Boek: Belpop, de eerste vijftig jaar

Van ‘Kili watch’, waarmee The Cousins een halve eeuw geleden de Belpop-trein op gang trokken, tot de recente expansiedrift van Milow, Black Box Revelation en Amatorski: Studio Brussel- en Radio 1-medewerker Jan Delvaux schetst de grote lijnen en de kleine verhalen van vijftig jaar Belgische popmuziek.

"België is wellicht het beste land ter wereld om aan muziekbeoefening te doen," steekt Jan Delvaux van wal in dit fraai verzorgde en goed gedocumenteerde naslagwerk, terecht beloond met een harde cover. "Het is een welvarend en overzichtelijk gebied met een warm muzikaal klimaat, een sterk ontwikkelde beleving en een goede tot beter wordende omkadering."

Extra troeven noemt hij het nachtleven, het radiobestel en het snelwegennet. Het land heeft één groot voordeel en één groot nadeel: het is zo klein. We zijn buurjongens onder elkaar. De eerste plaats in de Ultratop en De afrekening was nooit dichterbij, maar een doorbraak in het buitenland blijft bijzonder veraf, ondanks het toenemende muzikale ondernemerschap. Sowieso is het werken geblazen.

Belpop slaagt er vooral goed in dat proces van vallen en opstaan uit de doeken te doen. Het levert frustraties op, maar het belangrijkste is: we blijven bezig. Door ons gebrek aan chauvinisme kunnen we er bovendien makkelijk laconiek over doen, ook al krijgen we vaak het deksel op de neus. Neem nu wijlen Marc Moulin, elektronicapionier met Placebo en Telex. Toen hij het verwijt kreeg dat Top secret, zijn comebackplaat uit 2001, nogal veel op Tourist van St Germain leek, zei hij: "Er zullen altijd mensen zijn die aan Stevie Wonder vragen waarom hij Jamiroquai imiteert."

Ook T.C. Matic en Front 242 - in Vlaanderen, spreek uit: Front Two-Four-Two; in Wallonië en Brussel: Front Deux-Quat'-Deux - waren hun tijd ver vooruit en hebben nooit kunnen incashen op dat pionierschap.

Delvaux verdeelt zijn boek in elf verschillende hoofdstukken en tekent met doorwrochte verhalen, over Belgen in het buitenland, maar ook over wat nu precies die typisch Belgische eigenheid inhoudt, als het ware een stamboom uit, met almaar verder uitwaaierende takken, twijgjes en blaadjes. De lange artikels staan vol anekdotes en weetjes, die elkaar soms wat in de weg zitten. Maar dat is de aard van het beestje, waarschuwt de auteur vooraf. De lijstjes maken samen met de vele onuitgegeven foto's, concertaffiches en platenhoezen alles tot een verteerbaar geheel. Door ook de lezer af en toe te laten verdwalen in een bos van data, typeert hij per slot van rekening ook zijn eigen vakgebied, de Belgische popmuziek: een hoofdgebouw met veel koterij.