Elk jaar studeert een nieuwe lichting bachelor- en masterstudenten Regie en Spel af aan het RITCS. De acteurs en regisseurs in spe moeten dan wel eerst een eindproject presenteren aan het grote publiek. Zo staan er de komende weken meer dan tien op het programma, op verschillende locaties. Een voorproefje van vier daarvan en hun makers.
© Saskia Vaderstichele
| Edouardo Ripani
Edoardo Ripani (San Benedetto del Tronto, Italië, 35 jaar) speelde in zijn thuisland al bij verschillende gezelschappen voor hij zich in Brussel kwam vervolmaken. Behalve in de hogeschool vertoefde hij de afgelopen jaren ook in het Istituto Italiano di Cultura in de Livornostraat, dat niet alleen de locatie maar ook het onderwerp werd van zijn afstudeerproject. “Ik werk daar sinds 2012 als leraar Italiaanse woordkunst en theater. Vorig jaar kwam het nieuws dat het gebouw misschien verkocht zou worden en het instituut naar een andere plek zou verhuizen. Ondertussen lijkt die verkoop van de baan, maar het gerucht leidde tot een debat over het lot van het gebouw, dat belangrijk is voor de Italiaanse gemeenschap in Brussel. Ik ben research gaan doen over het gebouw, dat door de Italiaanse overheid werd aangekocht in de jaren 1930. Het heeft in de loop der jaren de functie geaccumuleerd van school, consulaat en cultureel instituut, maar wat ook interessant is, is dat het in de jaren 1930 nog werd heringericht en verbouwd, waardoor het nog een van de enige voorbeelden van fascistische architectuur in België is. Met name de theater- en cinemazaal waarin we spelen, dateert van 1935, en confronteert ons dus met het fascisme dat vandaag opnieuw een issue is in Italië. De geschiedenis van het gebouw is een metafoor voor de Italiaanse geschiedenis. Met actrice Frederika Del Nero en elf studenten van het Instituut – Italiaanse expats maar ook mensen met andere nationaliteiten die geen theaterprofessionals zijn – gaan we in ons meertalige stuk het gebouw vieren alsof het zijn laatste dag beleeft.”
> La Casa degli Italiani. 13 > 15/6, 20.00, Istituto Italiano di Cultura
© Saskia Vaderstichele
| Yves Vermeulen
Yves Vermeulen (Blankenberge, 35 jaar) had al ervaring in het theater, het straattheater en bij het Gentse CirQ/Bataclan alvorens hij de Vlaanders inruilde voor een huis in Schaarbeek, zodat hij aan het RITCS kon gaan studeren en werk van eigen makelij naar buiten brengen. “Het was een intensieve opleiding, maar ze was ideaal om verder te gaan met de combinatie maken, regisseren en spelen, want ik wil graag de performance-richting uit.” Vermeulens afstudeerproject, de solo I’ll be back 2: the judgement day, is daar een voorbeeld van. Of gaat het om een duet? Vermeulen: “Ik werk voor dit stuk nauw samen met Jasper Cosemans, die me vorig jaar vroeg of ik het niet zag zitten iets te doen met een industriële robotarm. Sindsdien zoeken we uit hoe zo’n machine werkt en wat we ermee kunnen doen. Zo’n technische voorstelling is een hele uitdaging, maar sluit nauw aan bij mijn eigen onderzoek in het fysieke objectentheater.” Een robotarm is wel nog iets anders dan het recuperatiemateriaal waarmee hij in het verleden trashpunk maakte. “De robot wordt helemaal geprogrammeerd, dus voor mij is dat inderdaad hightech genoeg. We experimenteren met video en licht en zoeken daarmee naar een jaren 1990-sfeer. Het werk is ook autobiografisch te noemen, omdat ik geboren ben met een fysieke beperking, namelijk zonder armen. In I’ll be back 2 stel ik me de vraag in hoeverre technologie mij helpt of juist boycot in het verwezenlijken van mijn droom. Het is een spel van afstand en nabijheid, haat en liefde, samenkomen en terug zijn eigen weg gaan.”
