De totaalpoëzie van Abke Haring

De stukken van Abke Haring zijn misschien het best te omschrijven als totaalpoëzie. In Hout proberen vier gespannen mensen een intens onbehagen van zich af te schudden, en in een soms manipulatieve, soms vertrouwelijke omgang met elkaar, de kracht te vinden om te overleven.

Abke Haring (1978) is Nederlandse, maar woont al dertien jaar in Antwerpen, waar ze de kleinkunstopleiding van Studio Herman Teirlinck volgde. Ze acteerde al bij Luk Perceval, Josse De Pauw, Lotte van den Berg en Guy Cassiers, maar is ook als 'maker' aan het Toneelhuis verbonden. Hout is haar nieuwste productie, na onder meer Hoop (2006) en Linoleum/speed (2009). Ze schreef en regisseerde het, en speelt er ook in mee, samen met Louis van der Waal, Ward Weemhoff en Jimi Zoet.

Een eenduidige samenvatting van Hout is niet mogelijk, ben je het daarmee eens?
Abke Haring: Toen ik net van school kwam, vroegen mensen mij al: je brengt geen verhaal, maar wat dan wel? In het begin kon ik nog zeggen 'een toestand'. Inkijk in een hoofd dat doormidden is gekliefd. Nu wil ik meer een gevoel overbrengen. Ik begin meestal met veel tekst, maar die wordt daarna uitgepuurd. Ik hou erg van woorden, maar het moeten wel de juiste zijn, met de juiste associaties. Het aantal woorden in mijn werk wordt steeds kleiner, terwijl het beeld steeds meer
overheerst.

Zo'n gedoseerde aanpak levert wellicht uiteenlopende reacties op.
Haring: Als je midden in het creatieproces zit, dan heb je er geen erg in, maar bij de eerste vertoning merk je al dat elke toeschouwer inderdaad een ander verhaal heeft. Vroeger zou ik dan in paniek geschoten zijn, maar nu doe ik rustig verder. Bij mij is geen woord of beweging vrijblijvend, maar in de hoofden van de mensen kan ik natuurlijk niet de regie hebben. Toch probeer ik wel steeds meer om het publiek te bereiken.

Het woord 'hout', valt heel even in het stuk, maar als je naar het harde, troosteloze decor kijkt, maak je die associatie met hout niet meteen.
Haring: Hout is een natuurlijk materiaal met een enorme kracht. Je kunt er de slijtage op aflezen, maar het overleeft. Het blijft drijven, ook op vuil water. Ik vind hout ook een heel goed materiaal om manipulatie op te tonen. Zelfs rot hout kun je nog stoken. En Hout gaat heel erg over manipulatie. In het decor zit inderdaad bijna geen enkel stukje hout. Het hout zijn meer de mensen. Het gaat om hun overlevingstocht.

"Ik geloof in de tocht die ik maak, en ik zie bij aankomst wel wie ik was", lijkt één van jouw sleutelzinnen.
Haring: Louis spreekt hem uit terwijl hij in een plastic zak zit en bijna zonder adem komt te zitten. Toen we dat aan het repeteren waren, kwam net dat filmpje in de media over het extreme pestgedrag in dat bedrijf, dat er bijna hetzelfde uitziet. Daarom vind ik het jammer dat sommige toeschouwers vinden dat wij te ver gaan. Wat ik laat zien is een onbehagen dat ik overal zie. We leven in een harde wereld, maar we gaan gewoon door. We zoeken naar de lichte momenten in het leven, maar als de zwarte momenten overheersen, gaan we de andere ook kleineren. Als mensen meer in balans zouden zijn, dan zouden ze ook veel rustiger zijn naar anderen toe. Zo blijven we met zijn allen drijven.

wanneer: 21>22/01/2011 om 20.30
tickets: €12/16