonesome town', de ietwat moeilijk plaatsbare debuutplaat van Moriarty. Het in Parijs gebaseerde vijftal brengt grotendeels akoestische luisterliedjes die neigen naar Ierse folk, Amerikaanse blues en andere populaire Engelstalige deuntjes. Dat dient Moriarty op met een cabareteske saus. Hun concert is andermaal uitverkocht.

Er heerst wat verwarring rond het vijftal Moriarty. Eén reden daarvoor is de oorsprong van de leden. Hoewel die allen in Parijs wonen, hebben ze verschillende roots - van Amerikaanse over Zwitserse tot Peruviaanse en Vietnamese. Toch dragen de vijf - tenminste in hun artiestenrol - dezelfde achternaam: Moriarty, ontleend aan het hoofdpersonage uit Jack Kerouacs On the road. De band zag een goede tien jaar geleden het licht toen een handvol straatmuzikanten elkaar vond. Gitarist en pianist Arthur Moriarty: "We zijn allen in Parijs geboren, zij het uit ouders van verschillende nationaliteiten. Net als Dean Moriarty uit de roman zijn we een beetje verloren gelopen kinderen die van muziek, reizen en mooie mensen houden."

De verwarring rond het vijftal wordt groter als je hun muziek hoort. Voor een Franse band klinkt Moriarty namelijk verdomd Amerikaans. Zo roepen de liedjes op hun debuutalbum Gee whiz but this is a lonesome town beelden op van spookstadjes in het wilde Westen, dronken cowboys incluis. Maar Moriarty is heel wat gelaagder. Iets waar de uiteenlopende en tegelijk wonderlijk complementaire muzieksmaken van de bandleden zeker mee te maken hebben: van Dvorák, Purcell en Kurt Weill over The Cure tot traditionele genres als blues, fado en volksmuziek uit West-Afrika en Ierland. Het is volgens Arthur zowel "een moeilijkheid als de grote rijkdom van de band."

Valiezen en pannen
De stem van Rosemary - die bij vlagen doet denken aan een hogere versie van Billie Holiday - bepaalt sterk de klank van de groep. Het instrumentarium valt anno 2008 zowel origineel als ouderwets te noemen: naast de dominante aanwezigheid van contrabas, piano en akoestische gitaar duiken regelmatig mondharmonica, harp of glockenspiel op. Arthur: "Rosemary kwam in een tweede fase bij de band. Van beroep zijn we bijvoorbeeld architect, opvoeder of schrijver. Onze muziek diende lange tijd gewoon om onszelf te verluchten. In 2008 stonden er zowat 200 concerten in onze agenda, dus ik veronderstel dat we ondertussen professioneel bezig zijn. Dat heeft repercussies op ons instrumentarium. Zo speel ik graag op koffers. Die staan qua klankvolume gelijk met andere instrumenten. Op de plaat fungeren nog valiezen en pannen, op grotere podia is dat helaas niet haalbaar."

Moriarty werkt ook met 'concrete geluiden'. Zo opent Jaywalker (Song for Beryl)'met het geluid van een typemachine, een tikken dat zich versmelt met het ritme van de drums. Arthur: "We houden van poëzie. Zo gaat Tagono-Ura terug op een Japanse overlevering, een verhaal dat al eeuwen herschreven en doorverteld wordt. Toen Rosemary met haar versie van de tekst kwam aanzetten, wisten we nog niet dat we bijdroegen aan een lange traditie. We kwamen het te weten van een Japanse dame, die Tagono-Ura hoorde tijdens een concert." In mei stond Moriarty al in de Botanique. Net als toen is dit concert uitverkocht. "Echt waar? Dan zijn we daar erg blij mee," lacht Arthur. "Concerten kunnen erg verschillend zijn. Laatst traden we in Parijs aan met een strijkkwartet, soms kiezen we voor een meer elektrisch geluid. Onze nieuwe plaat is overigens haast af, we evolueren dezer dagen snel."

:: Moriarty
wanneer: 6.11.2008 om 20.00 uur
waar: Botanique, Koningsstraat 236, Sint-Joost-ten-Node, 02-218.37.32, info@botanique.be
inkom: UITVERKOCHT