CD: (I can't get no) van Stevie Jackson

De grap in de naam van het album verraadt meteen ook het repertoire van de vertolker. Belle & Sebastian-gitarist Stevie Jackson vestigt zich op zijn solodebuut qua joligheid ergens tussen Ben Folds en Flight Of The Conchords. Alleen weet hij niet altijd wanneer hij moet stoppen.

Anders gezegd: zijn woordspelingen dringen zich iets te weinig subtiel op, en dat is best jammer, want zijn laconieke voordracht met veel zelfspot en de aanstekelijk muzikale inkleding putten gevat uit de rijke pop- en folkcatalogi van de jaren zestig en zeventig.

Zo klutst hij The Kinks, glamrock, Loudon Wainwright III en funk zonder veel nadenken luchtig door elkaar. En als hij, zoals in het groovy, maar té olijke 'Just, Just So To The Point' tekstueel uit de bocht gaat, blijft er in wezen een charmant huppelende popsong over. In het beste geval, zoals in 'Telephone Song', verenigt hij zijn brede muzikale bagage met spitse woordgrapjes. En dan stijgt de singer-songwriter, die het moment dat hij Ron Wood een glas trakteerde een hoogtepunt van zijn leven noemt, boven zichzelf uit.

Stevie Jackson staat op 20 november 2011 om 20.00 uur in de Botanique - tickets: 10 / 13 / 16 euro
------------