Ted Russell Kamp: met dank aan Tom Waits

Country en singer-songwriters, het is niet meteen een winnende combinatie in onze contreien. Voeg echter een scheutje rock-'n-roll toe en je belandt bij de hippere americana van Wilco en Steve Earle. En Ted Russell Kamp. [1 reactie]

Af en toe lukt het voor een van die talrijke americanagroepen of countryboys en -girls uit de States om internationaal door te breken. Ted Russell Kamp is goed op weg. Hij toerde al twee keer in Europa en steekt binnenkort opnieuw de plas over. De man is een buitenbeentje want hij groeide nu eens niet op in een westerndecor maar in de suburbs van New York. Zijn eerste grote liefde was bovendien jazz.

Kamp begon met trompet. Hij volgde muzieklessen en nam er snel bas, gitaar en piano bij. Daarna belandde hij in uiteenlopende jazzbands. Kamp: "Aanvankelijk waren dat bigbands die het repertoire van Count Basie, Stan Kenton en Woody Herman speelden. Maar geleidelijk ontdekte ik de werelden van Miles Davis, Gerry Mulligan, Bill Evans en Art Blakey. Mijn debuut Dedications was een persoonlijke ode aan de West Coast-jazz van de jaren 1950 en '60. Dat was in 1996, het internet zat nog in de beginfase. Aangezien ik alles in eigen beheer deed, bleef het succes beperkt tot de plaatselijke scene."

Na een tijd bekoelde Kamps liefde voor jazz. "Meer en meer drong het tot mij door dat mijn favoriete composities in se bluesnummers waren. Daarom liet ik de instrumentale jazz voor wat het was en begon ik te werken met vocalisten. Niet de muziek maar het verhaal stond nu centraal. Zo kwam ik terecht bij The heart of saturday night van Tom Waits, dat mijn favoriete album werd. Een singer-songwriter met een jazzband achter zich, dat leek me wat. Vandaar ging het richting blues, vroege New Orleans-jazz, folk en country. Op een bepaald punt kun je niet anders besluiten dan dat al deze stijlen onderling met elkaar verbonden zijn. Ik ontwikkelde een eigen aanpak op de grens van country, soul en pop."

Classic rock uit LA
Ondertussen bleef Kamp luisteren naar de meest diverse muziekjes. Van The Police tot Rush en van Muddy Waters tot Bob Dylan, The Band en Leon Russell, maar ook nog de jazz van Bob Brookmeyer en Paul Motian. Pas negen jaar na zijn debuut kwam hij op de proppen met een echt vervolg. Jazz moest daarop plaats ruimen voor americana. Tussen 1998 en 2002 bracht hij wel nog vier platen uit met de band Ponticello. Met 250 optredens per jaar over heel Amerika kreeg die groep een zekere cultstatus. In die periode evolueerde Kamp van jazz naar country en rock.

NorthSouth (2005) betekende voor hem een nieuw begin. Zijn grote voorbeelden waren nu Jackson Browne, Gram Parsons, Little Feat en de classic rock uit Los Angeles, de stad waar hij sindsdien vertoeft. Met zijn begeleidingsgroep Union Pacific dweilde hij daar alle bars af. Een jaar later verscheen Nashville fineline maar het was met Divisadero (2007) en het vorig jaar verschenen Poor man's paradise dat Kamp erkenning kreeg op grotere schaal. Wie fan is van Joe Ely en Jimmy LaFave en cd's heeft van alle bovengenoemde artiesten kan niet om deze Kamp heen.

:: In het verlengde hiervan heeft Toogenblik nog enkele straffe concerten in petto. Noteer alvast de passage van Malcolm Holcombe (22/2), Four Wheel Drive (5/3) en Rebecca Pronsky & Lucy Wainwright Roche (26/3).

:: Ted Russell Kamp
wanneer: 12 februari 2010 om 21.00 uur
waar: Toogenblik, Kortenbachstraat 11, Haren - 02-245.93.65
inkom: 10 euro