The Van Jets op ABBota: 'Wij zijn suckers for melodies'

Voor de vierde keer al slaan de Ancienne Belgique en Botanique, de twee vlaggenschepen onder de Vlaamse en Franstalige muziekclubs, de handen in elkaar. Hotshots als Team William en Absynthe Minded delen beide podia met debutanten als The Bear that Wasn't en Lyenn. The Van Jets stellen hun langverwachte album voor.

Cat fit fury! heet de pegel die ons loeihard om de oren slaat, maar die zoals het de West-Vlamingen betaamt ook charmeert door onderhuidse schoonheid. Drie jaar na hun debuut Electric soldiers monstert het viertal aan tafel bij de platenfirma de hoes van zijn versgeperste cd rond een paar fruitsapjes en zachte kokoscakejes.

Tot zover het part rock-'n-roll van onze nationale rockhelden. Het tweede album is een grote stap vooruit voor The Van Jets. De sound is compacter, en zanger Johannes Verschaeve is gegroeid als songschrijver. Zijn teksten zijn introspectiever, maar kunnen tegelijk een breder publiek aanspreken.

De groezelige gitaarsound is nog steeds omlijnd met een glammy eyeliner, maar aan de melodieën is hard geschaafd. 'Damage' is sexy als N.E.R.D, maar vooral 'Onawa' laat meer pop horen, met een likje jaren 1980. "We wilden de vettige sound van ons debuut behouden, maar toch iets internationaler klinken. Dat is gelukt, denk ik. Ook qua songs. Er zit wat tijd tussen de cd's, maar je voelt dat we als band gerijpt zijn," zegt Johannes Verschaeve.

Jullie debuut volgde drie jaar na het goud op Humo's Rock Rally, ondertussen zijn we weer drie jaar verder. Zijn jullie trage groeiers?
Johannes Verschaeve: Na Electric soldiers hebben we uitvoerig getoerd, en zijn we te weinig bezig geweest met de pees erop te leggen. We hebben nogal veel gefeest, eigenlijk. Het was ook onze eerste reis door muzikaal Vlaanderen, dus hebben we het er goed van genomen. En we hebben geen manager die ons pusht om nieuwe songs te schrijven.

Michaël Verschaeve (drum): We zijn eerst een halfjaar op zoek geweest naar onszelf. Dat is een beetje het cliché van de tweede plaat, maar het is wel waar.

Johannes: Vlak na de tournee met Electric soldiers begon ik te experimenteren, als een soort reactie tegen de oude songs. Ik wilde echt donkere shit maken. Maar dat bleek uiteindelijk niet ons ding te zijn, en dan zijn we teruggekeerd naar onze sterkte, melodieën en goede songs. Ik had ook een deadline nodig. Van zodra we wisten wanneer we de studio zouden intrekken, kwam alles vanzelf. Ik moet de eindmeet zien.

De vorige keer zijn jullie gaan kamperen in Antwerpen, deze keer trokken jullie naar Londen. Wat doen de Britten beter dan wij?
Johannes: We zochten een buitenlandse producer met een frisse kijk. Dat werd Jon Gray. Hij vond ons "powerful, but beautiful."

Frederik Tampere (bas): We zijn ook naar ginder gegaan omdat de pond laag stond. Met een beperkt budget konden we een high range studio boeken, waar Arctic Monkeys en Pete Doherty albums hebben ingeblikt.

Johannes: Het meest typerende aan Londen vond ik de overdaad aan prikkels. Ik liep daar high rond op het tempo van de stad.

Jon Gray heeft al met Editors en The Kooks gewerkt. In welke zin heeft hij jullie geluid een internationaler kantje gegeven?
Johannes: De riffrock van ons debuut vonden we een interessant vocabularium, maar uiteindelijk muzikaal te beperkt. Een nummer als 'Our heads' zouden we vroeger nooit hebben durven maken, omdat we iets meer in hokjes dachten. Toch is het typisch Van Jets, die spanning, dat beetje drama, de superklank en tegelijk die groezeligheid.

Frederik: We zouden graag een donkere band zijn die niet melodieus is, maar eigenlijk zijn we suckers for melodies.

Johannes: Als je een heel nummer trasht zonder maar een beetje het evenwicht van de schoonheid erin te houden, dan ben je een one trick pony. Dat is te makkelijk. Onze muziek is als een woelige zee, waar er af en toe een eiland is waarop je kunt rusten.

Wat willen jullie meegeven met een titel als Cat fit fury!?
Johannes: Het zijn een paar onzinnige woorden op een rijtje, maar ze dekken wel de lading qua gevoel. Het doet me denken aan Trout mask replica en dat soort dingen. Ik wilde iets heel specifieks, een soort spreuk als titel. TC Matic was daar ook goed in, net als Gainsbourg, om met vreemde woorden een unieke betekenis te suggereren.

Ben je in je songs niet directer, persoonlijker geworden, Johannes?
Wolf Vanwymeersch (gitaar, enthousiast): Absoluut! En dat vind ik de max. Op de eerste plaat was hij meer de glamboy die funky wilde doen. Nu is hij minder oppervlakkig, denk ik. Ik geloof hem.
Johannes: Als muzikant kun je blijven met verhalen en typetjes zwaaien, maar wat er voor mij overleeft is muziek die je raakt. Het geeft meer voldoening als je autobiografisch schrijft, én tegelijk een boodschap kunt meegeven aan je publiek.

Mag ik uit 'Comes the crying' verstaan dat je vader bent geworden?
Johannes: Ja, van Robert, in augustus. Een intensieve periode, maar wel een ongelooflijke verrijking. Het is zo'n primaire gebeurtenis. Laat het leven maar openscheuren. En Mick Jagger heeft ook kinderen, hé, dus het valt wel te rijmen met rock-'n-roll. (lacht) (TZ)

•• The Van Jets, 27.2.2010, 20.00 uur, Botanique

:: ABBota
* 26 februari 2010 om 19.00 uur in de Ancienne Belgique, Anspachlaan 110, Brussel - 02-548.24.24 - UITVERKOCHT
* 27 februari 2010 om 20.00 uur in de Botanique, Koningsstraat 236, Sint-Joost-ten-Node - 02-218.37.32 - 15/18 euro (combi: 18/21 euro)