Philip Catherine: Eindelijk solo

Met Guitars two heeft jazzgitarist Philip Catherine op schitterende wijze een leemte gevuld in zijn indrukwekkende carrière: een solo-album. Op 26 april stelt hij dit nieuwe meesterwerkje voor in perfecte akoestische omstandigheden.

Jazzgitarist Philip Catherine trad op in de meest prestigieuze zalen ter wereld. Hij kruiste het pad van iconen als Chet Baker en Stéphane Grappelli. Voeg daar zijn indrukwekkende discografie aan toe en je beseft waarom hij tot de absolute top gerekend wordt. Toch ontbrak er nog een parel aan zijn kroon en dat was een heuse solo-cd.

Steun van goede vrienden
Alhoewel we lang moesten wachten op dit soloavontuur liep Philip Catherine al enige tijd rond met het idee. "Al jaren was er de drang om een ambiance te creëren die aanleunt bij wat ik voel. Maar het bleef altijd bij vage ideeën die hier uiteindelijk expliciet verwerkt zijn." Als luisteraar krijg je het idee dat je samen met de gitarist een familiealbum doorbladert. "Dat is mooi samengevat. Het is ook echt iets heel persoonlijks geworden waaraan ik enorm veel plezier beleefd heb tijdens de opnamen. Het was voor mij ook een zoektocht naar de puurheid van de klank. Ik ben trouw gebleven aan mijn eigen sound, een gegeven waar ik niet specifiek aan werk maar dat er wel is."
De cd-titel is niet lukraak gekozen. "Op bijna elk nummer bespeel ik twee gitaren, en het verwijst ook naar mijn eerste 'soloplaat' uit 1975, Guitars. Maar dat was geen zuivere soloplaat, want er waren bijdragen van John Lee, Gerry Brown en Charlie Mariano. Aanvankelijk was een samenwerking met hen niet de bedoeling maar ze waren toen toevallig in België en ik wilde de kans niet laten voorbijgaan om met hen op te nemen."

Alhoewel hij deze maal de klus in zijn eentje klaarde, kon hij wel rekenen op de steun van een aantal goede vrienden. Zo was Marc Moulin er opnieuw bij in de rol van producer. "Niet dat hij constant in de studio aanwezig was, maar hij leverde wel op tijd en stond de nodige feedback. Ook op Michel Herr kon ik een beroep doen voor wat raad. En dan was er nog Hein (Van de Geyn, vaste bassist van Catherine, gtb) die bij de mixing een belangrijke rol gespeeld heeft. Ik weet dat ik meer zou moeten betrouwen op mijn eigen intuïtie maar steeds duiken die twijfels op." De twijfel van de perfectionist? "Ik begrijp je opmerking maar het is niet zo dat ik ernaar streef om alles 100% perfect te hebben. Soms schaadt perfectionisme de kwaliteit. Er was natuurlijk een kwaliteitsgrens waar ik niet wilde onder gaan, laat het ons zo uitdrukken. Ik denk niet dat mijn doel perfectie was maar eerder 'd'être convenable'." (lacht)

Schaatsen
Philip Catherine solo op een podium is een heuse belevenis. We denken daarbij aan zijn passage in Théâre Marni een paar jaar geleden waar hij gezeten op een stoel, omringd door een hele collectie effectpedalen, een fenomenaal concert gaf. "Ik herinner me die avond nog heel goed. Het sloot aan bij wat ik in de jaren 1970 deed in Wenen en in Duitsland. Het is die richting die ik opnieuw wil inslaan en dan zien waar ik uitkom. De mogelijkheden zijn enorm. Om je een idee te geven, voor deze cd heb ik een dertigtal nummers opgenomen waarvan er uiteindelijk dertien overbleven."

Een van de composities op de nieuwe cd kreeg de titel 'Skating in Central Park'. We vroegen ons af of Philip een fervent schaatser is. "Oei neen, zeker niet. Maar er is natuurlijk wel de typische pendulumbeweging als je mensen ziet schaatsen. Die heb ik hierin verwerkt. Indertijd ben ik nog wel wat met rol- en ijsschaatsen in de weer geweest. Tot ik eens op een ijsbaan gevallen ben en iemand op twee centimeter van mijn vingers voorbij schaatste. Zeker voor een gitarist is dat een akelige ervaring. Ik moet er niet aan denken. Sindsdien is het dus gedaan met schaatsen."

:: Philip Catherine
wanneer: 26.4.2008 om 20.15 uur
waar: Flagey, Heilig Kruisplein, Elsene, 02-641.10.20, info@flagey.be
tickets: €10/12/14/16/18/22