Enfant Terrible: Brandon Lagaert

De Brusselse danser Brandon Lagaert werd onlangs bekroond voor zijn prille carrière met een Bill-award in de categorie zien. Nog maar 23 is hij en volop aan het repeteren voor zijn tweede voorstelling bij het Brusselse dansgezelschap Peeping Tom. In het najaar kan je gaan kijken in de KVS naar Moeder, het tweede deel van de trilogie Vader-Moeder-Kinderen. Hij richtte zijn eigen gezelschap op: Kaiho.

Hij speelt al toneel vanaf zijn elf jaar, waar hij echt kennis maakte met theater. In het middelbaar hield hij het na drie jaar biotechnische wetenschappen voor bekeken en koos hij resoluut voor de richting theater en dans. “Door de voorstelling Babel van Sidi Larbi Cherkaoui te zien heb ik een switch gemaakt en is mijn interesse in dans alleen maar groter geworden. Het was de eerste keer dat ik zag dat je hedendaagse dans en hip hop kan combineren. Voor mij was het heel vernieuwend, ik was erdoor omvergeblazen.”

Drie jaar geleden deed hij voor de eerste en enige keer auditie en nog wel bij het gerenommeerde Brusselse danstheatergezelschap Peeping Tom. “In mijn familie is niemand echt met cultuur bezig en dus stonden ze op hun achterste poten toen ik na mijn geslaagde auditie stopte met conservatorium om mij full time met dans bezig te houden.” Bij Peeping Tom balanceren ze op de grens van theater en dans. “Dansers laten acteren en acteurs laten dansen, dat vind ik heel interessant. We hebben allemaal maar één leven, maar door theater en dans kan je verschillende personen zijn. Ik kruip graag helemaal in mijn personage. Zoals een gevechtscène op de planken: ik kan daar zoveel agressie en woede in kwijt dat ik voor de rest van de maand heel chill ben.”

De jonge creatieve duizendpoot geeft naast zijn werk bij Peeping Tom ook workshops. Hij richt momenteel bovendien zijn eigen gezelschap, Kaiho, op. “We werken dan voor een korte periode super intensief samen met enkele (internationale) creatievelingen en daarna gaat iedereen weer zijn eigen weg. De cross-over van verschillende kunstdomeinen vind ik boeiend. Ik ben bijvoorbeeld ook met film bezig. Je communiceert met elk medium maar er is altijd wel iets dat je niet gezegd krijgt. En dan kan je met een ander medium dat gat opvullen.”

“Ik denk dat er heel wat mensen zijn die een job doen om geld te verdienen en ergens wel een soort van leegte voelen en niet weten waarom. Voor mij is het bijvoorbeeld heel fijn om gevoelens los te weken bij mensen door wat ik doe. In Vader gaat het over dementie, niet echt het meest gemakkelijke thema. Het was een zeer zwaar stuk voor mijn vader maar ik ervoer voor het eerst dat ik dingen bespreekbaar kan maken. Communicatie opwekken, daar doe ik het wel voor denk ik. Er zijn heel veel thema’s die weggemoffeld worden, maar door wat ik doe op het podium, hoop ik dat ik gesprekken kan uitlokken aan de keukentafel.”

Brandon woont nu al ongeveer drie jaar in Brussel. En noemt zichzelf echt wel een stadsmens. Dat net die stad, in al zijn veelheid en onrust, een grote bron van inspiratie vormt, is geen verrassing. “Alleen nog maar de metro opstappen, is alsof je naar een film kijkt. Ik haal mijn inspiratie dan ook uit de dagelijkse handelingen.”

Lagaert won een Bill-award in de categorie doen en een bon ter waarde van 800 euro voor een sessie creative consultancy. Maar wat betekent zo’n prijs voor een jonge danser? “Als je blijft werken zonder bevestiging, dan stopt het denk ik wel ergens. Daarom is zo’n prijs wel fijn om te mogen ontvangen, het is een erkenning dat je goed bezig bent. Mijn familie vindt het ook fijn om echt eens iets in hun handen te kunnen houden. Dans is iets heel erg vluchtigs, na een uur is het voorbij en blijft het enkel een herinnering. Het is niet tastbaar zoals film en zelfs theater met teksten op papier dat wel is. Met deze award aan de muur kan ik zeggen: “Kijk mama en papa, ik zit niet hele dagen op mijn luie reet in Brussel.”