Strip: De muizenissen van El Mesías

Mark Bellido en Wauter Mannaert doken onder in Utopia voor een zwierige strip met veel uitroeptekens, symboliek, humor en maskers.

De sociale strijd is er een van vele uitroeptekens. Die vinden ook hun weg naar El Mesías, de revolutionaire baksteen die drie jaar bij scenarist Mark Bellido en tekenaar Wauter Mannaert heeft liggen bakken. Dat neemt niet weg dat El Mesías nuances aanreikt binnen de dramatische uitvergroting. Het duo neemt de menselijke maat van de dingen, en dat is op het strijdperk van rechts versus links, utopie versus American dream, en kat versus muis niet zo eenvoudig als het lijkt.

Wanneer Jesús Hernández, een tot rijkaard opgeklommen rioolarbeider, zijn megalomane droom – een stad stichten in de woestijn – ziet transformeren tot zijn ergste nachtmerrie als gevolg van de geknapte huizenbubbel, is hij het einde nabij. Een toevallig onderbroken zelfmoordpoging later gaat hij gedesillusioneerd op zoek naar zin in Marinaleda, “een eiland van sociale rechtvaardigheid, omringd door het imperium van het kapitaal”, geleid door burgemeester Jesús Sánchez. De confrontatie tussen de twee Jezussen, de “kapitalist zonder scrupules” en de “Spaanse Fidel Castro” levert verrassend weinig ideologische spanning op. Kropotkin en Marx worden de ontredderde bekeerling voorgezet en door hem (met wat moeite) geslikt. Groter is de spanning tussen buiten en binnen. De Brusselaars nemen het dorp – dat ze allebei bezochten – als ijkpunt voor een relaas dat getuigt van een gezond wantrouwen tegenover anonimiserende massasystemen, zowel bestaande politieke en economische als het utopische, dat aan de binnenkant barsten begint te vertonen. Witte katten of zwarte katten, “vroeg of laat… vreet de kat de muis altijd op,” tiert Jesús Sánchez. Alleen is die muis soms een individu dat naar een eigen gezicht zoekt en het achter dicterende vlaggen lopen moe is.

En daar schuilt het zwaartepunt van El Mesías. Wat opent op een kleurrijke ode aan Ensor, meester van ontmaskerende maskers, dijt uit tot een symbolische vertelling die in zwierige potloodtrekken vooral gezichten toont. Voor Jesús Hernández betekende geld zichtbaarheid. Wanneer hij failliet gaat, sluiten de deuren zich opnieuw, “en dán herken je jezelf niet meer.” El Mesías breekt de uniforme massa open en geeft haar individuele gezichten.

Die zijn niet altijd even fraai en hebben hun (soms grote) kleine kantjes, maar ze herinneren er wel aan dat de crisis behalve een financiële en economische vooral een menselijke crisis is, dat de eenzaamheid die daaruit voortvloeit zware gevolgen heeft – want “kanker genees je niet met homeopathie” –, en dat we zozeer zelf in ‘het systeem’ zitten dat we louter liken (en zo in El Mesías letterlijk maskeren) wat wezenlijk hoort te zijn: de mens is onherleidbaar. Pas dan geldt: “El pueblo unido jamás será vencido.” Uitroepteken, uitroepteken.

Tentoonstelling El Mesías

data: > 19/4

waar: Belgisch Stripcentrum, Zandstraat 20, Brussel