Thierry Brasseur, technicus bij dag, dj Nobody bij nacht

"Dj zijn is een passie, die je als dusdanig moet beleven. Dag in dag uit, anders werkt het niet." Thierry Brasseur is resident dj in Les Jeux d'Hiver. Hartje Terkamerenbos, dé 'boîte' van de Brusselse Franstalige bourgeoisie. Officieel is het zijn tweede beroep: overdag is hij technicus bij Sicli, fabrikant van brandblusapparaten.

A fspraak geeft Thierry mij op een terrasje langs de Waversesteenweg, Oudergem. Zijn Oudergem.
"Je suis un echte. Altijd geweest. Weinigen die het nog kunnen zeggen. Oudergem geraakt meer en meer internationaal en Europees getint. Je zal me niet van de daken horen schreeuwen dat het een ramp is, maar toch vind ik het spijtig. Er is steeds minder plaats voor de gewone mens, de middenstand. Daar zou toch iets aan gedaan mogen worden."

"Oudergem forever dus. Al woon ik nu een beetje buiten Oudergem. Maar wat stelt twee straten verder nu voor? Niets toch. Ik ben verhuisd nadat ik gescheiden ben van mijn vrouw. Het heeft er mijn leven niet makkelijker op gemaakt, want om de week draag ik zorg voor mijn twee oogappels, Lisa (4) en Guillaume (2). De tol van het nachtleven: je komt veel mensen tegen door het beroep, je verliest ook veel mensen door het beroep. Maar ik zal me er wel doorslaan."

Niet alleen Thierry is Brussel trouw gebleven, ook zijn familie.
"Ze is verspreid over de Marollen, Laken, Brussel-Centrum. Een kant van het Gewest waar ik minder mee vertrouwd ben. Daarin is echter verandering aan het komen nu ik een nieuwe vriendin heb die in Molenbeek woont. Molenbeek, een heel andere wereld, meer gekleurd, en daar kan ik best mee leven. Ik heb ook het beeld van grauwe grijsheid dat ik van Molenbeek had moeten bijstellen; er zijn wel degelijk mooie hoekjes en het bruist er van het leven. Ook op zondag, terwijl je hier in Bosvoorde die dag enkel de markt hebt."

Van vader op zoon
Houdt Thierry van Brussel, zijn echte passie is muziek. En met muziek anderen entertainen.
"Het is me met de paplepel ingegeven door mijn vader, die nu nog steeds dj is. In 1985, ik was toen vijftien, ben ik met hem de baan beginnen opgaan, en zo heb ik de kneepjes van het vak geleerd. Pensenkermissen, huwelijks- en communiefeesten, noem maar op. Dat ging toen zo, je moest onderaan de ladder beginnen, je sporen verdienen. Ben ik door mijn vader ondergedompeld in de muziek van de jaren 60 en 70, in de jaren 80 ben ik opgebloeid, waarna ik steeds verder ben geëvolueerd. Ik mag gerust stellen dat ik cultuur heb, wat de populaire muziek betreft. Iets wat de dj's van de huidige generatie niet kunnen zeggen: house en r&b, daar houdt het zo ongeveer mee op. Iemand als Billy Idol kennen ze niet eens, en laat je de naam Eurythmics vallen, dan denken dat het de groep rond Dave Stewart en Annie Lennox een eendagsvlieg was, met een enkele hit."

"Maar het is wel een beroep dat jongeren enorm aanspreekt. Ik zeg altijd: In de jaren tachtig wilden de jongeren filmster worden, in de jaren negentig voetballer en nu dj. Dat heeft alles te maken met gasten als David Guetta, Tiësto, Bob Sinclar - mensen die ook hun eigen muziek maken - terwijl dj's tot tien, vijftien jaar geleden een zo goed als anoniem randverschijnsel waren. Gasten ook die poen scheppen als slijk, tot 50.000 euro voor een set van twee uur. Dat spreekt die jongeren aan, al heeft het weinig of niets met kwaliteit te maken. Wel met de marketingmachine die erachter zit. En het publiek is allerminst kieskeurig. Als je ziet dat Regi met Milk Inc. keer op keer het Sportpaleis vult, dan weet je genoeg. Die kerel maakt al jaar en dag dezelfde muziek, zonder enige variatie, en de mensen komen er toch in grote drommen op af. Ik denk zelfs niet dat ze echt van die muziek houden, maar dat ze worden aangesproken door het gemeenschappelijke gebeuren, dat ze ergens willen bijhoren. Echt moeilijk is het, wat die Regi doet: met één hand op zijn klavier kloppen, de andere hand in de lucht. Straffe kost (lacht)."

