New Young Pony Club: stelletjes optimisten

Drie bijdetijdse dames en een ongeschoren manspersoon: ziedaar de ruiters in het zadel van New Young Pony Club, een Britse bende positivo's die hun heil zoeken in de donkere new wave van de jaren 1980.

New Young Pony Club (NYPC) is eerst en vooral de groep van Ty Bulmer, de charismatische zangeres die danst als de jonge Madonna en opvalt door haar extravagante garderobe en hardcore haartooi. Maar om ons hoofd niet op hol te brengen zoekt ze even de schaduw op, en speelt de telefoon door aan medebrein Andy Spence. NYPC staat op het punt om naar Hamburg te trekken, per trein. Pardon? "Normaal zouden we vliegen, maar de vulkaan heeft er anders over beslist. Het wordt een lange trip, maar dat hebben we ervoor over. Het Scandinavische deel van onze tournee is al in het water gevallen."

Pech, want NYPC moet zijn nieuwe album The optimist promoten, en dat is minder hapklaar dan het drie jaar oude Fantastic playroom, waarop punk funk en nu rave een pasklaar jasje voor de radio aangemeten kregen. In het zog van LCD Soundsystem, The Rapture en Klaxons werd de geinige discopunk van single 'Ice cream' zelfs een hitje.

Spence: "Mijn favoriete periode blijft de New Yorkse scene tussen 1979 en 1984. De disco lokte mensen op de dansvloer, de punk zocht verbreding, en de hiphop kwam op. Zo'n creatieve periode maak je maar om de paar jaar mee. Midden de jaren 2000 had je in Londen iets gelijksoortigs. Tientallen bands en dj's probeerden te vernieuwen, gingen dance en pop combineren. Er hing enorm veel spanning in de lucht. Maar zoals dat altijd gaat volgde er ook een hele resem platte afkooksels, ik moet hun namen niet noemen, die die sound kopieerden en afzwakten. Dat was voor ons het teken om iets anders te gaan doen."

Ze legden zich enkele 'regels' op, geen clichématige vierkwartsmaat, sexy parlando noch koebellen, maar donkere baslijnen, zwierige synths en eenzame vocalen die de vroege Cure oproepen.

Goede tijden, slechte tijden
In songs als 'We want to' en 'Dolls' steekt de groep de draak met roem. Spence voegt toe dat hij in de spotlights staan vermoeiend vindt en dat er niemand van de groep hongerig is naar succes. Maar ondanks het donkere toontje van de teksten en de muziek is de titel van het album niet ironisch. "Mensen concluderen dat meteen, maar wij proberen écht optimistisch te zijn. Als je iets uitbrengt waar frustratie en woede in zit, geeft dat een positief gevoel. Je kunt iets loslaten. Ty ging door een relatiecrisis, het was emotioneel een zware periode. Daar komt nog bij dat onze levens helemaal door elkaar geschud zijn. Plots toerden we de wereld rond, terwijl we daarvoor enkel onder de kerktoren ons ding mochten doen."

"Als muzikant moet je positief zijn, anders kom je er niet. Van de huidige crisis in de muziekindustrie moeten we leren en andere, duurzame manieren zoeken om muziek uit te brengen, niet meteen gaan voor de meeste winst. Het is een beetje hetzelfde als met de wereld. De oude manier is niet de goeie gebleken, dus nu moeten we het anders aanpakken." Waar kan een mens buiten de muziek vandaag nog positief over zijn? "Moeilijke vraag. Op 6 mei kiezen we een nieuw parlement. Daar kijk ik erg naar uit. De Liberal Democrats tellen doorgaans niet mee, maar zouden nu goed kunnen scoren (dankzij partijleider Nick Clegg, tz). Dezelfde problemen blijven maar terugkomen, ik zit te wachten tot de wereld écht wakker wordt. Kunst vindt gelukkig altijd een weg, in goede of in slechte tijden. Daarom hou ik ervan om een artiest te zijn."

:: New Young Pony Club
wanneer: 30 april 2010 om 20.00 uur
waar: Botanique, Koningsstraat 236, Sint-Joost-ten-Node - 02-218.37.32 - info@botanique.be
inkom: 13/16 euro (Bota'Carte: 10 euro)