Sukilove: 'Er moet wat tumult zijn'

Pascal Deweze en zijn band Sukilove krijgen vaak het etiket 'buitenbeentje' opgeplakt binnen (de kleine wereld van) de Belgische muziekscene. Hun vierde album, het tegen de grenzen van de pop aanschurkende Static moves, zal daar niet meteen verandering in brengen. "Ik vind dat anderen het zich net te gemakkelijk maken."

In goed vijftien jaar tijd heeft Pascal Deweze zich een nijvere muzikale kruisbestuiver getoond. Met Metal Molly schopte hij het tot Pinkpop en Werchter dankzij de culthit 'Orange'. Intern en extern gehannes smoorden de grote doorbraak, en na een tussenstop in Nemo ging Deweze een verbond aan met Mauro bij Mitsoobishy Jackson. Met Mauro en Carol van Dyk (Bettie Serveert) ging het richting Shadowgraphic City, en vervolgens vormde Deweze met Van Dyk het countrybluesvehikel Chitlin' Fooks, dat zelfs in de VS mocht gaan toeren. Met het titelloze debuut van Sukilove oogstte hij zowaar lovende kritieken in Rolling Stone. Maar die radiovriendelijke americana zat Deweze toch niet in het bloed, en hij begon 'moeilijk' te doen - lees: hij nam geen genoegen met hapklaar radiovoer, en zocht zijn eigen weg. Volgend jaar gaat hij met The Crab Four het integrale White Album van zijn helden The Beatles spelen, tot dan zijn we nog zoet met zijn eigen veellagige nieuwe plaatje.

De eerste song op Static moves heet 'New beginning'. Toeval?
Pascal Deweze: Zou kunnen. Ik schrijf nooit narratief. Er borrelen woorden of zinnetjes op waarvan ik denk dat ze iets met mezelf te maken hebben. Maar evengoed is het de titel van een film die ik vorig jaar gezien heb. Ik breng graag woorden en klanken als een schilderij bij elkaar. Muziek is soms nogal rigide in vergelijking met schilderkunst.
Teksten schrijven vind ik geen worsteling, wellicht omdat ik er niet zoveel aandacht aan schenk. Een zin moet mooi klinken, in de flow van het nummer passen, maar ik hoef geen boodschap over te brengen. Kwaliteit ligt voor mij in het geheel, in het arrangement, de zang én de woordkeuze.

Je hebt jezelf maar twee weken gegeven om de plaat op te nemen. Waarom?
Deweze: Good is in your bones, onze vorige plaat, was nogal een barok werkstukje, vooral omdat we als artist in residence in Trix een heel jaar lang onze gang zijn gegaan. Ik wilde deze keer een acuut spanningsveld creëren, een moment waarop we ons in één kamer bevonden en het gevoel hadden van nú moet het gebeuren. Ik streef nu minder naar de perfecte klank, maar eerder naar de perfecte take. Ik ben meer en meer gefascineerd door dat samenspel, dat hard werken naar dat ene goede moment.

Volgens Rudy Trouvé zijn er twee goeie momenten om een nummer op te nemen. Eerst wanneer een liedje vers 'binnenkomt'. Daarna volgt een lange periode van reproduceren. Eenmaal dat goed lukt kom je in de beste fase. Je hebt de essentie van de song, je kunt ermee doen wat je wilt. Ik wilde nu de spontaniteit bewaren en niet te overgearrangeerd werken. En dan moet je met de eerste dag werken. Een paar nummers worden nu beter door ze live te spelen, maar andere krijgen we niet meer zo goed als in de eerste take. Het is geven en nemen.

'New beginning' lonkt wat naar Fleet Foxes. Laat je je beïnvloeden door andere bands?
Deweze: Heel hard, ja. Maar ik ben gelukkig goed genoeg gevorderd om geen letterlijke akkoordenschema's of melodietjes te moeten kopiëren. (lacht) Het is meer aanleunen bij sferen en het hercombineren van ideeën. Ik ben fan van Fleet Foxes, maar ook van een miljoen andere bands. Op onze ep Sun sun sun verbond ik een Beach Boys-achtige lijn met krautrock, en dan kom je grappig genoeg uit bij wat groepen als Animal Collective tegenwoordig doen. Oude sixtiesharmonieën worden gekaapt, en vervormd met nieuwe percussieve patronen.

Jullie worden vaak als 'donker' afgeschilderd. Een zin als "We're all just meat, we're all waiting to die" uit 'Fear' zal dat niet veranderen.
Deweze: Dat was galgenhumor. Voor alle duidelijkheid: ik heb geen zelfmoordneigingen. Maar ik denk wel: dat is een eerlijke zin, ik móet die zingen. Maar voor veel mensen is zoiets blijkbaar te neerslachtig om in popmuziek te stoppen.
Wij proberen al twee platen lang zomerse pop te maken. Maar elke keer komt het er weer anders uit. Echt vrolijk zal wel nooit lukken, maar vrolijker dan dit moet kunnen.

