Shameboy: 'Wij zijn seizoensarbeiders'

Shameboy, het Belgische electropunkverbond tussen Luuk Cox en Jimmy Dewit, mixt op zijn tweede album superstrakke beats met minimale melodieën. Vooraleer ze straks de wei van Werchter platspelen, kunt u samen met hen losgehen in de AB. "Wij maken muziek om onmiddellijk te consumeren."

De laatste jaren zit gespierde electro in de lift met groepen als Digitalism, Boys Noize en Justice, die op hun beurt de mosterd gingen halen bij Daft Punk. Voor Shameboy is het maar een kwestie van tijd vooraleer de groep ook in het buitenland potten zal breken - de steun van internationale dj's als Tiga en Erol Alkan hebben ze alvast.

Buscemi-drummer en producer Luuk Cox (Tim Van Hamel, Arsenal) en Leuvens eerste stads-dj Jimmy Dewit aka Bobby Ewing van Discobar Galaxie lieten voor het eerst van zich horen met de floorfiller 'Rechoque'. De knipoog naar Pukkelpop-organisator Chokri Mahassine belandde met ander voer voor de dansvloer als 'Strobot' en 'Wired for sound' op hun debuut Hi, lo and in between. Zoals het vooruitgeschoven 'Splend it' al aankondigde, zitten de beats op het nieuwe Heartcore nog strakker. De groep heeft zijn eigen geluid gevonden en overgiet zijn clever opgebouwde tracks met een melodieus electrosausje. "Wij maken geen gebruik van traditionele dance-elementen," zegt Luuk Cox. Jimmy Dewit: "Eigenlijk bouwen we onze nummers eerder traditioneel op, zoals een rocknummer, laag per laag."

Wat meteen opvalt is dat Heartcore een pak homogener klinkt dan Hi, lo and in between.
Jimmy Dewit: Bij Hi, lo waren we nog wat Shameboy aan het worden, dat album was meer een samenraapsel van losse nummers. Ondertussen hebben we veel opgetreden en onze sound gevonden. Heartcore hebben we opgevat als één geheel. In onze songs zitten veel subtiele verfraaiingen, maar je moet er een paar keer naar luisteren om die te ontdekken.

De tracks zitten strak in het pak, jullie variëren amper het aantal beats per minuut. Bij hoeveel bpm voelen jullie je het meest comfortabel?
Luuk Cox: Dat hangt af van het moment van de dag. Ik neig meer naar de 130, Jimmy meer naar de 118 à 120. Op deze plaat varieert het aantal beats per minuut tussen 124 en 132.
Dewit: Voor de electrohouse die wij maken moet je schommelen rond 130. Als het iets groovier mag, dan is dat 124. Old skool disco mag niet meer dan 120 zijn. Maar voor wat wij doen mag het dus redelijk snel. Laat ons afklokken op 128 (lacht).

Op Hi, lo and in between was er een opvallende gastrol voor Tim Vanhamel. Deze keer zijn er geen guests, meer nog, er staan helemaal geen vocals op Heartcore.
Dewit: 'Wired for sound' hebben we een paar keer live gebracht met Tim (Vanhamel), maar dat kunnen we niet elke keer doen. We zien onszelf in de eerste plaats als een livegroep. Oké er loopt wel een basetrack mee, maar cruciale elementen zoals een stem of een gitaarsolo willen we alleen integreren in een song als we die ook live kunnen brengen. In electro wordt er nogal snel een stem op een nummer geplakt om het op de radio te krijgen. Een groep als The Chemical Brothers pakt dat anders aan: daar zijn de nummers echt op het lijf geschreven van hun gastzangers. Dan klopt het.

Een rockzanger kan zijn gevoelens kwijt in zijn teksten. Kun je met een electronummer even goed je gevoelens uitdrukken?
Cox: Ik denk van wel. Sommige mensen vinden 'Monterey' bijvoorbeeld een heel emotioneel nummer. Dat is iets dat ik mis bij veel elektronische muziek, die klinkt vrij koud en kil. Gezongen popmuziek is natuurlijk veel concreter, bij ons gaat het meer om een state of mind.

Hoe komen jullie eigenlijk aan jullie songtitels? Welke schade hebben jullie opgelopen voor 'After all the damage'?
Dewit: Dat nummer had 'After all' als werktitel. Maar toen is onze computer plots heel hard gaan freaken en waren we vier uur werk kwijt. Na veel gevloek op elkaar en op de computer is alles goed gekomen, maar we moesten die track bewaren op een andere naam. Alle titels zijn verzonnen achteraf.

'Our Peggy ate her' gaat vermoedelijk niet over jullie hond die iets mispeuterd heeft?
Dewit: Neen (lacht). Als je dat snel uitspreekt heb je 'arpeggiator'. Dat staat op elke oude synthesizer, een tool om arpeggio's te spelen.

Live is een dance-act niet altijd even entertainend. Bij Discobar Galaxie heb je wel DJ Loveboat die de boel in de fik zet, maar hoe doen jullie dat zonder master of ceremony?
Dewit: Wij kunnen onze set niet echt aanpassen, wat je als dj wel kunt. Maar we spelen wel heel veel live. Hoe harder wij het publiek zien gaan, hoe vuiler wij uit de hoek komen. De achter-grondbeats- en baslijnen liggen vast, dat moet strak zijn, maar wat daarvoor gespeeld wordt doen we op het moment zelf. Soms staan wij Ramones-gewijs boven onze apparatuur te freaken en laten wij ons aanvuren door het publiek.
Cox: Omgekeerd kan ook: als het publiek tam reageert krijg ik net zin om nog harder te gaan en hen een schop onder de kont te geven.

Hoe communiceren jullie onder elkaar?
Dewit: De truc is om elkaar niet voor de voeten te lopen. Dat heeft een ongeschreven structuur gekregen met het materiaal dat we nu heel veel gespeeld hebben. Met de nieuwe songs zal dat weer anders zijn. Dat moet nog wat ingereden worden.

Hoe belangrijk is Shameboy tussen jullie andere projecten?
Dewit: Zeer belangrijk. Maar dat is normaal als je een nieuwe plaat uit hebt. Eerst was Shameboy iets dat we erbij gingen doen naast Luuks muzikanten- en producersbestaan en mijn dj-werk. Nu is het voor mij meer de hoofdbrok, dj'en komt op de tweede plaats en dan volgt nog Discobar Galaxie. Wij zijn zowat seizoensarbeiders, dat gaat met pieken en dalen.

Zijn jullie eigenlijk met het buitenland bezig?
Cox: Onze nieuwe platenfirma heeft alvast meer impact, ik heb er vertrouwen in dat we er hetzelfde niveau kunnen halen als hier. België is een beetje op voor ons, een trip naar het buiten-land zou ons wel goed doen.

Worden jullie dat nachtleven nooit beu?
Dewit: Ik ben van nature geen nachtmens, ik functioneer beter overdag. Dat switchen tussen die twee ritmes wordt wel elk jaar zwaarder. Wanneer we niet optreden of dj'en ga ik ook niet meer op de dansvloer staan. Dan ga ik liever rustig een pint drinken. Dat nachtritme tolereren we noodgedwongen. Maar wij moeten tenminste niet elke dag in de file staan.

:: Shameboy
wanneer: 29.4.2008 om 20.00 uur = Marcus, om 21.00 uur = Shameboy
waar: Ancienne Belgique, Anspachlaan 110, Brussel, 02-548.24.24, info@abconcerts.be
tickets: €16/19