‘Mensen lachen met dingen waar ze bang van zijn’

Wat krijg je als je drie begenadigde Belgische brulboeien bij elkaar zet? Binnenkort een avondvullend metalprogramma in de AB, maar eerst een boeiende match verbaal armworstelen in Agenda.

Alex Agnew, bekend van zijn grote mond en vijf volle Sportpaleizen, is niet verwonderlijk de roerganger van het gezelschap. In zijn vrije tijd baat de Antwerpenaar al geruime tijd het niet al te fijnbesnaarde metalcombo Diablo Blvd uit. Wim Reygaert is de droogkomische frontman van het Gentse powertrio Drums Are For Parades, momenteel op de baan met hun Fuzzy Fist Tour en artist in residence in de AB. Zanger-gitarist Brent Vanneste won in 2010 de Rock Rally met het noisekwartet Steak Number Eight en is het groentje van de bende. Maar hij bewees onlangs op de cd All is chaos misschien wel de zwaarste ambities te mogen tillen.

Ze zijn er blijkbaar nog niet uit over wie moet openen en wie mag headlinen. "Zullen we erom dobbelen?" stelt Reygaert voor. "Liever een boksmatch," overtroeft Vanneste. "Ook goed," zegt Agnew, "dan zijn wij zéker headliner." "Maar roadies tellen ook mee, hé," probeert Vanneste nog, "straks gaan we naar buiten!" Agnew: "Zet ze maar allemaal op een rij." En zo liggen de machtsverhoudingen meteen vast.

Ooit moet er een moment geweest zijn dat jullie voor het eerst met metal geconfronteerd werden. Ik herinner me van mijn middelbare schooltijd in de jaren 1980 dat er toen in elke klas wel één heavy-metalfan zat. Is dat nog steeds zo?
Alex Agnew: Wij hadden er destijds twee: onze Beavis en onze Butt-head.

Brent Vanneste: Het is nog niet veranderd, al zijn er nu wel meer subgenres. In onze school zat er zo bijvoorbeeld een cybergoth. Die droeg altijd een gasmasker rond zijn nek. Op een dag gingen we naar het fort van Breendonk, waar tijdens de Tweede Wereldoorlog joden opgesloten zaten. Ik vroeg hem toen nog: "Is dat niet wat ongepast?" Waarop hij verontwaardigd: "Ken je dat dan niet, cybergoth?" (Proesten het uit)

Agnew: Bij ons zat er een liefhebber van electronic body music in de klas. Toen we een keer naar een synagoge gingen, moesten we zelf een hoofddeksel voorzien. Die gast kwam af met een Duitse helm, wat vijf minuten heel grappig was. Ik had gewoon een petje bij, hoor. Ik was een hele lieve jongen. (Lacht)

Even weer bij de les, jongens: hoe kwamen jullie zelf in aanraking met het zwaardere genre?
Agnew: Ik werd vooral aangetrokken door de platenhoezen. Die zagen er veel cooler uit. Ik herinner me het moment nog waarop ik een hoes van Danzig openklapte en dat duivelsskelet zag. Man, ik was meteen benieuwd naar hoe die gasten klonken, en ook dat bleek heel hard mee te vallen.

Wim Reygaert: Mij sprak vooral de agressie aan die erin zat. 'Shit, ik voetbal niet graag,' dacht ik, 'maar dit is veel beter.'

Vanneste: Ik was 12 jaar toen mijn moeder zware doom metal oplegde. Ze wilde me daarmee choqueren, denk ik. Maar dat sloeg niet echt aan.

Agnew: (Geïmponeerd) Mijn vader was een Tom Jones en Engelbert Humperdinck-fan. Of ho ho ho ho (heft de intro van 'Kung fu fighting' aan).

Stop! Black Sabbath staat binnenkort in de originele bezetting opnieuw op Graspop. Goed of slecht nieuws?
Agnew: Ik ga zeker kijken, en ook de nieuwe plaat schaf ik aan. De vorige incarnatie van Sabbath met (wijlen Rainbow-zanger) Dio vond ik geweldig. Ik ben zelf meer beïnvloed door Dio omdat die de neiging had om van de riff weg te zingen. Ozzy zong steeds met de riff mee. Maar als de reünie muzikaal van hetzelfde niveau is en ze kunnen Ozzy wat autotunen, dan kan het moeilijk mislopen. Black Sabbath blijft de ultieme doom-band.

