The Ting Tings, 'the next big thing'?

Naar verluidt is hun naam Japans voor zizi, maar hun muziek is gelukkig niet zozo. Een jaar geleden kregen The Ting Tings nauwelijks de eindjes aan elkaar geknoopt in hun kunstenaarsoptrekje in Manchester, maar dankzij de aanstekelijke noveltypop van 'That's not my name' en 'Great dj' werden ze dé indiesensatie van 2008. En stootten ze zowaar Madonna van de top van de charts.

"De adrenaline houdt ons recht," zegt drummer Jules De Martino aan de telefoon terwijl hij alweer naar het volgende optreden scheurt. De Martino en zangeres-gitariste Katie White, een koppel on en off stage, wisten een jaar geleden niet van welk hout pijlen maken, maar reizen ondertussen zo vaak de wereld rond tot ze zelf niet meer weten waar ze zijn.

De clevere knutselpop van hun vorig jaar opgenomen debuut We started nothing viel in de smaak van überproducer Rick Rubin, die het duo uit Salford bij Manchester doorverwees naar het grote Columbia (onderdeel van Sony). Nochtans hadden De Martino en White, verenigd door hun gezamenlijke liefde voor Portishead nadat ze respectievelijk in een indierockband en een meidengroep hadden gezeten, net een kater aan een major overgehouden.

In hun vorige gedaante als Dear Eskiimo (toen nog een trio) werden ze pardoes op straat geknikkerd wegens 'creatieve meningsverschillen'. Jules De Martino: "Onze platenfirma (Mercury) begon ons te vertellen welke kleren we moest aantrekken, en in welke magazines we moesten staan. Daar hadden we uiteraard lak aan. Voor hen waren we gewoon een bandje. Ze kenden onze naam niet eens! Gek genoeg heeft 'That's not my name', de song die we daarover geschreven hebben, onze doorbraak geforceerd. Er zit veel adrenaline in die song. Dat moet, omdat we maar met z'n tweeën zijn. Ik mep op mijn drumvellen, en Katie schreeuwt het uit. Daar zit een boodschap in, in die energie."

"It's such a rare experience to think, 'Oh my God, these film stars are dancing at our shows!'," zei Katie een paar maanden geleden in The Guardian. Went dat ondertussen, een hype zijn?
Jules De Martino: (fel) Wij hebben ons nooit de hype van 2008 gevoeld, dus daar hoeven we ons al geen zorgen over te maken! De cd heet ook niet voor niets We started nothing. Wat mij betreft ben je pas goed bezig als je plaat langer meegaat dan vijf jaar. Wij zijn de Beatles niet. Onze muziek is op een heel organische manier gegroeid uit de feestjes die we organiseerden in de Islington Mill in Salford, een oude katoenweverij waar we samenhokten met een veertigtal kunstenaars - van fotografen tot kledingontwerpers. Er was een hoge wisselwerking tussen de artiesten, en de muziek werd ter plekke bedacht. Ondertussen zijn we drie keer de wereld rondgegaan. Ik kan de dagen dat we thuis zijn geweest op één hand tellen. Dus ja, het is wel een beetje uitputtend en soms kijken we met heimwee terug naar die creatieve tijd in de Mill. Maar we blijven ook heel dankbaar voor we wat nu meemaken. Kun je geloven dat we in 2007 onze huur nog niet eens konden betalen?

Waarom hebben jullie eigenlijk opnieuw bij een major getekend? Waren jullie niet bang om opnieuw te worden gedumpt?
De Martino: Tuurlijk. Bizar genoeg stonden de platenfirma's een jaar nadat we op straat waren gezet door Mercury aan te schuiven om ons te tekenen. Onze feestjes gingen steeds vlotter over de tongen in hippe kringen, en op een dag kregen we vanuit L.A. een mailtje van Rick Rubin, waarin hij onze manier van werken prees. We dachten dat een van onze dronken vrienden een grapje uithaalde, maar het bleek de man echt te zijn. Rubins loftuitingen waren doorslaggevend om in zee te gaan met Mike Pickering van Columbia, ooit nog dj in The Hacienda (de legendarische nachtclub ten tijde van de Madchester-rage waar de Happy Mondays grote sier maakten, tz) en een fervent bezoeker van onze houseparties. Pickering blééf maar aandringen om te tekenen. We hebben wel een advocaat onder de arm genomen bij het opstellen van het contract - we wilden onze artistieke vrijheid deze keer wél behouden.

In jullie bio worden jullie omschreven als de Sonny & Cher van de Noughties. Ik kan niet geloven dat je dat flatterend vindt.
De Martino: Dat is bullshit. Ik hoop dat ik niet hetzelfde lot ken als Sonny! (lacht) Dus dat mag wel geschrapt worden.

Heel wat bloggers denken dat jullie het niet lang zullen uitzingen. Zijn jullie niet bang om als novelty-act volgend jaar al uitgerangeerd te zijn?
De Martino: Neen. En als dat zo is zullen we ons wel aanpassen - we zijn ten slotte artiesten, we vinden altijd wel een uitweg. Ik vind het beangstigend wanneer mensen ons the next big thing noemen. We doen in wezen niets anders dan wat altijd al gedaan hebben. Tegen februari trekken we naar Berlijn. Daar gaan we de cultuur opsnuiven, en een paar maanden feesten. We willen terug dat gevoel oproepen dat aan de basis lag van We started nothing.

Prima, maar eerst komen jullie nog...
De Martino: ...naar... ehm, jouw land!

Dat is België Jules, B-E-L-G-I-Ë!

:: The Ting Tings
wanneer: 10 november 2008 om 20.00 uur, UITVERKOCHT!
waar: Botanique, Koningsstraat 236, Sint-Joost-ten-Node, 02-218.37.32, info@botanique.be