Temps d'Images richt zijn blik op het Midden-Oosten

Sinds dik twee jaar focust het festival Temps d'Images op de breuklijnen en overlappingen tussen podiumkunsten, politiek en beeldende kunsten. De nieuwe editie vaart onder de vlag 'Quand le document dépasse la fiction, Écouter, voir et penser au-delà du spectacle'. Op het menu staan performances, gesprekken, installaties en filmscreenings.

Temps d'Images is een grootse onderneming. Het festival vindt niet enkel in Brussel plaats, maar in verschillende Europese steden, en zelfs daarbuiten. De elf (!) partners van het festival, waaronder Garajistanbul (Istanboel), Tanzhaus NRW (Düsseldorf), Usine C (Montreal), Artlink (Boekarest) en Arte, dragen elk op hun eigen manier tot het festival bij. Zo vinden in fysieke en virtuele toestand soortgelijke performances, happenings en tentoonstellingen plaats bij de deelnemende organisatoren.

In Brussel gaat de aandacht vooral uit naar het Midden-Oosten. Die regio is een beetje het stokpaardje van de Hallen van Schaarbeek geworden. Na het groots opgezette festival Masarat Palestine eind 2008 en begin 2009, focust Temps d'Images dit keer op Beiroet en contreien.

Die stad staat duidelijk in de kijker met Beyrouth, ville de l'oubli - Beyrouth, ville sans histoire(s) ?' (6/12, 10 > 17.00), een colloquium waarin de Libanese hoofdstad van verschillende oogpunten bekeken en bediscussieerd wordt. Het colloquium speelt een centrale rol op het festival, en is een denktank waaruit de rest van het programma organisch lijkt voort te spruiten.

Op zondag komen vooral kunstenaars en denkers aan het woord. Zo gaat de dichter Abbas Beydoun een gesprek aan met de literaire criticus Elias Khoury over het (artiesten)leven in hun thuisstad. De architect Jade Tabet, die met het boek Beyrouth. La brûlure des rêves een waardevolle kritische bijdrage leverde aan de positie van de stad, komt aan bod met de cineast Mohamed Souaid (bekend van de trilogie Tango of yearning, Civil war en Nightfall). De dag wordt in goede banen geleid door de filosoof Lieven De Cauter en de architect, curator en theoreticus Jean-Didier Bergilez.

Na het lange praten zorgt Mazen Kerbaj voor een letterlijke noot ontspanning in de vorm van een trompetorkest. Die man is overigens artiest in residentie van het festival: gedurende tien dagen werkt hij in een glazen ruimte aan verschillende projecten. Zijn project 'Don't feed the artist' is een melange van een performance, een wisselende expositie en een installatie.

Temps d'Images bevat erg veel performances, een van de uitgangspunten van het festival is het zoeken naar een nieuwe vormentaal op de scène.
Een kaartje koopt u niet voor één enkele voorstelling maar voor een zogeheten Soirée Composée: twee of meerdere performances en/of activiteiten zorgen voor een goed gevuld avondprogramma.

De Brusselse Isabelle Soupart stelt Collision(s) voor, een voorstelling waarmee ze ingaat op de notie van het 'ongeval'. Daarbij belicht ze verschillende aspecten, van het banale over het schrijnende en grappige tot het ronduit tragische. Niet te missen is Jerusalem, een film van het Antwerpse collectief Berlin die een beeld tracht te schetsen van een hoogst complexe stad. Ook de installaties van Ria Pacquée verhalen over de stad waar visies en religies sinds eeuwen elkaar kruisen en voor conflicten zorgen.

Een ander hoogtepunt van het festival is de nieuwe voorstelling van de Libanese performer/maker Rabih Mroué. Ook hij concipieerde The inhabitants of images met de steun van het festival. Mroué behandelt in zijn lezing-performance politiek sterk beladen foto's die in de publieke ruimte van Beiroet te zien waren. Naast Finally, I am no one, een pakkende performance van de Belgisch-Palestijnse Tarek Halaby, willen we tot slot nog I have a dream, mom tippen. In die film van de Libanese Lina Saneh volgen we twee generaties vrouwen in het moderne Beiroet.

:: Festival: Temps d'Images - 4 > 12.12.2009 - Hallen van Schaarbeek, Koninklijke Sinte-Mariastraat 22, 1030 Schaarbeek, 02-218.21.07, info@halles.be, www.halles.be

Ria Pacquée: 'De maatschappij, een performance'

De fotografe, beeldend kunstenares, performanceartieste en videomaakster Ria Pacquée stelt gedurende het festival twee recente werken tentoon. Zowel Between two walls als Pilgrim world zijn gedraaid in Jeruzalem en handelen over het geloof.

Sinds de late jaren 1970 buigt de in Antwerpen wonende kunstenares Ria Pacquée (1954) zich over het leven van de man in de straat. Om het preciezer te formuleren: ze zoekt in het dagelijkse leven naar een soort van fictie, naar een bijzondere narratief in het hoogst gewone. Dat deed ze in het verleden vaak in de huid van de personages 'Madame' of 'It', typetjes waarmee ze zichzelf 'verstopte' in het stadsleven en zo in interactie trad met haar omgeving.

De laatste jaren richt ze haar camera - in foto's en steeds vaker ook in video's - op de buitenwereld. Pacquée: "Op een bepaald moment had ik er genoeg van om als karakter in mijn werk op te duiken: mijn persoonlijke verhaal was rond. Vanuit performances groeide ik langzaam naar de realiteit, naar de wereld. Hoewel ik eerder op Super 8 draaide, was video daarin belangrijk. Ook de maatschappij zie ik als een grote performance. Soms breng ik een etmaal op een plek door om enkele beelden te draaien."

In het kader van Temps d'images presenteert de kunstenares twee werken die ze draaide in Jeruzalem. Zowel Between two walls als Pilgrim world spelen zich af in een religieuze context. In de twee werken zien we mensen hun geloof belijden, in soms moeilijke omstandigheden. Aan de klaagmuur in Jeruzalem, een plek waar eeuwenlang gevochten is, zien we joden, moslims en andere gelovigen elk op hun manier bidden. Pacquée:

"Jeruzalem verbeeldt wat er zo allemaal in de wereld gaande is. Alles wat haat, hoop en liefde is, uit zich op dit kleine stukje grond. Het rituele en religieuze dat er plaatsgrijpt trekt me ook aan. Het zuiver persoonlijke wordt er en masse bedreven."

De twee werken werden voor het festival aangepast. Pacquée: "Beide werken werden op Pasen 2004 gedraaid en dit jaar aangepast. Ik kortte ze in, maar stopte er ook nieuwe beelden bij die ik dit jaar schoot.

Daardoor werd het contrast tussen joden en moslims sterker. De werken worden gepresenteerd in de vorm van een installatie. Zo is Pilgrim world op een met houtskool geschreven tekst geprojecteerd. "People kissing stones" en "People throwing stones" zijn daarin zinnen die herhaaldelijk terugkomen. In een andere versie zijn de werken overigens dit najaar in de oude stad zelf getoond, in een groepsshow die The Jerusalem syndrome heette. Dat was een groot succes."