Josse De Pauw & Friends op Theater aan Zee

Een van de laatste keren dat hij er was, op een winterse draaidag voor de film Crazy love in 1987, dumpte Josse De Pauw nog een lijk in de Noordzee. Deze zomer keert hij terug naar de kust om zijn broekspijpen op te stropen als gastcurator van Theater aan Zee (TAZ) in Oostende.

Of hij direct ja zei toen ze hem vroegen? "Nee," zegt Josse De Pauw, "ik heb direct 'nee' gezegd, eigenlijk. Omdat ik dacht dat het te veel werk zou zijn. Maar goed, Jan Goossens (van de KVS, MB) loopt daar rond, Arno is daar, en de ploeg van TAZ is na vijftien jaar wel zo gerodeerd dat hij je veel werk uit handen neemt."

U bent misschien niet zo'n kustganger?
Josse De Pauw: "Als metafoor is de zee zeer bruikbaar, maar met de kust zelf heb ik inderdaad weinig. Ik heb Oostende leren kennen door Arno, en door Dominique Deruddere die er op een gegeven moment een appartement had. Maar wij van huis uit waren niet zo'n zee-familie. Toen ik een kind was, ging het eerder richting Frankrijk of de bergen. Het vele volk schrikt me nu nog af. Het is toch een tredmolen, of een routine, waar ik liever niet in stap."

Wat betekent vakantie dan voor u?
De Pauw: "Ik zit dikwijls in een huisje in het noorden van de Bourgogne. Als ik daar wat kan schrijven of teksten instuderen, dan is dat voor mij de perfecte vakantie. Ik ben op dat vlak ook wat verkloot door Radeis (het theatergezelschap waarvan De Pauw begin jaren 1980 deel uitmaakte, MB). Daarmee hebben we in korte tijd veel van de wereld gezien. Er zijn nog wel een paar dingen waar ik eens naartoe zou moeten, maar dat zien we dan wel."

TAZ cultiveert sinds een aantal jaar de band tussen Brussel en Oostende.
De Pauw: "Oostende is de enige plek aan de kust die ook zonder zee een stad zou zijn. Er worden ook nogal wat talen door elkaar gesproken, dus ze zijn daar niet bang voor Brussel, zoals de rest van Vlaanderen soms. Vroeger was Oostende zelfs een beetje Engeland. Arno was altijd vroeg op de hoogte van zaken die ginder gebeurden en nog niet tot de rest van België waren doorgedrongen. Ook de laatste jaren beweegt er in Oostende weer veel in de kunsten."

Danny Willems heeft voor het festival in Brasserie du Parc zelfs een Oostendse remake gemaakt van de bekende foto uit 1987, met Hintjens, Decorte, Didden, Deruddere en u in café Le Coq.
De Pauw: "Dat was de duidelijkste manier om de link Brussel-Oostende zichtbaar te maken. Arno komt, Jan speelt - Tanzung en Bakchai -, Marc komt schrijven, grommen en doet hier en daar een actie. Dominique wordt overgevlogen en zal hier de hele tijd zijn, vooral om zijn films in te leiden."

"Die foto is destijds toevallig ontstaan. Het Franse meisje Margarita wilde een foto van Arno maken. Die vond dat oké als zijn vrienden er ook op stonden. In L'Archiduc was het te donker, dus verhuisden we al wat vroeger dan gewoonlijk naar Le Coq. En voilà - het werd de enige foto die ik aan de muur heb hangen. Omdat het intense jaren waren met een bende die toch nog altijd on speaking terms is. De nieuwe foto verhult niet dat de tijd er heeft ingehakt, maar iedereen die erop staat, maakt nog zijn werk en heeft zijn publiek. Ik hoef me er dus niet voor te schamen dat mijn programma voor TAZ naar nepotisme neigt. Ik ben eerder centrale gast dan curator. Een curator moet een zeer goed zicht hebben op het hele kunstenveld, en daarvoor ben ik te veel met mijn eigen zaken bezig."

U speelt zelf in drie producties, en u lanceert ook twee nieuwe literatuurprogramma's.
De Pauw: "Omdat het Kursaal de hele zomer vol zit met de Abba-musical Mamma mia!, hebben we eerder voor compacte stukken gekozen zoals Ruhe (monologen van SS'ers op Schubert, MB) en Die Siel van die Mier (monoloog van David Van Reybrouck, MB). De openingsvoorstelling Een nieuw Requiem is ook redelijk eenvoudig, maar wringt toch voldoende: de tekst over het Laatste Oordeel en eeuwige rust was natuurlijk spek naar de bek van Jeroen Brouwers. Daarbij spelen de blazers van I Solisti del Vento de hertaling van Mozarts muziek door Christian Köhler samen met sopraan Iris Luypaers. De bijbehorende tekeningen van Roger Raveel hangen ook op de tentoonstelling Roger Raveel ontmoet Constant Permeke, die ik op 9 juli mag openen in het Permekemuseum Jabbeke."

"Schrijvers in concert is een idee van de componiste en muzikante Corrie van Binsbergen. Toen ik bij haar fragmenten uit Werk ben gaan voorlezen die zij op muziek had gezet, swingde dat echt serieus. Ze had dat ook al gedaan met Kees van Kooten en Remco Campert, en nu doen we het 's avonds in Oostende met onder meer Toon Tellegen en Paul Bogaert. In de literaire tent waar ook Auteurs in O. en Uitgelezen aan zee plaatshebben."

Waar gaat u zelf naar kijken?
De Pauw:"Ik heb altijd de Marcel Pagnol-trilogie van Compagnie Marius willen zien, en die staat in Oostende natuurlijk perfect op haar plaats, met uitzicht op de dokken. Sofie Decleir is een heel goede actrice die ik graag mag, en die blijkbaar nog nooit zo goed bezig is geweest als in Opus XX. Ook naar Jules Deelder kijk ik uit. Ik ben een grote fan, en nu kan ik hem eindelijk uitnodigen met zijn New Cool Collective - altijd ambiance, al weet je op voorhand niet wat voor ambiance."

"Voorts heb ik het mailverkeer mogen inkijken dat de gasten van Olympique Dramatique nodig hebben gehad om de reprise van Het litteken lip in hun agenda te kunnen passen. Dat was op zich een sketch, dus ik voel me zeer vereerd. Liv Laveyne gaat me een lijstje maken van het jonge werk dat ik moet zien, en Les Ateliers Claus presenteert met Bxl minuit onbekende dingen van onbekend volk in Club Terminus."