Nienke Reehorst, danseres-duizendpoot in Brussel

"In Nederland ben ik een Vlaamse - "Wat heb je toch een schattig accent!" -, hier ben ik nog steeds een Hollandse. En spreek ik Engels, dan krijg ik de vraag of ik Frans ben. Ik heb het dus voor elkaar gekregen ondefinieerbaar te worden, en dat past wel bij mij. Net als het ondefinieerbare van Brussel." Nienke Reehorst is Nederlandse en is danseres van opleiding.

Nienke Reehorst woont aan het Moricharplein in Sint-Gillis, maar opgegroeid is ze in Haarlem. "Daar heb ik heel goede herinneringen aan. Ik was met de fiets in nog geen halfuur aan zee, in een kwartier met de trein in de grote stad, Amsterdam. Dat mis ik. De Belgische kust - met alle respect - spreekt mij niet aan."

"Na mijn opleiding in Rotterdam - van jongs af aan wist ik al dat ik iets met dans wilde doen - heb ik vier jaar in Amsterdam gefreelancet bij theater- en dansgroepen. Toen heb ik een vrije beurs gekregen, waardoor ik een negental maanden in New York kon verblijven. Daar heb ik vooral theaterlessen gevolgd, maar ook per toeval auditie gedaan voor Ultima Vez, het dansgezelschap van Wim Vandekeybus. Dat ging niet verder dan tien minuten rennen, springen, vallen, duiken en dan weer buiten, maar het bleek
een scharniermoment in mijn leven."

"Weer terug in de veilige cocon van Amsterdam kon ik niet meer aarden. Ik had geen goede reden meer om daar te zijn, de oude schoen paste me niet meer. Toen kreeg ik op een dag een telefoontje van Ultima Vez. Ze zochten per direct een invaller en hadden via-via gehoord dat ik vrij was. Ik heb onmiddellijk toegehapt: het snelste en ingrijpendste besluit dat ik ooit heb genomen. Telefoontje gekregen, koffer gepakt en vertrokken. Letterlijk."

Ondertussen is Reehorst al enkele jaren gestopt met dansen, maar beweging - en alles wat een mens beweegt - zal haar nooit los laten. "Dat ik gestopt ben, heeft te maken met de samenloop van veel blessureleed en het gevoel geen behoefte meer te hebben aan op het po­dium staan en heel dat persoonlijke, psychologische proces te doorlopen. Daarna ben ik alle kanten opgegaan. Van yogales en dansworkshops geven en werken met straatkinderen in Roemenië, tot een voorstelling maken met mensen met een handicap voor Thea­ter Stap. Samen met Sidi Larbi Cherkaoui, een choreograaf uit Antwerpen."

Syndroom van Down
"Werken voor Theater Stap is van het leukste wat ik ooit heb gedaan, al was het dikwijls hard en confronterend. Ik heb veel geleerd van die gasten, van wie de meeste het syndroom van Down hebben. Door hun enorme oprechtheid en integriteit hebben die mensen ook een enorm artistiek potentieel. Waar wij als dansers en acteurs zonder handicap enorm hard voor moeten knokken om het te vinden en te behouden, komt bij hen natuurlijk. Een enorme spiegel voor mij. Er zit geen beleefdheidsfilter in: ben ik niet helder in wat ik voel en wil overbrengen, dan komt er geen respons. Soms bikkelhard, maar altijd goudeerlijk. En hartverwarmend, maar niet op een romantische manier."

Benauwd
Na haar periode bij Ultima Vez is Brussel de uitvalsbasis gebleven, maar niet permanent. "Toen ik nog danste, heb ik een paar keer voor een langere periode weer in Amsterdam gewoond. Omdat ik daar werkte, maar ook omdat ik wou zien of ik de draad niet weer zou opnemen. Maar uiteindelijk ben ik steeds naar Brussel teruggekeerd. Al zijn er best wel momenten dat ik het hier echt niet naar mijn zin heb. Dat ik me slecht voel bij de grootte, de grijsheid, de vervuiling, de onverschilligheid. Maar tegelijkertijd heb ik mondjesmaat geleerd mijn Nederlandse zekerheden los te laten, en ben ik gaan beseffen dat ik in Nederland vrij veel moeite had met een vorm van bureaucratie die richting betutteling gaat. Terwijl het hier vaak ondoorgrondelijk en chaotisch is, wat een groter gevoel van vrijheid geeft. Ik kan hier echt wel met mijn Nederlander zijn beter overweg dan in Nederland. Daar is het mij net effe te veel. Nederland is een enorm moederland. Het geeft soms een gevoel van comfort en veiligheid, maar ook van benauwdheid, en ik denk dat ik daar destijds hard van ben weggelopen."

"In periodes dat ik het hier toch te moerassig vond, dacht ik: ik zal toch maar beter weer eens de veiligheid opzoeken. Nog altijd. Maar ga ik dan terug naar Amsterdam, dan duurt het euforisch gevoel niet langer dan twee uur."

"Het diffuse, de diversiteit van Brussel in taal en bevolking is, denk ik, misschien ook wel de reden dat de stad goed bij mij past. Ik hou ervan om vijf, zes dingen tegelijkertijd te doen. De positieve kant is dat ik op heel veel bijzondere plaatsen terechtkom. Soms is dat leven chaotisch, ongestructureerd, niet-gekaderd. Ik heb dagen dat ik een berichtje naast mijn bed leg, met daarop waar ik ben, wat voor dag het is en wat ik die dag moet doen."

"Omdat ik veel weg ben, heb ik nooit echt wortel geschoten in Brussel. Het kan misschien raar klinken, maar bij mij voelt het alsof ik in New York meer heb geworteld dan hier. Het is natuurlijk niet echt zo, het is een gevoel, heel subjectief. Het is ook heel afhankelijk van hoe en waarom en op welk moment je in een stad bent. Als ik me in New York slecht voelde, dan ging ik de straat op. Dan haalde ik energie en afleiding van de straat. Hier is het omgekeerd. Voel ik me hier niet goed, dan moet ik stante pede van de straat want anders gaat het mis. Dan heb ik een heel grote behoefte om me thuis op te sluiten. Ik zeg nu al zeventien jaar dat ik niet weet of ik in Brussel zal blijven. Maar toch is er iets wat mij hier houdt, terwijl ik er tegelijkertijd ook vaak over klaag."