Vanneste: Ik ben benieuwd. Mij zijn ze op mijn vijftiende komen zeggen dat ik eens moest luisteren naar hun eerste platen. Fuck man, dat was zot.

Hoe hebben jullie je eigen hardrockstem ontdekt, en wat doen jullie om ze te trainen?
Vanneste: Ik zat op de wc toen ik doorkreeg hoe ik moest roepen en brullen. Het is meer bepaald het geluid dat je voortbrengt als je drukt, maar dan ietsje hoger. (Hilariteit) Ik heb er meteen mijn gitaar bij gepakt. Maar tijdens een optreden ben ik nog nooit hees geweest, dus specifieke stemtraining doe ik niet.

Agnew: Ik wel. Zanglessen, logopedie, opwarmen voor ik het podium op moet. Ik doe het allemaal. Het was ook nodig na al die belastende tournees. Ook al klinken die lip roll-oefeningen behoorlijk achterlijk… brrrrrwwww.

Vanneste: Belachelijk, ja. Daarom doe ik het niet.

Agnew: Wacht tot je last krijgt van je stem, dan zal je wel anders piepen.

Reygaert: Hij is nog jong.

Agnew: Tja, hij heeft nog zo'n jonge stem waar alles vanzelf uit komt. Waar is de tijd?

Franky De Smet-Van Damme van Channel Zero vergeleek metaloptredens in Agenda met topsport. Hij ging elke week meermaals joggen om fit op het podium te staan. Iemand?
Reygaert: Hij zei dat metal een sport was?

Agnew: En wij zijn dit allemaal beginnen doen omdat we niet goed waren in sport! (Iedereen lacht) Maar ik moet eerlijk zijn: ik heb thuis een crosstrainer staan. Het hangt er uiteindelijk maar van af hoe zot je op het podium wilt doen.

Vanneste: Ik heb op het einde van de set wel vaak hoofdpijn. Daarom ben ik vorige week voor het eerst gaan joggen.

Reygaert: Alle respect hoor, maar ik heb niet veel last van dat uurtje inspanning, en ik weeg 110 kilo. Zodra je op een podium staat, vergeet je alles en voel je geen pijn. Pure adrenaline.

Onder ons gezegd en gezwegen, lijkt metal soms niet wat op comedy?
Reygaert: Allemaal de schuld van die fucking film dat je die vraagt stelt.

Agnew: Ja, Spinal Tap heeft het geruïneerd voor metal.

Reygaert: Ach, mensen lachen met dingen waarvan ze bang zijn.

Agnew: En met dingen die ze niet snappen! Als je met metal wilt lachen heb je ook oneindig veel stokken om mee te slaan. Manowar? Wij lachen daar ook mee. Maar ze doen het toch maar. Iron Maiden: hetzelfde. Het is allemaal heel theatraal. Maar is dat larger than life-gevoel niet net wat ons aanspreekt?

Reygaert: Sommige artiesten zijn misschien gek, en staan vol slecht gezette Eddies (slang voor metaltatoeages). Maar als je je fans zo kunt vervoeren, en een vliegtuig kunt gebruiken om op tournee te gaan, wie lacht er dan? Jij gaat misschien graag naar het voetbal of de koers kijken. Ik lach met coureurs. Ik vind wielrenners echt mongolen.

Agnew: Applaus. Het werd tijd dat ook dat eens gezegd werd.

Reygaert: Trouwens, niet alleen de metal-artiesten, maar ook de metalfans verdienen alle lof, want wij kennen geen successupporters.

Agnew: Eens een metalfan, altijd een metalfan. Dat klopt!

Hebben jullie tatoeages?
(Iedereen knikt, behalve) VANNESTE: Ik ben aan het sparen! Maar ik mag voorlopig nog niet van mijn vader.

Steak Number Eight + Drums Are For Parades + Diablo blvd
wanneer: 18 december 2011 om 17.00 uur
tickets: €16/19
-------------------