CD: The Phoenix Foundation - Bufalo

De Britten lopen storm voor dit sextet uit Wellington. De zoveelste hype? Niet echt, de Nieuw-Zeelandse popkunstenaars bleven drie platen lang onder de radar van de hongerige muziekpers en konden zo langzaam groeien. Hun vierde album is niet de grote sprong voorwaarts in het licht van de popgeschiedenis, maar komt net op het moment dat er dankzij groepen als The xx, Beach House en Warpaint veel aandacht is voor dromerige, spaarzaam ingekleurde pop.

De songs op Buffalo waaien onbekommerd voorbij als een lichte zomerbries, en dat is prettig. Het stemtimbre van Samuel Flynn Scott roept de britpop van Ray Davies in herinnering ('Bitte bitte'), maar muzikaal lijkt net zo goed de Amerikaanse folkrock van Fleet Foxes een inspiratiebron ('Buffalo'). Bij de lijzige droompop van 'Pot' denk je dan weer aan de pschydelische pop van Super Furry Animals. Er is leven na Crowded House: na Lawrence Arabia hebben de Kiwi's er weer een fijne popgroep bij.