'Happiness is boring' zong je op je vorige plaat. Maakt miserie goede kunst?
Deweze: Vrouwen en kinderen zijn goed in geluk, maar voor een man zijn dat momentopnames. Een doelpunt bij het voetbal, een pint op café. John Lydon had een punt met zijn 'Anger is an energy', voor mij is unhappiness ook an energy. Als ik volmaakt gelukkig zou zijn voor langere tijd zou de muziek stilvallen. Er moet altijd wat tumult zijn.

Ben je nu niet serieuzer geworden dan vroeger? Bij Metal Molly heb ik vaak gelachen.
Deweze: Ik vind van niet. De nummers zijn op zich niet veranderd, maar we leggen die dubbele laag er niet meer zo dik op.

In recensies lees ik vaak dat jullie muziek ontoegankelijk is. Kun je je daarin vinden?
Deweze: Ik vind dat de meeste muzikanten het zich te gemakkelijk maken. Ik zie heel veel conformisme, terwijl popmuziek zich toch net ergens tegen moet afzetten. Wij hebben onze eigen studio, kunnen er bijna van leven terwijl we toch ons eigen ding doen, steeds meer mensen kennen ons. Waarom zouden we het anders aanpakken?
Veel groepen denken te veel in termen van 'catchy voor de radio'. Ik probeer altijd iets te maken dat schoon en lelijk, hard en zacht tegelijk is. Ik kan ook genieten van simpele dingen, zoals Isbells. Maar ik wil toch steeds op zoek gaan naar dat nieuwe of 'ongemakkelijke' om er mijn kicks uit te halen.
Dissonantie bestaat al meer dan 100 jaar in de klassieke muziek, maar in popmuziek blijft het op Sonic Youth na de uitzondering. Wij gebruiken dat ook veel, maar mensen kunnen daar blijkbaar niet voorbij. Ergens vind ik dat wel een compliment, dat is ons eigen Elvis-moment. It's all codswallop!

Wat geeft je muzikaal een kick?
Deweze: Energie. Dat kan energie zijn in iets heel kleins, een verstild nummer waar je kracht in voelt. Het kan in de woorden zitten, of in de ritmiek. Dingen die je doen leven.

Heb je nu meer je eigen richting gevonden?
Deweze: Ja, maar dat is altijd maar voorlopig. De eerste Sukilove-plaat, waar iedereen maar naar blijft verwijzen (lacht), was het album van een jongen die in de grote stad komt wonen met een akoestische gitaar onder de arm, en die een eindexamen song-writing heeft afgelegd. Ik wilde iets tijdloos maken, en kwam uit bij vrij geijkte stukken uit de Amerikaanse of Britse traditie. Maar dat heeft niets met mij te maken. Nu zit er veel meer van mezelf in, dat Belgische.

Je bent als muzikant en producer 24 uur op 24 bezig met muziek. Wordt het nooit te veel?
Deweze: Het is dat of in de mijnen gaan werken. (lachje) Ik heb ooit geprobeerd om te stoppen met muziek, vlak na Metal Molly. Maar ik begon afkickverschijnselen te vertonen. Dus dacht ik, oké, de beslissing is al gemaakt. Ik móet verder doen.

Musiceren met Jezus
Pascal Deweze beschikt over zijn eigen studio waar hij aan platen van Sukilove of die van anderen sleutelt, en die zit goed weggestopt op een industrieterrein in Hoboken. Moest het licht van de Heer ons er niet naartoe geleid hebben, we zouden nooit in Studio Jezus geraakt zijn. Pascal Deweze: "Hier staat zoveel apparatuur dat ik het liever wat afscherm. Dat betekent dus ook dat ik je na het interview zal moeten vermoorden. (lacht) Dit was vroeger een industriële ruimte, die ik verbouwd heb met mijn vader. Bij wijze van inhuldiging organiseerde ik een kinderdisco, en toen moest het ding een naam hebben. Er hangt hier een schilderij van Het laatste avondmaal, en iemand had een T-shirt aan van de Smurfen. Dus werd het 'Studio Jezus en de Zwarte Smurfen.' Maar dat was nogal lang."

"Ik ben blij dat we hier zitten, maar het is weer typisch kunstenaarsgefoefel. Het is eigenlijk een veredeld kraakpand. Het dak ligt vol zonnepanelen, maar voor isolatie was er geen geld (ondergetekende rilt van de kou, terwijl hij van zijn cola Zero nipt). We hebben lang gezocht naar een ruimte in Antwerpen, maar telkens als bleek dat het om muziek te maken was, sprong het af. Je kunt maar beter niet zeggen dat je 'lawaai' wilt maken."

:: Sukilove - 13.12.2009 20.00 — €10/13 (Bota'Carte: €7)
Botanique Koningsstraat 236 rue Royale, Sint-Joost-ten-Node/Saint-Josse-ten-Noode
02-218.37.32, info@botanique.be, www.botanique.be