> I’ll be back 2: the judgement day. 12 > 15/6, 20.30, Erasmushogeschool, campus Kaai
© Saskia Vaderstichele
Jeff Aendenboom (Antwerpen, 23 jaar), Thijs Lambert (Brugge, 27 jaar), Felix Meyer (Antwerpen, 24 jaar) en Hanne Timmermans (Kempen, 23 jaar) zitten al vier jaar samen in de klas aan de opleiding Spel van het RITCS. Nu treden ze met z’n vieren aan in een stuk geschreven en geregisseerd door Stef Lernous. Zijn gezelschap Abattoir Fermé maakte eerder al enkele professionele producties met studenten, die zo hun eerste stappen in het ‘echte’ theaterveld kunnen zetten. “Vorig jaar heeft Stef onze bachelorproef ook begeleid, maar dat was met een grote groep,” zegt Jeff Aendenboom. “Het is fijn om nu eens met een kleine groep heel geconcentreerd te werken aan een echt spelersstuk dat hij geschreven heeft met ons in gedachten.” Felix Meyer: “Stef kan zich ergens aan zetten en de dag erna met twee volledige scènes afkomen die meteen goed zitten. Er gaan dus veel credits naar hem, maar hij laat ons mee zoeken, vraagt ons op korte termijn veel toe te voegen, en kiest dan wat hij daarvan gebruikt. Ons uitgangspunt is de tekst en vandaaruit zal de vorm ontstaan. In combinatie met de ongewone context zal het resultaat automatisch heel theatraal zijn.” Over die context, noch over de inhoud, willen de vier al veel kwijt. We weten dat wel Medusa een mythologische figuur is met slangen als haren en een blik die versteent. Hanne Timmermans: “Interessant is dat er over Medusa eigenlijk geen teksten zijn overgeleverd. Stef heeft er dus zijn eigen ding van gemaakt. Het gaat ook over andere goden en mythologische figuren, maar tegelijk is het een stuk over het heden.”
> Medusa. 15 & 16/6, 20.30, Nona & 22/6, 20.00, KVS BOL
© Saskia Vaderstichele
| Salome Mooij
Na haar studies filosofie in Gent zakte de Nederlandse Salomé Mooij (Den Haag, Nederland, 27 jaar) nog verder af naar Brussel voor de regie-opleiding aan het RITCS. Daar wachtte ze niet op haar afstuderen om al volop beeldend en fysiek theater te maken met haar collectief Dividu, waar ook een schrijver, dramaturg, goochelaar en vormgeefster deel van uitmaken. “We zijn altijd op zoek naar een ruimte waarin we samen met het publiek in een absurde verbeelding kunnen duiken. Ditmaal zetten we ons atelier op scène, een schetsmatige tussenwereld waarin we iets mythisch proberen te doen.” Dat theater is beeldend en ontstaat vanuit de kwaliteiten van het materiaal waarmee wordt geknutseld. Ook al zijn de aangesneden thema’s niet de minste. Zo gaat het in het eindwerk De opkomst van de aarde over onze planeet. “We vertrokken van het eerste moment waarop de Aarde van buitenaf te zien was. Dat was in 1968 tijdens de missie van Apollo 8. Het werd een kantelpunt in de geschiedenis, omdat dat globale beeld van onze Aarde iets veranderde aan de manier waarop wij aankeken tegen de omgeving die we allemaal deelden: landsgrenzen waren plots afwezig en we leken allemaal de bestuurders van een groot ruimteschip. Dat heet het overview-effect. We willen het publiek die ervaring bezorgen. Niet met 3D-brillen en technologie, maar met onze verbeelding. We hebben astronauten gebeld, filosofen gesproken en proberen in de voorstelling zelfs te vliegen.” Een ecologische clownsact, noemt Mooij het, waarbij haar voltallige collectief, inclusief de technicus, betrokken wordt, en ook de Aarde meespeelt.
> De opkomst van de aarde. 10 > 13/6, Bronks
Lees meer over: Podium , RITCS , The Graduates
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.