Autobiografie: Vaya Con Dios. Memoires

Dani Klein van Vaya Con Dios heeft het verhaal van Danielle Schoovaerts geschreven, en andersom. Het is het onverbloemde betoog van een breekbaar meisje dat, verveeld en getekend door het beklemmende milieu waarin ze opgroeit, haar heil zoekt in seks, drugs, rock-'n-roll, therapie en uiteindelijk ook antidepressiva. Door een jarenlange hunker naar zelfkennis heeft ze het allemaal een plaats kunnen geven.

Neurie of zing een stukje 'Just a friend of mine', 'Puerto Rico' of 'What's a woman' en de kans is groot dat je vrienden, of ze nu uit Oost-Europa, Israël of Brazilië komen, enkele tellen later spontaan meedoen.

Het succes van de muziek van Vaya Con Dios kende geen grenzen. Dat het een Belgische groep is, beseft niemand, maar daar gaat het niet om.

In zekere zin staat de grensoverschrijdende doorbraak van Dani Klein symbool voor het jonge meisje dat wilde uitbreken. Uit de klein(burgerlijk)e, kleurloze Sint-Vincentiusstraat in Evere, waar ze haar moeder na de dood van haar favoriete familielid hoorde zeggen: "C'est une belle morte, haar gezicht is niet opgezwollen, ze is nog niet paars, al is haar huid wel een beetje geel." Dat totale gebrek aan empathie, de manier waarop pijnlijke zaken altijd weggemoffeld werden, liet een verpletterende indruk op Danielle, waarna ze zich ging afzetten van het thuisfront en zich als hippie in de wereld van vrije seks en hallucinogene drugs begaf. Ze deed het, zo schrijft ze, niet eens als een of ander rebels statement, maar eerder uit een behoefte naar echte intimiteit, die haar vaak niet gegund was omdat ze zich als romantische ziel steevast in destructieve relaties stortte, waarin ze tot wanhoop van haar nabije omgeving tot de laatste snik (en klap) bleef geloven.

Wat de schrijfster zeker niet wou, is hypocriet zijn en daarom is het bijwijlen harde, confronterende lectuur (voor zichzelf, voor haar omgeving, voor de lezer) van een desalniettemin bijzonder en avontuurlijk leven, waarin ze veel van de wereld zag, als drugskoerier én als succesvolle zangeres. En waarin ze oog had voor klein en groot, rijk en arm, en met open, ietwat naïeve blik meermaals tegen een muur liep. Dat ze de emotionele hoogte- en dieptepunten uit haar leven op een vrij droge en nuchtere (maar efficiënte) manier vertelt, is waarschijnlijk een gevolg van de therapie die ze jarenlang volgde, en waarin ze met afstand naar zichzelf heeft leren kijken. Haar autobiografie werd er alleen maar rijker en paradoxaal genoeg ook persoonlijker door.