"Het lijkt voor de jongeren die hetzelfde ambiëren bovendien een bereikbare droom. Om muziek te draaien of te componeren heb je niets meer dan een laptop nodig. Nu kan eigenlijk iedereen dj worden. Je gaat op het net, downloadt muziek en klaar is Kees. Ze vergeten echter alles dat erbij komt kijken, dat je er zonder talent en zeker zonder echte passie nooit zal komen."

"Natuurlijk dat de moderne technologie ook voor ons veel heeft veranderd. Sleuren met platen- en cd-bakken is er niet meer bij. Achtduizend nummers heb ik op computer, dat alles op vinyl aansleuren zou onmogelijk zijn. Ook muziek opzoeken is helemaal anders geworden. Vroeger waren we allemaal op donderdag en vrijdag onderweg om materiaal te zoeken in de platenwinkels. Nu zit ik elke dag op het net. Om te kopen, maar ook om uit te wisselen met andere dj's. Er is zoveel muziek op het net te vinden, het is echt onvoorstelbaar."

Kwartiertje flashback
Thierry moet lachen wanneer ik hem vraag hoe hij aan de naam dj Nobody komt.
"Een echte dj moet een pseudoniem hebben, zo gaat dat nu eenmaal. In 1992 draaide ik in een discotheek, Le Bal, langs de Triomflaan. Een van de grootste disco's van Brussel. Ik had geen naam, ik was Thierry. Mijn baas zei: 'Alle dj's hebben een naam, jij zou er ook een moeten vinden.' Echt enthousiast was ik niet, maar mijn baas bleef doordrammen: 'Je draaide vroeger ook op kermissen, pensenavonden en zo, dus we gaan je dj Kermesse noemen.' Vijf jaar heb ik onder die naam gedraaid. Ik moest erom lachen, nam mezelf niet ernstig. Toen ik meer met house begon te werken, zeiden ze: 'Met zo'n naam, dat kan toch niet, de mensen gaan je uitlachen.' Ik: 'Wie ben ik? Ik ben niemand.' Dus werd het dj Nobody. Einde verhaal."

Met house is ook het grote woord gevallen, want het is het genre bij uitstek dat dj Nobody aanspreekt.

"Geen boerenhouse à la Milk Inc., wel avant-gardistische house. Maar toch val ik les vieux trucs niet af. In Les Jeux d'Hiver draai ik van alles. Vooral house omdat het de toon van de avond zet, maar ook salsa, poprock, rock-'n-roll, Franse chansons. Het publiek bestaat vooral uit dertigers en veertigers die ook van klassiekers houden: Michel Berger, Serge Gainsbourg en zo. Als ik die dingen opzet is het niet om de mensen te doen dansen, wel om hen te doen zingen. Ik draai ook niet de volledige nummers, wel stukjes. Een kwartiertje lang een flashback."

"En ja, de boel draait daar goed. Al moet ik één adem zeggen dat nachtscene aan het sterven is. Niet alleen in Brussel, maar in heel België. De mentaliteit van de jongeren is veranderd. Het is niet dat ze geen geld meer hebben om uit te gaan, maar ze verkiezen iets anders te doen met hun centen. Gaan ze dan toch weg, dan zijn ze al dronken vooral ze in de discotheek zijn. Ik trek nog steeds grote ogen als ik zie hoeveel de jongeren drinken. En de meisjes kennen blijkbaar geen schroom meer. Dat komt allicht door de voorbeelden die ze op tv en in boekjes te zien krijgen. De gsm heeft ook veel te maken met waar de jongeren uithangen of niet. Top voor de discotheken die draaien, een ramp voor de discotheken die het al moeilijk hadden. Indertijd sprak je af en wist je niet of er volk was of niet, en je bleef daar. Nu bellen ze om te horen of er volk is, en laten ze het daarvan afhangen."

Halfnaakte meisjes
"Vroeger gingen de mensen ook naar clubs en discotheken om nieuwe dingen te horen. Nu duiken ze het nachtleven in om te horen wat ze op de radio horen. Probleem daarbij is dat er zo weinig variatie is in wat op de radio wordt gedraaid. Waardoor een hit, die vroeger zes maanden tot een jaar meeging, nu amper een maand meegaat. Gewoon omdat de mensen een nummer te veel horen. Jammer toch dat de meeste zenders een hele schat aan muziek onaangeroerd laten. Daarom dat de jongeren geen muziekcultuur meer hebben. Ook op tv is het armoe troef.

Omzeggens het enige dat je op MTV en consorten te zien krijgt zijn kerels in jogging - vooral kleurlingen -, behangen met juwelen en meisjes met zo goed als niets aan het lijf. Bovendien komt er weinig nieuws meer op de markt, behalve remixen van oude nummers. Voortrekkers als Michael Jackson en Madonna, die zijn er niet meer."