Patrick Riguelle: stemmen uit de hemel

"Ik denk dat er dezer dagen nergens zo mooi samengezongen wordt als door ons twee. En daar moet ik niet eens voor stoefen," zegt Patrick Riguelle met een grote smile. Hij doet deze winter met Neeka een korte clubtournee - twee stemmen, twee akoestische gitaren en een setlist godvergeten songs en populaire deuntjes - onder het heerlijke motto 'You may not believe in angels but you've heard about them!'

Ilse 'Neeka' Goovaerts creëert met liedjes als 'Candy comfort' en 'Don't hold me back' eigenwijs haar eigen Women wonderland; Patrick Riguelle is meesterzanger bij Red Harmony, The Silver Foxes en De Laatste Showband. Nadat ze samen zongen in The Wicker Band - het project rond de Britse cultfilm The wicker man dat vorig jaar nog te zien was op Brosella - zochten ze enthousiast een repertoire favoriete covers bij elkaar. Een oude bluessong, een vergeten standard, een Mexicaanse smartlap, een Frans volkslied: zolang hun stemmen 'plakken' (dixit de perstekst) kan het allemaal.

Wat bedoelen jullie met 'plakken'?
Patrick Riguelle: Denk aan The Everly Brothers. Dat zijn twee stemmen, maar het is net één persoon die zingt. Toen Ilse en ik voor het eerst samen zongen, voelde dat direct heel natuurlijk aan. Onze stemmen passen perfect bij elkaar. Zoals bij Crosby, Stills, Nash & Young of Emmylou Harris & Gram Parsons. Echt close harmony.

Elk liedje is door allebei goedgekeurd voor het op de setlist kon?
Riguelle: Ja. Als een van ons twee met een song komt die de andere niet 'voelt', dan verliezen we geen tijd met proberen. Er zijn songs genoeg hé.

Er was geen enkel nummer waarvan de een de ander moest overtuigen?
Riguelle: We kregen allebei een nummer naar onze kop geslingerd. Ilse kwam af met 'I don't wanna know' van Fleetwood Mac. Het was een tijd bon ton om die groep niet goed te vinden - ik deed daar gretig aan mee. Maar mijn ongelijk is bewezen. Het is een ongelooflijke song, een crowdpleaser. Ik stelde Pink Floyd voor. Ze zei: 'Ik hoor dat graag maar hun eerste elpee vind ik verschrikkelijk.' We doen nu het eerste nummer van die plaat! Een uitgeklede versie van 'Astronomy domine', acht minuten psychedelica herschikt naar een kort kinderliedje.

Raymond Van het Groenewoud stelt: 'Een liedje is een liedje als je het alleen kunt spelen, op gitaar of piano.'
Riguelle: Ik kan me wel vinden in die stelling. Al is er de uitzondering die de regel bevestigt. Tom Waits bijvoorbeeld kan van een simpele drumbeat en één akkoord een geweldig lied maken, maar dat kun je niet spelen op een akoestische gitaar. Wat is de omschrijving van een lied hé? Voor mij is een liedje iets dat je aangrijpt, bij de strot grijpt. Dan kun je spreken van een song.

Met De Laatste Showband graait u dagelijks in de schatkamer van Liedjesland en in elk project waar u instapt, dropt u een handvol schitterende songs. Vanwaar die fascinatie voor andermans werk?
Riguelle: Tien jaar terug had ik begrepen dat ik niet als songwriter in de wieg gelegd ben. Er zijn zodanig veel goede nummers, bekend en onbekend. Wat kan ik daar aan toevoegen? Moest ik er talent voor hebben tot daar aan toe, maar ik heb het niet. Dus: to hell with it. Maar ik ben gefascineerd door hoe een nummer in elkaar zit. Je ontdekt lagen in een arrangement, akkoordenwisselingen. Er zijn hooks die door merg en been gaan. Ik vraag me dan af waarom. Het kan één woordje in een song zijn dat op een bepaalde manier gezongen wordt. Neem Al Green. Ik kan met jou drie dagen over Al Green zagen over hoe die dat voor elkaar krijgt en wat mij zo volledig door mijn dak doet gaan als ik die schoonheid ontdek.

:: 17.12.2006 & 20.12.2006 - www.candelaershuys.be en www.atelier340muzeum.be